Өкпелеу туралы Өлеңдер ✍️

Өкпелетіп алам ба?Жасқанамын.Мінезі бар ақында жас баланың.Мұңға батсаң мұңайып, күлсең күлем,Ауа райы өзіңнің қас-қабағың. Өткен күндер өзіңмен..

Өкпелеймін, ұрысам да,Қайта-қайта жылайсың.Ашуланып тұрсам даСен бәрібір ұнайсың. Қашан қалды төгілмей,Жыладың түн, талай күн.Ащы мынау өмірдейКөз..

Өзіме өзім өкпелеп жылап алғанСәттерімде арылдым күнәлардан.Заңғарларға қайтадан қанат қақты,Биіктерден мендегі құлап арман. Талай-талай кезігер..

Өзіме өзім өкпелеп жылап алғанСәттерімде арылдым күнәлардан.Заңғарларға қайтадан қанат қақты,Биіктерден мендегі құлап арман. Талай-талай кезігер..

ӨкпелемеӨкпелеумен жүрсің бе өткеніңеӘлде кімнің хабарсыз кеткенінеРенжіп тағы жүрмісі жақыныңныңКінәңді айтып кінәлап сөккеніне Сен несіне..

Неге маған өкпеледің?Менде енді кектенемін,Мендей сені көтерер кім?Саған ешкім кет демеді.  Неге маған өкпеледің? Менде енді кеткен едім, Мендей сені..

Екеуміз де қол созамыз көктерге,Мұңаямыз құстар ұшып өткенде.Екеуміз де толған айға ғашықпыз,Өкпеліміз кеш оралған көктемге.Леп ізімен жүзіп барад әр..

Көктем едің,Қол созған өзге бақтан.Хош деріңді мен емес, сезген ақ таң,Бұл күндері тым жалған жымиысым,Кермек жас та ащы емес, көзден аққан.Хош..

Табиғат, өзім саған өкпелі емен,Келеді, міне, тағы көктеп өлең.Бір ауық құйып өтсе жыр нөсеріӨзімнің борышымды өткерер ме ем.Кейде рас, жерде де..

Мына жұрттың айта ма бəрі өтірік,Қара жолға қараймын əлі отырып.Қажыдым ба, қабақта кірбің қалың –Ертерек кетпегенге сəл опынып.Ежелден ел дəстүрі..

Жан болсаң да қаншалық өкпелеген,Өтінемін, ешқайда кетпе менен.Көз алдымда тағдырым адасқанда,Адасқақ сол тағдырдан шеттеп өлем.Өртеп едің, енді кеп..

Көп өкпем қалды ішімде көпке жетпей,Құс екеш – құс та қоймас өкпелетпей.-- Көгершін! Көкаршын ғой сенің ныспың,Жүрсіңдер мұнда нәғып, көкке..

Өкпелімін дей алмаймын өмірге,Ұсақтықты алмаймын да көңілге.Қиындыққа төзіп келем əлімше,Кездерім жоқ болмашыға егілген.Өкпелімін дей алмаймын..

Өкпелі жандар көп,Көп сөзге еретін.Өсек сөз көргенде,Тіріліп өлі етің.Ақындар бос қалта,Жыры тек, беретін,Гүл жырға толтырған,Қолдағы себетін.Себеті..

Өкпелетіп алдым ба?!Өткір жауап қайтарып.Таудың қызы екенім, өрлігімнен байқалып.Есеңгіреп қалдың ба, сөзім өтіп сүйектен,Көңілдегі кетті ме шабытты..

Өкпелеме сен маған, өкпелеме,Өкпелейсің, о сәулем, текке неге?Мен өзіңді қызғанам, ал қызғанған,Адам әсте сүйгенін жек көре ме?Біреу саған күлсе де..

Мұртқа өкпелеп жүргенде сақал шықты,Кісі сыйлап көрмеген «тапал» шықты.Адам емес, шайтандар ойлап тапқан,Жамандықты жақтайтын мақал шықты.Алдампаз..

Жолдасым, жаным, өлеңім,Қиянат саған жасадым.Тастадым сені аз мезгіл,Астында ренжу – тасаның.Ренжідім қалқама,Өкпелі болдым өлеңге.Сүймеске кінә арта..

Өкпелеуге хақымыз жоқ десек те,Тағы бізді жолықтырды сұм тағдыр.Алдар көсе – армандарым кеше өткен,Ескі күннің естелігін шырқап жүр.Белгісіздеу..

Өкпелеме, өкпе деген жай ғана,Ал сен мені сүймейді деп ойлама.Білесің бе, сыр айтқанмын қанша түн,Өзің жайлы жұлдыз бенен айға да.Ренжіме, ренжу..

Жүрегім – жара, көңілім – қайғы, күйіктен ішім өртенед,Сұлық жатсаң да замана сені сүйрейді алға желкелеп.Сүйетін едім ақ жүрегімді, ақ сезімімді..

Қалма, Бəдеш, сен өкпелеп,Бұл бір кексіз əзіл ғой.Əзілменен көкке еркелепСозыл көңіл, жазыл бой!Сен де бір кез бұл шаңырақтыңМаңдай алды қызы..

«Осал болсаң ойына алмас сені ешкім,Ешкімге дос, ешкімге жау емессің».Сондай ойға салмақ салып азырақСыр айтатын құрдасыммен кеңестім.Секем алса..

Несіне өкпелейін, несіне қиналайын,Түбіне жүрегімнің бір кіршік жинамайын.Қажиын несіне енді, несіне мүжілейін,Күтейін алдан ылғи адамның бірегейін!

Жаным, мен сені өкпелеттім бе,Көңіліңді – жайлау көктей өттім бе?Кездесер жерге келмей көп күндерСезіміңді әсем өртең еттім бе?!Жаным, сен менен..