Нұрлан мәукен өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Ақ көбелек қашпайды, қумаймын да…Бүгiнде бөлек үнi сырнайдың да.Аппақ мамық, мен сенi жырлаймын ба?Аққу үнiн ақ қыстың тыңдаймын ба?Несiне..

Төзе алмаймын – Бар төзiмiм таусылды,Тынып жатқан таулар жұтты даусымды.Шапанымның шалғайын жел қаусырды,Соққан құйын мазаң еттi маусымды.Төзе..

Көктөбенiң баурайында көгiлдiр бiр мұң жатыр,Көгiлдiр мұң оранып ап, көзiн ашпай кiм жатыр…Күн мен түннiң, топырақтың қойнында тербелген,Сенiң қуған..

Қолшатырың қайтарайын, келе ғой,Қолың табын қайтадан бiр көре ғой.Абайсызда ұмытқан да шығарсың?Жорға құсап оңды-солды желедi ой…Жаңбырлы аспан жас..

Бөлектоғай бар едi,Бөлектоғай iшiнде ерек тоғай бар едi.Балта ұстаған баланың балағынан шырмағанШабындықты шырғалап, шоқтана өскен тал едi.Бөлектоғай..

Қарашада қайтқан қаздың қаңқылы,Қарашаның қабақ түйген салқыны,Қарағаштың желге шашқан алтыны,Қамықтырып қоштасады жыл сайын…Ығыр қылған күйбең..

«Тəнiм тоңсын,Кеудем суынсын.Жүрегiм соңғы ретҚанмен жуынсын.Жаным жаурасын,Өлiм баурасын.Тiрi рухымдыƏзірейiл ауласын.Топырақ күтсiн,Демiм..

Əлсiз өлең – Жансыз əлем.Жүдедiм.Қалай ғана қамсыз өлем,Қалай қамсыз күлемiн?Жансыз өлең – Арсыз əлем.Ашындым.Қалай ғана қамсыз өлем – Киесi ұрсын..

Қолымның өнерi ме,Жүректiң сенерi ме,Жанымның жылап аққан сызашығы – өкпелей көрме, қалқам, өлеңiме.өлеңiм өртi бəсең, мұңы басым,Қалқажан, оған неге..

Қанағат ет, көңiл,Қайырымды өмiр.Қасаласып көрдiңҚиындықпен небiр…Құлазыдың, қалдың,Ашылмады алдың.Басылмады көрiгiң,Қожға көсеу салдың…Қожағайды..

Қырдан ескен қызыл жел,Жүйрiк қолы ұзын желЖұқалап бiр сыр айтып,Жоғымды айтып мұңайтып,Желғабыздай сын салды,Желқобыздай үн салды,Шалғайына..

Көңiлiм жүйрiк,Көзiм жүйрiк,Қолым жүйрiк,Қашаннан адастырған жолым жүйрiк.Шашыма шаң жұқтырып шаршатады,Құтылмасқа құрып ап торын бұйрық.Маңдайыңа..

Айныды,Адастырды өз құдайым,(Көңiлдiң қай қалғанын сөз қылайын)Өзгенiң құдайынан үмiтiм жоқ,Үзiлген тамшыдайын тез құлайын…Топ етiп топыраққа сiңiп..

Жолда жаңбыр сiркiресе,Көктiң көзi күркiресе,Дүмпуi мол дүрмеген күшДүниенi сiлкiлесе;«Шалығы бар шайқы» десе,«Бойында бар Бұрқы» десе,«Қысқан ақкөз..

Ел,Сайдан тасқан сұрапыл селСұмдығын бастағанда кел.Есiмдi ап,Есалаң қып тастағанда кел.Ел,Қырдан ескен қызыл желЖелiгiмдi тыйғанда..

Қыс əкелген қарыңмын,Қыр мүлгiрдей қалыңмын.Осы тұрған қалпымдаЖоғың менен барыңмын.Сенiң көңiл қаймағыңБұзылмасын ойладым.Қоймай түрткен қай..

Көңiлiм суынды – Таттым уыңды.Сайгез оғыңменАттың қуымды.Мамығы Бұрқырады – Жаным шарқ ұрады.Саһардың СұңқылынаСелт етпей кiм тұрады?…

Жол үстiне жатпа, диуанам,Оқты көзiңмен атпа, диуанам.Сабырлылығыңды сақта, диуанам,Жақындап отыр отқа, диуанам.Ертеңдi ойлап қиналма..

Алматы болды əуенiм.Ауылда туған жан едiм,Сауыр мен Сайқан тау едiм,Алатау болды мəуелiм.Ауылда өскен бала едiм,Бауымда өскен тал едiм.Бұрқауда бойда..

Жапан дала.Киiз үйде қарсы алар апам ғана.Күйсеп жатқан қотаннан жынын шашып,Бiр жынданып қоятын атан дара.Құйма тұяқ өкiлi құнан ғана,Құйрық-жалын..

Солқылдаған сəмбi тал,Жұпарыңды таң жұтар.Жапырағың күз тонап,Жел қуалап, қаңғыртар.Желкiлдеген ақ қайың,Саған ненi мақтайын?«Жалаңаяқ қар..

– Терезеден Ай көрдiм, апа,Шоқша сақал шал көрдiм, апа.Қараң-құраң мал көрдiм, апа,Түнерiңкi тал көрдiм, апа.Қадалып қарадым, апа,Шошынып барамын..

Жылқыдағы боз айғырШұрқыраса болар ма?Сойылды жау сыдыртып,Үйiрдi алса, қалар ма?Тұяғымен тас илеп,Ойлы-қырлы шабар ма?Жау қолына жеткiзбей,Елдiң..

Сүт иiсi бұрқыраған Сұлуым-ай,Қарсы алып қақпа алдында тұруын-ай.Көрiнгесiн көзiне тiрi құдай,Мойынын маған қарай бұруын-ай…Сүт иiсi бұрқыраған..

Алматыда таң атты,Шақыратын тауық жоқ.Шығыс мұрнын қанатты,Батысқа еш қауiп жоқ.Батыс қазiр оянбас,Қолдан келсе, оянбас.Күн батқанша..