Исраил сапарбай шығармашылығы туралы Өлеңдер ✍️

Күмəнім жоқ –Асады күнə бастан!Кімді көрдің Құдайға құлақ асқан?Өзегіме өрімтал құрт түскеліӨзіме-өзім келемін ұнамастан.Өзімді-өзім тап басып..

Бір басыма екі байлық бұйырмай,Қашқан Бақыт қанды ойнатты-ау құйындай!Тұнығыма түкірем де түңілем,Тұлыбына мөңіреген сиырдай.Пенделіктің пейілінен..

Жасымнан кешкен,Басымнан көшкен, дəуренім,Көгілдір кештенКөкейді тескен сəуле едің.Өттің де кеттің…Өңінде көктің саң қалды.Қайтейін мынауҚадірсіз..

Көрген түсі жақсылыққа жорамал,Таңнан тұрып оятатын жоқ анам…Жалғыз аяқ қара жолға түсіп апМен де бір күн көкке сіңіп жоғалам.Періште емен,Пендеңіз..

Өлсем – елеспін,Көмсең – дөңеспін.Келсем, неге өлдім?Өнсем, неге өштім?Ұрық салдырдым,Ұрпақ қалдырдым.Қыршын пендемін,Тылсым тағдырмын.Жаным..

Бұл өмірде бəрі жаңа, бəрі ескі!Адамдардың бəрі дана, бəрі есті!Қайтқан қаз ба, кеткен қыз ба, кім білсін,Алты қырдан асып барып əн өшті…Қара жерді..

Жараспаған дəм-тұзы жердегімен,Жарым көңіл ақынның менде бірі ем.Қара түннің қойнына еніп кетсем,Ертегіден аумаған елде жүрем…Қара түнде қалғыған..

Ілуде бір көгінен Күн шығатынМен боламын қазақта мұңшыл ақын.Төңірегін түн қамап, түнек торлап,Тұншығатын,Жарыққа құлшынатын!Өлең өксіп,Аққудай əнім..

Балауыз шам…Ымыртта өшіп-жанған,Бір тал гүлім қара жер төсін жарған.Жазға ілескен көктемім күзге ұласып,Көз алдымнан барады көшіп жалған.Көк түтінге..

«Поэзия!Менімен егіз бе едің?Мен сені, сезесің бе, неге іздедім?..»МұқағалиО, Құдірет!О, Өлең!Қалай қиып кетем сені өлгенде?Шыныменен жан екем ғой..

Алтын шапақ шашқан шақта Күн тауға,Бір Бозторғай шығып алып шырқауға,Таң бозынан тамылжытып тəтті əнінТағдырына айтады екен мың тəуба.Сол Бозторғай..

Апырай, мен бұл күнге қалай келдім?Тағдырдың тауқыметін талай көрдім...Тірсегін қақпан қиған қасқырдайынЖарасын жүрегімнің жалай бердім.Апырай, мен..

Баршаға бұл фəнидің бəсі қымбат,Бақыттың қойған қайғы басын улап.Ойлауға уақыт көп оңашада,Ойнауға уақыт жоқ жасырынбақ.Өлген соң жұмақ болса..

Ағызып өткен аттай даламенен,Мен кетем...Қайғы кешіп қалады өлең.Қара түн қара шашын қобыратып,Жесірдей мені жоқтап салады əуен:«Сапарға шықса –..

Көңілім қамсау –Əлдекімді аңсау.Жаңбырым жауса-ау,Жұлдызым жанса-ау..Қимаймын күнді,Қинаймын кімді?Жаныма негеЖинаймын мұңды?Көңілім қамсау,Өмірім –..

Қабірі қайда Шəмшінің, білесіңдер ме?Басына барып, бата оқып жүресіңдер ме?Отыр ма əлде қасында қарақұс қалғып,Жатыр ма əлде көміліп..

Қаланың түні – қара орман,Қаланың түні қоп-қою.Қап-қара түнге қабарғанӨрт қою керек, өрт қою!Өртенсін, жансын қара түн,Жарыққа жарып бар маңай...

Көрінсе əзірейілдей ақ самайым,Мен неге зарламайын, қақсамайын?Қалуым қалтарыста жиіледіТаусылған насыбайы шақшадайын.Сезімді төзім тежеп..

Жазда жаным жаурады, қалтырап тəн,Əлсіз сəуле жанады əр тұрақтан.Тəуба айтатын сыңайым байқалмайдыТаңға мынау –Маңдайын жарқыратқан.Түн көлгірді таң..

Қыз-қырқынның қып-қызыл ішіндемін,Өңіндемін,Біреудің түсіндемін...Бұтағына Өмірдің қонып алыпƏр жүректе сайрайды құсым менің.Сайрамайды –Жылайды, мұң..

Асылдың арзандауы мүмкін бе екен? –Байқаймын, бүгін құлқың, күлкің бөтен.Қасқырды көргендейін қойға шапқанЖүрегім неге сонша жұлқынды екен?..Сатылған..

Ұятың – ақ бетіңнің қызылы еді,Қызығып енді кімдер сүзіледі?Үзілген жаңа əлгінде алмадайынҚызылмен əрлі екен-ау қыз реңі!Ұрыны түн жамылып баққа..

Отқа барған қатындайӨзі екенсің кезбенің.Түнгі сайтан отындайОйнақшиды көздерің.Өзегіңді өртеп түн,Өле жаздап тұр төсің.Тұла бойын еркектіңТұра қалып..

Бағдаттың ұқсай қалып сайқалынаТуыпты-ау шалқасынан Ай тағы да.Жалынып, жалбарынып жаратқанға,Жасайтын қара басып қайта күнə.Құдай-ау, қайда менің..

Таң көзінен тамды мұң,Күнді күтіп қалды ма?..Жау, жарықтық жаңбырым,Ұқсап алтын жамбыға.Жақсы болды-ау жауғаның –Жастығымды ойға алдым...Дала да –..