Ғұсман жандыбаев өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Сəуiрдегi сəмбi тал бүрiндей көк,Мамырдағы майса бел гүлiндей боп,Бала өсiп келедi балпанақтай,Күйбеңiмен күндердiң бiлiнбей көп.Бала өсiп келедi –..

Ортасынан ойып ап қырдың отты шалғынын,Əбден қызып арқасы, екiленген шал бүгiн.Сүңгiп кiрiп қалыңға, сүйкей жайпап барадыСүргi тiлi сүйреңдеп сүйiр..

Жолбарысжонды бөрте-дi,Жалын едi, өрт едi...Пай-пай, пай-пай, жануар,Шоқтығы – шоқы, жалы – жар!Шаңын жұтқан жабыларЖарты жолда жанығар.Екi саны..

Дауылпазы даламның – сайгүлiктер,Күндi өңгерiп, желдi айдап, Айды бүктер.Айдау жолды айылдай орап алып,Жұмыр дене сынаптай домаланып,Қиялыңды қияға..

Қарашаның түнiнде,Қарағаштың түбiндеҚарақшыша кездестiк.Су құйдық та төзiмге,Ерiк бердiк сезiмге,Тез лап етiп, тез де өштiк.Тəн аптабы басылды,Ар..

Кiбiртiк, жем түскендей аяғына,Зар болған желiс түгiл, аяңына,Кiнəмшiл, кiрiптар шал таяғына –Жалындап ғашық болған баяғыда.Жалындап баяғыда... ғашық..

Қыран ең балапаннан сыңар ұшқан..Дауылды – тас ұядан шыға құшқан.Тап болып таң дүниеге үңiрейген,Жат көрiп жүз таңырқау, бiр үреймен,Беймəлiм бөгде..

Байтақ қазақ даласы:Ақиық тау Алтай менАтыраудың арасы,Сылқым Сырдың сағасы,Ерке Ертiстiң жағасы,Жетiсудың саласы,Түспеген бiр сəнi ортаЖазиралы..

Ұры түскен бақтағыҰмыт қалған шиедейЯ күзеткен қақпаныТүн қызындай бiр өгейНе мезгiлдiң ақпары–Хабаршыдай бiрегей:Жалғызсырап мұңдана,Мұңданса да дүр..

Көлге келсең – желде кел,Желдi көрсең – көлде көр:Алапат дауыл бұл бiр сəтҚым-қуыт майдан, қырғын сап,Қамыс-қоға дүре жеп,Шу-шұрқан боп..

Балық пен құстың базары,Байлықтың шүңет қазаны,Жұтып өскен лебiзiнЖұпар иiстi теңiзiм–Алакөлiм, айбыным,Iнжу сүзер айдыным.Маңдайына бiткен бұлМеңi..

Уа,Жөңкiлсе бұлттар дүркiреп,Бұзылған сеңдей күркiреп,Көк-күмбездiң қоңырауыКүңгiрлеп берсе, күмбiрлеп.Аспанның иiп омырауы,Ақ жаңбыр құйса-ай..

Көз талдырар қияндаКөк мұнарлы құяңғаБiр батқанда –Тұйғын көкiрек тұншыққанда,Бiр шыққанда –Ыстық ұшқын ыршып қанда,Қылп ете қап–Түсiп кеткен..

Жайлау. Жалқын кеш.Көкжиек. Алтын көш.Кере қарыс маңдайыКең дүниенi жарық қып,Көкжиекке жантайыпЖатыр аспан жарықтық.Жабағы бұлт, мамық бұлт,Арық..

Түсiмде... қалып дұшпан жаласына,Көңiлдiң медеу iздеп наласына,Тап болып қалың зират арасына,Бабамның барып жүрсем моласына:Қуаныш, мұңын көрiп, той..

Қырға шықты жас жiгiт атқа мiнiп,Алдан сырғып ақ сағым – аққан үмiт.Қызыл гүлдер қыр үстiн қымтай орап,Қия беттен жалқын нұр жатты ағылып.Арындатып..

Көңiлсiзбiн кейде мен:Бақытымның бал даусын естiмеймiн,Ет-жүректi тiлгiлеп, кескiлеймiн.Солып қалған сорлы бас асқабақтай,Аш қарынға, ашынам, ас та..

Арман-бақыт! Ғұмыр бойы мен сағанЕкi аяқпен омбы кешiп жол салам.Жетермiн де, жанға азық етермiн,Аспандағы ақ Күнiмдей болшы аман!Арман-бақыт!..

Таң атқаннан күн батқанша жол жүрiп,Жол шегiнде құлап түссем болдырып,Соңғы адымды еңбектеп-ақ өтермiн,Өз iзiмдi жоғалтпастан кетермiн.Өйткенi мен..

Көргенiмнен көрмегенiм көп менiң,Ертеңiме бiр ескерту – өткенiм.Түкке алғысыз – тындырдым деп кеткенiм,Қайран уақыт өтiп жатыр теп-тегiн.Өткен күнiм..

Менiң сырым мезi етер,Күлкiсiндей боп шалдың.Тыңдай-тыңдай жалыққан,Əуенiндей жақсы əннiң.Күйе-күйе өртiңе,Күл беттенiп алармын –Əлем-жəлем..

Жалп етiп оты өштi де шағын үйдiң,Қозданып шоғы қалды сары қидың.Көмiлген қоламтаға қызыл шоқтай –Қыз жатыр көрпе астында “салып ұйқы”.Жатқан қыз..

“Ертiстiң ар жағынан көрдiм сенi,Сырғаңды қайық қылып өткiз менi...”...Бейуақта жалғыз жiгiт жағада тұрЖан сырын жас аруға жеткiзгелi.Өлi түн. Күптi..

Сен бұйығы көлдiң аққуы едiң,Мен бұғылы таудың бала қыраны ем.Жалпақ созылып жатты көгiм,Сенiм арттым қанатыма мен.Мен жалт етiп аспанымаАтыла берген..

Мынау жанар неге мұнша бұйығы?Неткен тылсым тұма-көздiң ұйығы.Бұлт бүркеген Күндей күңгiрт тартадыТүсе қалса бөгде көздiң қиығы.Мынау жанар неге..