Хамит есеман өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Сөніп қалған секілденді жүректе от,Көрінеді бүкіл дүние түнек боп.Мені қойып, құйып жатыр бұл өмір,Өлеңімнің өзегіне мұң ептеп.Өлім жайлы жиі айтады..

Тараздың көңілді бағында,Жүргенсің жарқырап жанымда.Содан соң қызығып көп тұрдық,Алыстан мұнартқан сағымға.Сол күні,Кешінде көктемнің,Көзіңнен..

Үстелімде шарап қалған ішілмей,Құмырада раушан гүл сарғайған.Өмір менің ұзақ көрген түсімдей,Дүниеге жұпар шашып маңдайдан.Сәуле іздедім қырдың қызыл..

Жыр жазғанда сүйгенімді сағына,Көздерімде мұң тұнғанда тағы да.Ай болатын жүрегімді жұбатып,Түн бойына сыңар болған жаныма.Күрең кеште күйіп әппақ..

Ол өзі болатын шын ақын,Жүретін тылсымға асығып.Көзінде пәк сезім тұнатын,Жүзінен ақ өлең шашылып.Жалғандық дегенді сүймес-ті,Шын ғашық болатын бір..

Муза сынды музыка жан балқытып,Теңдессіз күй шарықтады ғаламда.Періштенің жұпар иісін аңқытып,Бір сұлу қыз би биледі алаңда.Еліттім мен болмысқа һәм..

Сыр айтады,Мұңайтады тынбай түн,Нәзік мұңым түн ұйқымды ұрлайтын.Өлеңім бар мың өмірге сыймаған,Өмірім бар бір өлеңге тұрмайтын.Ой аулаймын алыс..

Тамыз келді көмейінен шоқ ұшқан,Бурыл бұлттар көз тартады алыстан.Бұл кезде ауыл сыртындағы қауындар,Сұлу қыздың сымбатындай толысқан.Кеңістікке..

Құс келсе салып құдашам әнін,Керемет еді бұл неткен!Көктем сыйлады бұла самалын,Адамға деген құрметпен.Алқынып әппақ бұлақ ағады,Жасарып сол сәт..

Құлын күндер өзіне тартады әлі,Жүрегімнен мөлдіреп ән тамады.Есіңде ме ерке қыз елік мүсін,Ең алғашқы махаббат партадағы.Білесің бе сенде еді бар..

Соңымда қалды барша мұңды күн,Тербеліп өскен ақ шынар.Нәзіктігіңді аңсадым бүгін,Аңсаудың өзі бақ шығар.Қайтемін жүрек солықтағанын,Өзіме – өзім..

Өнер дейтұғын ғажап-ақ,Атыңды жайған әлемге....Жанымды жиі мазалап,Самсап тұр «жұлдыз» төбемде.«Жұлдызға» толы айналам,Көз қарықтырған жарығы.Мен..

Қызыл алма теріп жүрсең бақшада,Менде өзгеге қарайтұғын жоқ шама.Білмейсің ғой осы сәттің жарқыным – Бұйырмасын қара түгіл, патшаға.Қызыл алма сияқты..

Бір сұлу қыздан хат алдым,Сүйеді екен ол мені.Әр қилы ойға маталдым,Есіме алып әрнені.Әдемі-ақ екен жоқ міні,Көз тартатұғын алыстан.Сұлу қыздардың..

Жанымның шалды гүлін өрт,Сәуірде ғана көктеген.Ғашықтық деген – ұлы дерт,Ақынға соқпай өтпеген.Мөлдір де әсем көзіңе,Көзмоншақ тақсын анашым.Қарайын..

Арда туған арғымақпын демеспін,Қарапайым халықпенен тел өстім.Бір басымнан артылады кемшілік,Сондықтан да мен періште емеспін.Ел қатарлы қоңыр тірлік..

Көңіліме қоңыр мұңның көшкені,Өміріме салқын самал ескені.Қардай аппақ көңіліңе кірбің сап,Гүл орнына мұң сыйласам кеш, мені.Қыр еркесі – гүл..

Көрдім сенен мәңгілік өмірімді,Бөлдім саған сол үшін көңілімді.Көздеріңнен сүйейін алғаш рет,Өбейінші гүлшырын ерініңді.Еркетайым ешқандай..

Мұңды болып бір түнім бір түнімнен,Көз ілемін әйтеуір ілкі мұңмен.Соңғы кезде түсіме жиі енесің,Мұң тамшылап тұрады кірпігіңнен.Мұң бар ғой жүрегіңде..

Бүршік атып сұлудың жанарында,Қауыз аштым көктемнің қабағында.Әдемі әуен аңқып өн бойымнан,Аяулы сезім тұнған сағағымда.Аялаған ақ таңға өзі..

Алдамшы сәтке сеніппін,Көркем күндерге жарымай.Боскеуде болып келіппін,Ілімін Хақтың танымай.Ең Ұлы Кітап Құранның,Нұрлы парағын ашпадым.Көптігін..

Туабітті талантты екем...Кеш білдім,Назарына түскенім жоқ ешкімнің.Өмір дейтін драмада әртіс боп,Рөлімді ойнап жүріп кештім мұң.Мен де басқа..

Сезім шалқып әр күннің жаңасымен,Өлең менің жанымның жарасына ем.Жанарынан жыр теріп жүргім келді,Алшаң басып жұлдыздар арасымен.Қиялыммен аспанға..

Қалай болды әдемі әнді үзгенің,Еркелеп атқан алтын таңды іздедім.Түн баласы тәтті мұң әлдилеткен,Жүрегімде қап қойды сол күз менің.Атпаған соң..

Дүниеде біз білмейтін ғажап көп,Ешқайсысы бола алмайтын өнеге.Өкінбеймін туғаныма қазақ боп,Мақтанбаймын және де.Өмір өтті сейілмен,Мағынасыз күнді..