Хамит есеман өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қоштастық біз елік құрбым,Жаны таза сырлас ең.Ауыл жаққа келіп тұрмын,Көрінбейсің мұнда сен.Аңсаттың-ау неше мені,Жасауратып көзімді.Ақ қайыңдар..

Шырын сорып өскендей тәтті гүлден,Қарғадай қыз, баурадың ақтығыңмен.Сәулетті сұлулықтың дүниесі,Сыр тартып жатты сонау пәк күнімнен.Сені сүйіп шоқ..

Кәрі көкжал қыс келді ақ киініп,Құрметтіні қарсы алды бақ бұйығып.Таңертең сәлем салған келін құсап,Талдардың қыл ұштары жатты иіліп.Ақ сезімін..

Жақсылық пен жамандық жағаласқан,Күлкі менен күрсініс араласқан – Түсініксіз өмірдің ішімененҚайда кетіп барасың қарамастан?!.Қайда кеттің қарадай..

Ұлы ақиқат – адамға ажал Тәңірден,Ешкім қашып құтылмас ұлы әмірден.Айдың арғы беті сынды беймәлім,Бәрімізге орын дайын қабірден.Басқа әлемде болар ма..

Көзіммен атырып таңымды,Телмірем түндердің көзіне.Әлдилеп жүретін жанымды,Өлеңім мұң шақты өзіме.Тағдырдың жүзіне жыр ойсам,Отырсам сазына..

Тәңір сені жаратты гүлмен егіз,Тәңір мені жаратты жырмен егіз.Алақұйын өмірде аман болсақ,Арымыздың алдына бір келеміз.Жүректерді жырымен..

Бүгінде болдық қалалық,Өзгерді солай пешене.Ауылда қалды балалық,Тентектік кетті көшеде.Қосылдым әйтеу қатарға,Арманым әсте өлмейді.Күн салқын бірақ..

Сен мені құтқаршы аяулы азаптан,Еркелеп атсыншы алдымнан ғажап таң.Көзіңмен қарайын құпия әлемді,Өмірден көшіріп берейін өлеңді.Аялап қырмызы..

Ертеден бермей жүрген жанға тыным,Араладық көшесін Алматының.Сезім болып төгілді жұлдыздары,Бізге жетер дүние – ай бар ма ақының?!.Бұл жердегі күй..

Сол күндер жүрегіме сыйлайтын мұң, Өзегімді өртең ғып қинайтын мың.Өмірде біз мәңгілік егіз сынды,Шынымен сені өзгеге қимайтынмын.Құстай боп қатар..

Оңаша қалған шақтарда,Жанымды жаншып батпан мұң.Қыламықтаған ақ қарға,Сағынышымды ақтардым.Қоштасқан сәтті сағынып,Күйігін шектім көңілдің.Даланың..

Тарқамайтын шығар-ау шер іштегі,Өлең болды жанымның сеніскені.Бұл өмірден бейхабар сәби сынды,Ең алғашқы сезімім періште еді.Періште еді сезімім..

Басайын деп бойдағы ұлы аптығын,Қарашаның аспаны жылап бүгін.Сен екеуміз оны да жұбата алмай,Жүргенбіз айналшықтап бұлақты мың.Бұл мінезін біздерге..

Жетісіп тұрмаса да жайым бірақ,Өлеңге айттым өзімнің ойымды нақ.Алматыға кеткім-ақ келеді ылғи,Ол жақта не бар екен дайын бірақ.Әр күнімді осылай..

Жетем деген шағымда мұратқа анық,Жабықтым ғой жаным-ай, жырақ қалып.Алатау, Етегіңді баса алмадым.Жүрегімнің түбінен сыр ақтарып.Жұлдызым боп жарқыра..

Қанат қақса әуеге әнім күнде,Мұңым шығар қап қойған қиырдағы.Әлдилесем жырымды жарым түнде,Жаратқанның осы да бұйырғаны.Бір тылсым кәусарына..

Шешімін таппай еш мәселенің де,Өзіме-өзім өкпелеп;Жолығам қала көшелерінде,Талай тағдырмен бетпе-бет.Беймаза бір мұң тасып қанымда,Жауап іздейді..

Көңілімнен күрең бұлттар көшті анық,Менің ақын екенімді еске алып.Алқынып жыр оқып бердім дүниеге,Бақытына жеткен жандай кеш қалып.Жапырағын алдыма..

Қобызымның бұраймын құлағын көп,Сөкпе Тағдыр өткенді сұрадың деп;Еске түсіп бейуақта балалығым,Жылағым кеп тұрғаны-ай, жылағым кеп.Пенде болып..

Болмайды бүгін күй боп шертілмесем,Сыр болып ашылып бір еркіндесем.Ұға алмадым біздегі махаббатты,Сол күні тұра алмадың сертіңде сен.Үзгің келмей..

Бүгін өлең жазбадым,Шам жақпадым тағы да.Сағынышымды қозғадым,Қараңғы үйде жабыға.Өмір дейтін – өлең ғой,Ұйқаспайтын жолдары.Барлығына көнем..

Патшаның жүзігіндей,Жұлдызың жымыңдаған.Жырымның үзігіндей,Көктемгі бүрің маған.Сұлудың сырғасындай,Айыңды ұнатқамын.Батырдың тұлғасындай,Қасқайған..

Көктемдегі ақ жауынға құмармын,Сол арқылы мәңгі жасап тұрармын.Жай отындай жасын мінез танытып,Өлең болып төгілетін шығармын.Ақ қауызы қасиетіндей..

Ақ бұлақтар ағып жатыр асыға,Ай сәулесі шашырай гөр, шашыра.Ғазал оқып келдім қайың қасына,Гүл қыстырмақ болып қыздың шашына.Жиындасқан жамиғатты жат..