Келбет туралы Өлеңдер ✍️

Келбетің   кереметтей   барады   ұнап,Ұқсаған қарағыма Қарабұлақ.Шашбаулы,Қөк көйлекті,СәукелеліЖатқандай тау, тас, жапан дала жылап. Өзің боп –..

Жалаңаш қоғам келбетін,Жасыра алмас шымылдық.Жетім мұң кезсе жер бетін,Жезөкшелері мұрындық.Жартыкеш байдың бір күні,Жалғанды телір жұмаққа.Жарлының..

Мейірлене кірпігінен нұр төгіп,Күн аспаннан кең алқапқа тұр төніп.Кеуде керіп көсіледі гүлді өңір,Жаздың жарқын шұғыласын бүркеніп.Жанға жайлы майда..

Жер бетте, мынау келбетте,Төр көп пе екен, көр көп пе?Бір кезде сыйсам жөргекке.Сыймаймын енді жер-көкке.Сыймай да жүрмін теріме...Теліме жынға..

Жазда көрсең, тап-тату абысындай,Қарсы алады жайраңдап танысындай.Көрінеді бүлдірген бұталары –Шабдар аттың көктеңбіл қалысындай.Күзде көрсең..

Тұлғасының табылмас танадай міні,Толымды жуан, сымбаты – қарағай діңі.Қылқандай шашы қым-қуыт шашырап өскен,Құрметтер дос-жар маңайы панадай..

Келбетінен гүл өрген жалын көктем,Аңсатты ғой өзіңді жаным көптен.Жүрегімде жұмбақ боп қалып қойған,Ақ шағалам, аяулы әнің неткен.Маржан сүздім..

Аялаумен ақ келбетін арманның,Жүрегіңе жүрек болып жалғандым.Сезіміңнің саусағына сүйріктей,Жарқыраған жырдан жүзік салғанмын.Күлліәлемдік жалғыз..

Астана кеше қандай, бүгін қандай,Көрген жан тамашы ғып қағар таңдай,Жан кіріп Сарыарқаның кіндігіне,Қараөткел бойы түгел жаңарғандай.Астана..

Халқының қаны сіңген келбетіне,Ел үшін кеуде керген жел өтіне,Ез емес, ер мінез боп жаратылғанКөңілдің хошы келер ерлеріме.Жүрегім тыным бермей..

КелбеткеБөгделерміз, жоқ тіпті пана баста,Ешкім бізді «адам» деп санамас та.Білім іздеп келгенбіз қыр төсінен,Аш та, кейде жүреміз жалаңаш..

Көне Торғай – Көн боп қатқан тулақтай.Тарихың бар – Сығанақтай, Сунақтай,«Азаттығың орнаған соң – болды!» – депЖатып алдың қаннен-қапер тіл..

Қабырғалар, қабырғалар құлағанЕнді қайта қаланбас.Қалды астында қыруар сүйек, мың адам,Ешкім қайта таба алмас.Жауларына берілмеген ер жүрек,Өлім бар..

Бұл өмір – армандар аралы,Өткердік уақытты дүрмекпен.Балалық қадайды жанарынКетілген көнетоз суреттен.Куəсі бүлдіршін шағымныңКермек у татпаған..

Тынысымды өмірден алам ұдай, Шабыт келсе, жыр төгер қаламым бай.Қашқар лебі еседі оңды-солды, Мұрын жарып бейіштің самалындай.Қай қалада осындай..

Көзімді жұмсам, келбетің келеді, елестеп, Райыңнан қайтып, қабырғаңмен кеңес деп.Қолыңды ұсын достықты әрі жалғайық,Өмірде жалғыз қайғырған өзің емес..

Жанымызды аруларға емдетіп,Естен шығып кəкір-шүкір, кем-кетік. Кеше біздер КазГУ деген айдында, Жүруші едік балқып-шалқып, əндетіп.Бір топ едік..

Бұрынғыдай бусанбайды дала тым,Сияқты бір күрсініп дем алатын....Күркіреткен бүкіл байтақ даланы,Желтоқсанның жаңғырығы болатын.Жауап берші, ей..

Бара жатыр таяқ ұстап,Еңкіш тартқан егде адам.Жақындайды мәресіне,Басқан сайын әр қадам.Жүрген сайын ентігеді,Сыр береді кәрі жүрек.Уақыт өте болар..

Сенiң осы жүзi жылы келбетiң,Бiр күн нұрға толтырады жер бетiн.Бүгiн сенiң барлығыңды байқамай,Ертеңгiсiн еңiресе – ел жетiм.Кiрпiк iлмей күзетедi..

Сеңсең тон, саптама етік, түлкі тымақ,тазы ертіп аңшы шықты, бүркітін ап.Омбы қар. Қыстау маңы жайбарақат.Қарайды айналаға Күн шытынап.Жеңілдеу шыға..

Кәусары бол өз арыңның, таза ақ та,Мәлім болған аты бүкіл қазаққа. Жайма шуақ сиыр жылы көктемдеҚұстай ұшып жетті Шәмші Созаққа.Ерте шығып..

Қар жауып жатыр себелеп,дүние ойға батқандай;ақша қар – аппақ көбелек,көбелек ұшып жатқандай.Әлдебiр сазға берiлiп,ақ әлем, аппақ түнгi ұйып;қараша..

Қалып жатыр кең дала дөңгеленіп,Кейбір соқпақ тірелген дөңге келіп.Келбетіне даламның қызығумен,Мен келемін бақытқа он бөленіп.Бір шетінде құлпырған..

Өмірде алғаш көріскен кісім,Керемет келбет, келіскен мүсін.Тәңірдің бере салғаны маған –Аспаннан түскен періштембісің?Қоңырау үнді күлісің..