Нұрбек нұржанұлы туралы Өлеңдер ✍️

Жыламашы жетім қайың, жесір күз,Жек көрмеші, болдық неге, кесір біз!?Кешір мені жапырақ қыз, қайың қыз...Кешір мені, Ай мен жұлдыз, кешір күз!Айдың..

Жылады, жас жүрек жылады,Сөнгендей кеудемде шоқ үміт.Құлады, от жұлдыз құлады,Қап-қара аспанға шомылып.Тұрады, сенемін тұрады,Жоғалмас шыңдарға..

Жүректердің тас екенін сезініп,Қара кеште қалдым тағы езіліп.Ағынына қарсы жүзіп заманның,Кетіп барам...Ғасырдан да безініп...Күзге, білем, алыс..

Сынық Аймен сырласады қайың жалғыз,Суық маңнан біз кетеміз, дайындал, қыз.Орамалмен қара түсті оранған бұлт,Сары, қоңыр теңіздермен шайылған..

Мені тағы ұйықтатпады қинай мұңым,Дос боп отыр жалғыздыққа қимай түнім.Мына әлем қаншалықты кең болғанмен,От жүрегім соншалықты..

Қаланың мынау мінезін бөтен аңғардым,Ауылдың қара баласы едім аңғал тым.Үлкен шаһарда кішкене жүрек соғады,Сезбейді соны, сезбейді..

Жапырағын қимай жерге шешінді күз,Ақ көйлегін ары қашып шешінді қыз.Бұл жалаңаш қоғам менен адамзаттан,Жинаймын кеп етегім мен есімді жүз.Шын..

Мені іздейді...Атамекен туған жер тынысы — мұң,Сыр сақтаған бағы — дала, ырысы — құм.Күтеді, әне, қарт бабам үй алдында,Бүкір белі, баяу-ақ жүрісі..

Мезгілімен жемістер де пісуде,Мезгілімен жапырақтар түсуде.Автобуста аялдама күтпей-ақ,Неліктен біз асығамыз түсуге...?Өзімізді ой тұманнан..

Мынау тұрған жиырма бір замансың ба?Бауырсың, жақсысың ба, жамансың ба?Ел мен ел, жер мен жер боп бөлінетін,Адам ата ұрпақтары амансың ба?Иман жібек..

Әртіскүл апамаҚорқып қалам ызғар шашқан кей демнен...Дала исі аңқып жатыр жейдемнен.Кеткім келед туған жерге, апама,Суық шаҺар итергенде..

Ермек атамаЖел тербеген жусан, шалғын биіне,Қарап тұрып сағынышым үйіле,Асығамын өткеніме кешегі,Балалығым қалған сонау үйіме.Қара шалдың мен едім..

Жалғанда бұл қанша жанды жараладым?Неше мұңды қайғы болып араладым?Шығамын да Әуезов театрынан,Өмір деген театрға ораламын.Тағдыр деген сахнамыз..

Бір соғылмай тұра алған бұл бас қашан?Жарқ етсін от, жүрегіңе тас қаша!Ертеректе мен сезінген, мен көрген,Мынау өмір басқаша еді, басқаша!Түссе ымырт..

Мен іздеген біреу бар...Ол жүреді асфальтында қазақтың,Топлиымен қытайдың.Оған білем, сұрғылт күзде жолыққан,Аққұба қыз ұнайтын.Дәл өзіндей..

Мен өмір сүремін...Нұр жанарында бақыттың,Ақ кірпігінде уақыттың.Мен өмір сүремін...Қауырсынында құстардың,Суық ернінде мұздардың.Мен өмір..

Өлең болам өмірдің өрнегіне,Сезім мұңым соңымнан ермеді ме?Айналамды қоршаған сұрақ белгі,Айналдым ба тағдырдың ермегіне?Қара басып жүректі жара..

Таңдай алмай келем әлі бір жолды,Тамыр-тармақ таңдар жолдар сыр болды.Бала шақта сыртқы бетім кір болса,Өскен шақта ішкі бетім кір болды.Жарық іздеп..

Қаға, қаға қанатымен шарықтайды,Кеңдігінен кеңістіктің жалықпайды.Қарғаның да, қыранның да аспаны бір,Бірі төмен, бірі биік қалықтайды.Бөтенсіген..

Мұңды сүйер, мұң көтерер ер деген...Жан-жүйкеңді жыр әлемі кернеген.Ғашығың бар, жан досың бар, мұңың бар,Бай адамды сен секілді көрмегем.Бұлтын жиып..

Тығылып тамшылар бұл төске,Жиылып төгілер пәк моншақ.Жас терек, бәйтерек, жүз отын,Болашақ, бала шақ, шақтан шақ.Қаншама тауларды басынғанБұлттар жүр..

Өшпейтінді қалайша өшіремін,Ілеседі бұлттардың көшіне мұң.Жаратқанның жаратқан туындысын,Көшіремін өлең ғып, көшіремін.Жер жаһанды таң нұры..

Шешті бір аспан қара жейдесін таң ата,Қып-қызыл нұрға қап-қара тәнін талата.Ұйқысыз тағы қарсы алдым нұрды, таң атты,Тіліне Күннің маңдайын аспан..

Ойыңнан сенің қайғырам,Жырыңды оқып түңілем.Аппақ жаныңды парақтап,Кітап жүзіңе үңілем.Қақтығысады сезімдер,Жанарлардың жолынан.Апамның әжім..

Түкірдім, бейшара қайғыға,Ит болып жүрміз ғой байланып.Сезімді ұмытып жүрегім,Ей, нәпсі! Отырсың жайланып.Жаңбырлы боранға, дауылға,Кетті ғой жүрегім..