Ұларбек дәлейұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Сен жүрген көшелер.Аялдама айлағы,Жанымды белгісіз сағыныш байлады,Көзімде белгісіз сағыныш ойнады.Осынау ымыртта қабағы түнерген,Есіме түседі..

Түнгі ұйқымда тербеткен кім,Сағыныш па, жаңбыр ма?Тым кешіккен бұл көктемнің,Серті бар ма тағдырға?Алабұртып жүрдім ұзақ, Аяз қонған ауламда.Таң..

Бұл сүрлеу тым ескі...Жүрмеші, Жан - Гүлім,Күтпе одан сәуірдің самалын, жаңбырын.Бұл сүрлеу тым ескі, есінде ешкім жоқ,Адасар онсызда көмескі..

Көңіл қалай? – деп ем мен,Күз ғой дедің күбірлеп,Өмір қалай? – деп ем мен,Мұз ғой дедің күбірлеп...Өзің қалай? – деп ем мен,Сіз... ғой дедің..

Арқа жақта сары аяз.Адырларға шөгіп нұр,Ақпан кетіп барады үскірігін төгіп бір.Жапырқ та жоқ қазір, топырақ та жоқ мүлде,Уайым бүркеп жаныңды тым..

Стамбулда ырғақты күз әуені,Ырғақты күз – сағыныштар әлемі.Бұл маңда да жүр екен ғой жалғыздық,(Жалғыздықтар маған ғана тән еді...)Сол ескі үміт..

Масаңдау ақынның елесін аңдыған,Күңгірттеу көшеде есіней қалғыған.Қалып ең қайғыра қош айтып егіліп,Арзанқол шарапхана алдынан.Бірімен қоштасып..

Мезгілдер кеткен таңбалап,Мың жылдық шөлдей басылмас.Ақ жаңбырлардан қорғалап,Қашқан күн қазір ашылмас!Асықтым сан мың күн жүріп,Басымды қамап мұңлы..

Қайғырмашы қалқам, сен!..Жаның қалмай жар басына жүгіріп,Құламашы, көз жасыңа сүрініп.Мынау шексіз кеңістіктің жүзіне Қарашы бір бұрылып.Көктем кепті..

Мынау бір салқын іңірдің, Қаншама сызы өткенмен.Қажытып шермен жанымды,Тағы да құстар жеткенмен.Мен сені айым, сағындым,Сағындым һәм көп..

Бір елес торыған жолымды,Ендігі құтылу жоқ одан.Билеген тәнімді, қанымды,Қыраулы терезем сыртында сол адам.Гулеген боранның өтінде – сол..

Тым ауыр сәттердің куәсі мына ақшам,Ұмтылған сен жаққа Шайырдың еркінде.Тереңге батырып, түпсізге құлатсаң,Обалымды артармын,Сен емес, сол түнге..

Бөлмемді кезіп жүр ескі елес –Есте жоқ жылдардан жұлынған қауырсын, (Оны еске ап бір мезет бұл жүрек ауырсын...) Ұлы бір тыныштық үстінде ұйықтайды..

Жауып бір өтті ақ лағыл,Ақшам мен түннің арасы.Буланып жүзі қалды адыр,Ұмытылып ескі жарасы.Сен жаққа қарай аттап ем,Жастықтың жасыл отын ап.Жолымда..

Саған арнап бүгін тағы жаздым жыр,Жүрегімде қалған көне қанменен.Өзің жаққа бұрылардай бар денем,Өзің жақта қалғандай боп әлденем.Мендік сырлар – іші..

(Тағы адастырмаса не етті?)Бұл кештің салмағы ауыр.Желдетіп, желпініп жетті ,Мен сені жоғалтқан сәуір.О, менің қанатсыз құсым,Айықпас Пәруана..

Ағыл-тегіл жылашы қыз, ақ моншағың жерге тамып,Ағыл-тегіл жыласын бұлт, көк моншағы көлге тамып...Жылашы бір, кешкі қырда шығып тұрып жол басына,Құты..

Иесіз бақ төрінде шымшық үні –Хабарындай мына күз дүрсілінің...Жапырақтың, қарашы, күрсінуін,Жүрегімнің, қарашы, тұншығуын...Анау қыздың қарашы..

Дерт боп мүлде мені жаулап алдың сен,(Сен білер ең,Мені жалғыз жан білсе...)Қайғысындай Хорезмдік шайырдың,О, әсем қыз!Әлегім боп қалдың сен.Мен..

Осынау бағдарсыз өмірде,Қай маңнан табылар жол, тұрақ?Мен сені күтемін қараша желінде,Бұтадай қалтырап.Жаныма бір нұрлы от жақты,Сен жақтан ерменнің..

Тәубесіз замандар түсірген әр ізге,Ұлтымның ұятын ұмытпай бәдіздеп...Үздіккен үміттер,Алқынған армандар –Күрең күн астынан күмілжи тіл қатты,Тіл..

Египет моласын Есілге көшірген,Есіл Ғұн рухын санамнан өшірген.Перілер ізінен тозаң боп тараған,Түн келсе түсіме кіреді зобалаң.Қанжарын кезеген..

Ұлытауға шықтың ба, ұлар етін жедің бе,Ұлар құстың ұясын ұмытайын дедің бе?!Басын тұман торлаған бұлдыр-бұлдыр өлкемде,Бұлт астынан көз салам..

Боз мұнар үстінде бусанып билеген,Бозамық ай, сен де талыққан шығарсың?Тәкаппар жондарды қамырдай илеген,Баспалап жетті үнсіз жезтырнақ шұбар..

Албырап батыстың жүзі,Қаланы басады мұнар.Күп-күрең Кентаудың күзі,Күңіреніп күй тартқан шығар...Елітер ескі бір үнге,Көшелер ақ жаңбыр жуған.Жұтылып..