Өлеңдер ✍️

Кенесары қамалы

Орғыл-орғыл орғыл тау,

Орғып бұлан жүгірген.

Табаны кең тарғыл тау,

Тас тізесі бүгілген.

Отау тастың үстінде,

Он ордалық орын бар.

Қарқаралы, Қазылық,

Баурайында көп орман.

Сүрлеуі өшкен сары жұрт,

Көкке көшіп жоғалған?

Сайғақ қылған уықты,

Сайында көп қорым бар.

Қыналы тау, қырлы тау,

Қиялай басып өрледім.

Жұмбағы көп сырлы тау,

Жүрегімді тербедің.

Жиренсақал ар жағы,

Бопай ханша асуы.

Тауды бұзып жол ашқан,

Тарландардан із қалған.

Тағдырымен таласқан,

Ерге ескерткіш бұл жалған.

Таға белден асқанда,

Көңіл судай тасыды.

Қызыл жартас дара екен,

Мың қой жусар алабы.

Төбесінде бар екен,

Кене ханның қамалы.

Шақа тастан шандоздап,

Қайыстайын өрілген.

Көріп жүрек тулады,

Көзді мұнар перделеп.

Көп қызылтас шулады,

Куәгермін мен де деп.

Керуен заман шұбады,

Қас қағымда көзімнен.

Кер заманның құрығын,

Қылмойыннан салдырған.

Қылыштардың шыңылы,

Құлағымда жаңғырған.

Ей, бақытсыз хан ием,

Азалаймын әр жылы.

Сызат жік боп шытынап,

Жау шыққанда қайманаң.

Кең Арқадан ұтылап,

Тау басына айдаған.

Жар басында сол қамал,

Алашыңның тағдыры.

Тарғыл тауды тағыдай,

Бүктедің бе хан ием?

Қарқаралы көп жаудан,

Ық дедің бе хан ием?

Қызыл тастан қорғаның,

Көңілде шер үдеткен.

Бопай кезең ары асып,

Қайда жорттың хан ием?

Көп дүшпанды бөрідей,

Шайнап өттің хан ием.

Мынау күйкі жалғаннан,

Сендей болып кім өткен.

Қамалыңа байланған,

Самқал қайда қозалы.

Аспанымды айналған,

Рухың қайда қонады?

Құба балшық молаң жоқ,

Біз айналар қазық қып.

Бөрі айбатым сыртымда,

Жарам қанша сыздарлық.

Он сан Арқа жұртыңда,

От орныңда біз қалдық.

Сегіз жұмақ төрінде

Дамылда енді жарықтық.