Исраил сапарбай туралы Өлеңдер ✍️

Жанарыңа жас толып, Айдалаға телміріп.., Бір толағай басталып, Қабағыңа қонды бұлт. Тұла бойды тұмшалап,Ашылмады-ау мына күн? Құбыламда – құмсағат...

Жан жаһаным ғаріп болды. Қазан ұрды бау-бақты. Жапырағым тоңып қалды, Тұман жаулап тау жақты.Табиғаттың бала шағы – Көктем қайда? Жаз қайда?..

Жүрегімді кім емдейді? Күлем дейді, жылап алып... Өз ұпайын түгендейді Түлкі мінез мына халық.Айдалада көшім қалды. Өшіп-жанды бар үміт. Алдамшы елес..

Ешбір адам шеше алмаған Жұртқа тылсым жұмбағым бар. Ешбір адам кеше алмаған, Балғын, шалғын, гүл бағым бар. Жан иесі аша алмаған Сәулетті алтын..

Саған ғана сиындым мен. Махаббаттың Тәңірісі. Қияметтен қиын білем, Басқа түскен тағдыр ісі.Шын ба, әзіл ме, неге ойнадың? Әлі күнге таңғаламын.Нені..

Қайтқан құстай қанаттарын бұлғаған. Шаттық емес, сыйлап кеттің мұң маған. Жүрегіме ұя салды қасірет, Қасіретке қашанғы енді құл болам?Жазға жетпей..

Бәрін де бердім, Бәрін де көрдім,Бәріне көндім –Жатсың маған.Үміт пен сенім,Күдікпен сезім,Үріккен кезім –Есімде мәңгі.Күлкі мен шаттық,Баянсыз бақ..

Аспан үзіліп түсті...Тағдырымды тілдедім.Кірпігіме ілгенім Жас па, аспан ба, білмедім.Аспан дегенім шыны екен,Аяғы, басы кәні?Үзіліп түскені шын екен..

Етігің де қып-қызыл, орамал да...Тола батып сен кеттің топ адамға.Көз көргенім көшенің көмейінеОсылайша күмп беріп жоғалар ма...Енді қайтып белгілі..

Желдейін желмекке каншама ұрындым, Қаншама соғылдым, қаншама ұрылдым...Аулаққа қаңғыдым, бау-баққа бұрылдым,Бұтақка іліндім, тастаққа..

Күнәһарды әділ сот Өлтірмекке айналды. Жазған басым жанын сап, Қара басым қайғы алды.Тәңіріме табына, Жендеттің кеп жанына Жалбарынып, жалына: «Мені..

Нала мен наза үнінде,Басына түсіп бар қауіп;Түбірлі талдың түбіндеБалапан жатыр жер қауып.Шырылдап жатыр байғұсымЖалыныш айтып жалғанға.Құп-құйттай..

Көз моншағым – алқа, алқа, алқадүр,Дүниеде бар ма алқасыз хал-қадір?Байшұбардың айылы алқам-салқадүр,Баршагүл-ау, бой көрсетші дастаннан!Асқар таудың..

Ақын сезбей қалады өлеңінің өлгенін.Сезбейді әрі сол күні жұлдызының сөнгенін.Мен бұл жәйдің, шынында,тылсым сырын ұғуғаширек ғасырдан бері..

Бозторғайым, бозмұнар –Балалығым, құрдасым.Достың халін дос сұрар,Халің қалай, сырласым?Бір мысқалдай етіңеНе жетпейді, жыр-құсым?Әлде, аспанның..

Бейне пейіш пішінде –Баку бағын бағалап,Жүретұғын түсіндеХорасанды аралап.Жайды ма екен құшағынжағалауға белгісіз –Ғажап еді түсі оның,Шындығыңа..

Жапырақтар елтеді,Елтеді де тыңдайды:Терек тынбай шертедіДағара ғып түнгі Айды.Жалбыз исі түніменжұпар шашып аңқиды.Шырылдауық күйіненЖайлау кеші..

«Қаракөлдің иініндеқатар-қатар талы бар.Қыз баланың миығынданоқаттайын қалы бар.Ноқаттайын қалдарыңдыерініме басайын.Құсқанатты қорғаныңдыкүнде барып..

Сексеуілдің бұтағына ілініп,Ілдаллалап тұрғандайын бір үміт.Таудай-таудай бархандардың астындаҚанша жандар шәйіт болды қырылып...Олар егер келер..

Айналған ескерткішке адам қанша...(Есінде сақтайды елің, бағаң болса)Жер басып бізше олар да жүрер ме еді,Тұғырдан түсе алмайды, амал қанша.Жаратқан..

Мен – шайырмын, Абдулла Шермін, Ұрпағымын бабам Барластың.Артымда – шер, мұң,Алдымда – Жер, Күн,Асыранды емен, еркін, арда өстім.Аһ ұрғызған заманның..

Мен аңсаған, білем, бақыт, алда әлі,Оңай ма екен оның қолға қонбағы?Кейде қатал, кейде жұмсақ тіл қатып,Мені әр күнім келешекке жалғады.Кейде жүрек..

Ән айтады қыз балаЖүрегіне шер толып,Ән айтады қыз балаӨне бойы өртеніп.Ділім-жаным дір етті,Әні неткен сазды еді?!Жайлап алған жүректіМенде де мұң..

Алпысында қартайды деп ақындыАртық айтып кейбіреулер шатылды.Алпысыңнан асқанымен сол ақынЖас жігіттей әлі ширақ болатын.Махаббаты – жанға дару..

Қара бұлт – қайғы тозаңыКетті-дағы көшіп көгімнен,Күліп шықтың, аспан гәзәлі,Маңдайымды сүйіп лебіңмен.Бір-ақ сәтте жайнап күллі гүл,Қызғалдаққа..