Исраил сапарбай шығармашылығы туралы Өлеңдер ✍️

Бұрау салды бұқпалап тақымға кім?Бұлқына алмай булықты ақырғы əнім.Мен қасида жазар ем хатунға мың,Батыр болып туса егер жатырдағы ұл!Тамшы тамса..

Дуылдап думан өтті.Құдайсынған неме де,Қу да кетті...Санам саяқсып,Салым суға кетті.Жарқанаттай жармасып,Жалаң қабырғада жаңғырық қалды.Жарасымды..

Көбейіп тұр көзі үңгір барымташы,Бару, алу, ішу, жеу... бар ынтасы.Жаны игіге жалғанда жазығым жоқ,Жаппар ием, мені де жарылқашы!?Көзім –..

Кетпейді көзден көктем,Милықтан күз,Ұйқыға шаш етектен ұйлыққанбыз!Мал жиса ата-баба..,Мына біздер –Қонжиған креслоға құйрықтармыз!Кетпейді көзден..

Сұм заман сұрқия өңді бейбеттенгенТосады «тобаңды айт» деп кейде өткелден.Арты өніс,Ақын бар ма алды кеніш,Көзінің тірісінде зейнет көрген?Зейнет..

Араны көріп тұрып гүлді кезгенҚарадым қазағыма мұңды көзбен:«Құдайдың ен даласын жайлап жатқанСен қашан ел боласың бұл мінезбен?»Икемдеп илеуіне..

Көлдегі қоңыр қаз едім,Көздегі тұнжыр наз едім.Шертілмей жүрген күй едім,Айтылмай жүрген саз едім...Көзіме қарап мөлдіршеңКөліме келіп қондың..

Кеш түледім,Кеш тудым,Кеш жетілдім...Бейнеті көп бірімін бес жетімнің.Бес жетімнің біреуі – Далам жетім,Арнасынан айрылған Арал жетім.Бес жетімнің..

Өмір мені қағып жатыр шөміштен,Көп жеген менЖарып жатыр көп ішкен.Тағы, міне, тата алмадым бір түйірӨзім баптап,Өзім еккен жемістен.Біліп жатыр,Ұғып..

Өмір емес,Өмірім – өлермендік,Өткен күнді тепкілеп терең көмдік...Ештеңе жоқ алдымда алаңдарлық,Ештеңе жоқ артымда елеңдерлік.Өмір емес,Өмірім –..

«Ақын бай..» дейді əлдекім,Жоқ, кедеймін.Мұң шағам сырымды айтып көпке кей күн.Өлеңді сауын сиыр ете алмасам,Кінə артып,Кімге налып, өкпелеймін?«Ақын..

Мен жыласам,Қуанып досым күлер.Жан таппадым көңілдің хошын білер.«Үндеместе жатыр, – деп, – үйдей пəле»Жауым да жоқ сыртымнан шошып жүрер.Кез келген..

Алып кетші көгіңе жерден мені,Жалықтырды жаһанның сергелдеңі.Кеңістіктің лебі ыстық керімсалыЕмдер ме едіМендей бір шермендені?..Қайда барам қара..

Отқа, суға салғалы шыбын жандыҚайталаудан аспадым бұрынғы əнді.Көз аяңа ала жүр, айналайын,Өзім кетіп..,Соңымда жырым қалды.Түзге беттеп барамын,Үйге..

Сен менің тағдырыма таңырқама:Ақпанда айналамын ақ ұлпаға.Тарылып Күздікүні жайлау-жайым,Кеземін тұман болып тау қойнауын.Аспанның алтын алау Шамын..

Азу тісі – көкала, қатқан сүңгі,Алдым да артым ақтүтек Ақпан сынды.Аяғыма оралып ақ ҚаншығыАрлан қасқыр мені аңдып жатқан сынды.Ажал атты аяр, сұм..

Төрдегі орным көрінер тұманданып,Сыртта тұрып есіктен сығаласам.Елдегі орным көрінер, ерте есейіп,Егделердің ішіне сыналасам.«Адам ұлы бол» деген..

Естімегелі көп болды тырнаның үнін,Құрмады бүгінСауығын қырдағы күнім.Сызылып күлген шағына қызығушы едім,Хабарсыз қайда кетті екен сырғалы..

Қайыстырып қабырғамдыҚар астында қабір қалды.Қайғы мүлгіп,Тал ырғалды...Қайран, үміт, тағы ұрланды.Қар астында мола қалды,Қорым қалды,Қора..

Тағы да Күн жадырадыТөбемде.Тағы да гүл жамырадыКөгенде.Тағы да күн күркіредіАулақта.Тағы да гүл дүркіредіБау-бақта.Тағы сүттей дірілдедіАй..

Алшаң-алшаң аттармыз,Арғымақты баптармыз.Қара жердің қойыны кең,Қайда барып тоқтармыз?..Баба салтын сақтармыз,Ана сүтін ақтармыз.Əлдеқандай күн..

Бақ шаппады,Тұлпарым ақсап тағы.Озан салып Ордаға кіретұғынҚайран, шабыт, қайдасың жас шақтағы?Ат келмеді...Ұмытты бапкер нені?Тайдағылар мəреге..

Алғанша Ажал – сұр мергенАқынға Алла тіл берген!Талайды көрдім түрленген,Талайды көрдім сыр берген...Ірісе ішің, не қайыр,Сыртыңды сылап..

Жүрісінен жаңылған жорғадайынҚона бермес бақ құсы қолға дəйім.Бұлбұл ұшып кетті деп гүлзарынанБорша егіліп несіне қорланайын.Бұлбұл ұшса,Басқа бір..

Бақыт қолда сусиды сынаптайын,Сынаптайын сырғиды күн, апта, айың...Ай, жұлдызды əпер деп аспандағыАртық-ауыс жүрекке жүк артпайын.Шүкіршілік етейін..