Халық әні туралы Өлеңдер ✍️

Тас табытты жарып шыққан сарқырап,Көз жасындай бұлақ ағып барады,Күннің нұры төсінде асыр салады,Ай сәулесі айнадайын жалтырап.Қайнар-бұлақ сылдыр..

(Халық әнінің сарынымен)Маусым, мамыр дегенде, маусым, мамыр,Естіледі сазды сыр даусыңнан бір.Себезгі нұр себелеп бозбеткейге,Селеу басы шайылсын..

Айналайын сүйген жар, күтем сені,Көздің жасын ағылтып сөкпе мені.Шәркән-ай, дәурен-ай,Сағындырған сәулем-ай.Жаңбыр тисе жайнаған жаз гүліндей,Көздің..

Сен жанымда жүрсең,Сен жадырап күлсең,Бақыттымын мәңгі, асыл арманым.Жаутаңдаған көзде,Сәуле ойнаған кезде,Шаттығымды елден жасыра..

Күн батар кешке жақын таудан асып,Шапақтап қызыл алтын нұрын шашып.Ақшамның қараңғысы болған шақта,Аһ ұрып табысады өңшең ғашық!Боз үйден таң алдында..

Мінгенім-ай астымдағы-ау, шайтанқара,Оралдан жылқы айдадым-ау, өңшең ала.Осыдан осы жылқы-ау бойға сіңсе –Тағысын тағы айдармыз, қосшы..

Асыл ер өзін биік санамайды-ау,Ел үшін еңбек күшін аямайды-ау.Бір өзі білсе-дағы, білдім демес,Сынатып көпке салып шамалайды-ау.Серік бол шамаң келсе..

Қызы едім мен Уәлидің, Майра атым,Тартады боз баланы магнитім.Құрбылар, жастық шақта ойна да күл,Қартаяр, күлкі қашар уақыт жақын.Майра, Майра,Қызыл..

Атыңнан айналайын Қарқаралы,Сенен бұлт, менен қайғы тарқамады.Сайыңнан сайғақ құрлы сая таппай,Мен бір жан қуғын көрген Арқадағы.Басында Үшқараның..

Сұрасаң руымды – Қаракесек,Досымнан дұшпаным көп қылған өсек.Үстінде шәйі мамықтың толықсушы ем,Жатқаным қу қара жер болып төсек.Міндім де қаракөкпен..

Арғы атам әулие өткен ер Қазыбек,Бекболат оның ұлы болыпты бек.Тіленші одан туған абзал шері,Қарадан хан боп өткен бәрі асыл тек.Атамыз одан кейін..

Шіркін-ай жақындығы қандай еді.Құрбының өзі теңдес маңдайы еді.Ахау, айым, қара көз айым,Кез болған кезең жерде сәулетайым.Бағдат шаһарында гүл..

Па, шіркін, осылай ма еді айтқан сертің,Бірдей деп ойлаушы едім ақыл-көркің.Мінезің арқандаулы ат секілді,Биікке сермегенмен жетпейді еркін.Қыс болса..

Жасымнан көп салдырдым қаршығаны,Аққан тер маңдайымнан тамшылады.Ныспымыз Қанапия болғаннан соң,Жиылып өңшең қашқын жамшылады.Жасымнан қарсы болдым..

Атандым Ғазиз ақын бала жастан,Ақын жоқ Қараөткелде менен асқан.Жүйрікті жорға мініп жетеледім,Көңілім қалған емес қиғаш қастан.Ау, өттің..

Ажарың ашық екен атқан таңдай,Нұрлы екен екі көзің жаққан шамдай.Анаңнан сені тапқан айналайын,Күлім көз, оймақ ауыз, жазық маңдай.Беу-беу..

Ақ дидарың көргенде тұра алмаймын,Сенсіз жерде еш дәурен құра алмаймын.Сен есіме түскенде, беу қарғашым,Кемесіндей дарияның бұраңдаймын.Жылқым жатыр..

Бір қыз бар Маралдыда Қорлығайын,Табиғат берген екен күн мен айын.Мұратқа іздеген жан бәрі жеткен,Дариға арманым көп не қылайын.Ахау, арман,Құсни..

Ертістің арғы жағы – Арқанаты,Әншінің домбырасы – қолғанаты.Жағалап Қара Ертісті Естай ақын,Деп салған “Жай қоңыр” деп әннің атын.Әуелі біл шіркінді..

Көзінің қаралығы қарақаттай,Сөзі бар ақ қағазға жазған хаттай.Көзіндей құралайдың ойнақтатып,Арман не соны құшқан адам затта-ай.Гүл жүзді, шырын..

Қарақат көзді, сүмбіл шаш,Пісте мұрын, түйме бас.Алыстан аңсап келгенде,Ләззәтпен, сәулем, аузыңды аш!Қарақат көзді, сым саусақ,Лебізің сенің бал..

Салғаным сал қара атқа жаппай күміс,Білмеген асыл жайын адам емес.Осы әнді Юран деген қызға айтыпты,Баласы басқа адамның салған емес!Юран-ай..

Баласы Қошқарбайдың Шашубаймын,Болсам да үйде кедей, түзде баймын.Күніне жүзді беріп, мыңды алсам да,Қалтамның түбі тесік байымаймын!Ақ қайың..

Паңкөйлек маң-маң басқан аяқ басатұғын,Жар қайда ондай көңіл ашатұғын.Кешегі жиырма бестің желігінде,Көңілім тау суындай тасатұғын.Кім білер, кімдер..

Ой, қалқам, сен де көркем, мен де көркем,Қосылса екі көркем болады тең.Дөңбекшіп төсегімде жата алмаймын,Есіме сен түскенде, сұлу еркем.Бір ағашта..