Нұрлан мәукен туралы Өлеңдер ✍️

Шағыл мен шалғын кезектес,Шағыл мен шалғын өзектес.Ши шырпып жүрген шайпау тiлҚос кемпiр мұны сөз етпес.Демеймiн дiлмар мен ғана,Керемет рух – кең..

Жанымды мұңға мың бөлiп,Жұмбақ тiл қатар түн зерек.Зейiнiн салды зерлi көк,Жанашыр басқа кiм керек?Түнiме толған Ай керек,Жүзiнде Айдың қайғы..

Күзуiн желi желiгiп,Күдерi белдер күреңiттi.Төбенi түйер келi ғып,Тəңкi бiр мiнез жүре бiттi.Табиғатым да өзгердi,Тамаша кезде ел қуаныпты.Бəрiн де..

Сенiң осы жүзi жылы келбетiң,Бiр күн нұрға толтырады жер бетiн.Бүгiн сенiң барлығыңды байқамай,Ертеңгiсiн еңiресе – ел жетiм.Кiрпiк iлмей күзетедi..

Мұнда тұрады тiрiлер,Асырап, сақтап ұлы Жер.Қартының белдерi бүгiлер,Жасының жалауы тiгiлер,Мұнда тұрады тiрiлер…Анда жатады өлiлер,Тербетiп..

Көк таста күннiң қызу табы қалды,Көкжиек қызыл сүрме жағып алды.Көкпар тартып додаға түскен жердеҚысқа өмiрдей қамшының сабы қалды.Көк аспан қарауыта..

Бұлдыр, бұлдыр, бұлдырық,Керней үндi бұлдырық,Қақты қанат сымпылдап,Əлдененi бiлдiрiп.Көз ұшына байланды,Құйын бастап бiр бүлiк,Шаң келедi..

Екi көлдiң арасы – Екi көңiл арасы.Бiр ғұмырға мол жетерЕкi өмiрдiң наласы.«Күншiлiк жер» дей алман,«Айшылық жер» дей алман.Бақилыққа..

Жылау да жылау,Зар жылау…Қотандай болып қалдым-ау,Жылаудан басым қаңғырды,Зарлаудан шашым ағарды,Көре де көзiм ағарды,Сөйлей де сөзiм жоғалды,Таба..

Күн алабұлт,Жер де ала – Теңбiл-теңбiл кең дала.Тебiрентер ме екенсiң,Темiр тектес сен бала?…Құйтырқысыз қой көзiңКөре алды ма той кезiн?…Жаңқаланып..

Жылқы шықты – қой кiрдi.Күлкiм ықты – ой кiрдi.Қойдан жуас жұрт тағыЖымиыспен жай күлдi…Шошымайтын нарқыңнан,Үрiкпейтiн талқыңнан – Қорқам осы кейде..

Ескi жылдың қары ма,Жаңа жылдың қары ма?Аппақ əлем, мен сенiңҚуанамын барыңа.Ескi жылдың түнi ме,Жаңа жылдың түнi ме?Аққу сазды ақ əлем,Қосыламын..

Қарашаны айырбас ет маусымға,Бiздiң бақыт кешкi ымырттың дауысында.Алты қанат ақ орамды аптасын,Көктiң нұры керегелеп жаусын да…Түндiгiмнен тылсым..

Менiң өлгiм келмейдi,өмiр сүрiп болғам жоқ.Нажағайын сермейдi Адуын боп алған көк.Ажал сұрап асыққанАрмандыға ой бөлiндi.Көздiң нұрын жасытқанКөктiң..

Бiр махаббат – iздегенiм сол менiң,Жалғасам деп жүрiлмеген жол кемiн.Қобыз–кеудем Ықыластай ышқынып,Сапырады күңiренген көл демiн.Бiр махаббат –..

Көңiлiмде қалған мұңымТəттi болса – өзiме.өмiрiмде қалған күнiмСəттi болса – өзiме.Жарты ғұмыр жаһан кезiп,Жұмбақтансам, тағы өзiм.Жалқын iңiр жапан..

Орнады келiп далаға Қараңғы түннiң қамалы.Бiр елес берiп қала маЖоғалған жұлдыз жамалы?..Орнады келiп тағы күн,Тағы түн – жарық жанары.Қанаттылардың..

Қыр бұлтының көлеңкесi көшедi,Сыпсыңдайды самал желдiң өсегi.Тамыз айы тамыздығын толтырып,Күннiң пешiн күнiлгерi көседi.Жер-дүние ие болды..

Кеш қақтым есiгiңдi, кешiр, жаным,Кiнəсiз құлазыды-ау жесiр жаның.«Жесiр» деп сөйлегенге кешiр менiБаяғыдан бiлемiн есiң барын…Бойжеткенсiң баурайда..

Тұйықталды шеңбер,Топ ортаға сен кел.Аңырсын да айрылсынДегбiрiнен демде ел.Топ ортадан кетпе,Қызыл тепсiн бетке.Жұрттың көзiн жаула,Сытылмағын..

Алданатын, алдайтын арман да жоқ,Соқыр сезiм кеудемде қалған да жоқ.Жанар оты жасыды қарай-қарай,Iздегенiм сiрə да жалғанда жоқ…Ненi көрдiм, не..

Төрткүл əлем төсiнен баспана тап,Қол-аяғың қайтейiн босқа матап.Ауылымның аз-мұз күн дəмiн татып,Елеңдейсiң еншiң боп астана жақ.Барсаң – барғын..

Бiр аяғы – сегiз,Бiр аяғы – тоғыз.Бiр атасы – сақ,Бiр атасы – оғыз.Күмбiрлесе – домбыра,Күңiренсе – қобыз.Созылғанда – сағыз,Сазарғанда –..

Шыр жинаса шырайланар шоқ тоғай,Қара балта жұмсағанға бопты оңай.Қағырланып қалар ма екен қара орман,Қара құйын жонсауыма соқпағай.Ертiс бойын емген..

Мен көзiмдi құрттым,Сөзi қалды жұрттың.Жақсыларға сыймағанӨзiм де бiр қыртпын.Нойыс мiнез ұртпын,Жағамды сан жырттым.Жақынымнан жау тауып,Сөзiн..