Құмарлық туралы Өлеңдер ✍️

Өлеңге құмар қылдың, патша – Құдай.Шіркінді құмарлана сүйдім құлай.Қалам, кетпен, шалғы, орақ, таяқ бердің,Алуан түрлі бейнетке салдың ұдай.Жасымнан..

...Дедің сен: «тартып алам қаламыңды»,Түсінем, ойнап айттың əзілменен.Бөлісетін қуаныш, нала мұңдыАлмашы қаламымды қазір менен.Алмашы, мылқау болам..

Жүремін тек шындықтың жетегіне,Ақиқаттың тұрақтап мекеніне....Өтіріктің қойнынан шыққамын жоқ,Оралғам жоқ өсектің етегіне.Жармасқам жоқ жаланың..

Құмарың емес пе едім мен,Жетуге асығатындай.Мұнарың емес пе едім мен,Бір сәтке жасыратындай.Сеңгір тау, сексеуіл селдір,Сел еттің, жетті ме..

Құмарлықтан түйiнделген екенмiн,Ес бiлгелi сүйгiш болдым аруды.Құлаттым мен, қанша желкен көтердiм,Бақ не сорым, жолым болды торулы.Берсе-дағы жүйке..

Сұқ көздерден есіміңді қорғаштап,Сіз жоқ жерде болмайтындай мына әлем.Тағы отырмын, өзің жайлы жыр бастап,Сүйіп қалдым, сірә, мен?Мен де сіздей..

Құмарлық деген бір ит бар,Жаныңа жау шын ит бар.Алды-артыңа қаратпас,Рахымы жоқ тым ит бар.Бай баласын көп көрдім,Кедейлікті жек көрдім.Сауық көрсем..

Бұл күнде елге болды ойын-сауық,Айналды үлкен-кіші ебін тауып.Құмар боп лата менен қарт ойынға,Жиылар күліп енсе қардай жауып.Ақылға кейінгі жас..

(әні бар)Көкейде көлдей көлкіп тұнық жырым,Өтіпті-ау, арпалыспен қырық жылым!құмарлық-ай!Талғам жоқ, таразы жоқ, ырың-жырың,Тобына қарсы шаптым..

Көктемдегі ақ жауынға құмармын,Сол арқылы мәңгі жасап тұрармын.Жай отындай жасын мінез танытып,Өлең болып төгілетін шығармын.Ақ қауызы қасиетіндей..

Осы неге құмармыз біз егеске,Бас қой дейміз сақтау үшін ел есте.Алма-кезек алмаспаса тіршілік,Шыға алатын адам бар ма белеске.Айдың соңы айдың басы..

Жыр құмар жұрт өнерге кенелмегін,Кемеңгерім кенен ой кемелдерім.Тірлігіңде ақынды бағалаңдар,Кімге қажет өлген соң еленгенің.Тірлігінде дарынның..

Күнге жаным құмарсың,Шуағы өзің сияқты.Гүлден алған шығарсың,Бетіңдегі ұятты.Шашың сенің қара орман,Жапырағы төгілген.Күле шықтың сен алдан,Қардай..

Күнге,жаным, құмарсың,Шуағы –өзің сияқты.Гүлден алған шығарсыңБетіңдегі ұятты.Шашың сенің–қара орманЖапырағы төгілген.Күле шықтың сен алданҚардай..

Осы сөз көкірегімнен жарып шықты,Асыл ғой,Тыңда демек жарықтықты.Өзіңді құрмет тұтқан сый көңілдіңТүбінен өз бөлігін алып шықты.Ойсызды «ақымақ» дер..

Мен де бір кез көк құмар тұйғын едім,Мезгіл желі жолымды қиды менің,Тұғырымда отыр ем жалқау қарап,Бір қыз келіп бетімнен сүйді менің.Əлі сөнбей..

Жүзім – қоңыр,Жүрегім – аққа құмар,Жүрегімнен адал ой ақтарылар.Тəрбиелеп келемін қанша шəкірт,Ақын болар, болашақ шақта бұлар!..Өңім – қоңыр,Жүрегім..

Көгілдір мұнар жамылған,Жаралған көк ніл ағыннан,Есімің, Көкше, ертегі.Гауһардай көкшіл жайнаған,Көлдерің көзді байлаған, Сексені бірдей..

Жарқабақта жанғандай қызыл жалын,Байқап қалдым Есілде қызық барын.Бала ғашық балдырған еске түстіЖарқ еткенде алдымда Қызылжарым.Құба талдың қарашы..

Бала күннен таң нұрына құмармын, Таң ата кейін жыр жазуды шығардым. Жан анамнан неге сұрап қалмағам, Осы мен сірә таңа ата туған шығармын?!Жасымнан..

Құмар деме біреуді жылатуға,Жұбатуға дайынмын, сұра, тума.Әуестігім тағы жоқ, әлсіреген,Дұшпан екеш дұшпанды құлатуға.Жүрген жоқпын біреуден асайын..

Балам, құмар бола көрме ащыға,«Ащы» қазір дүниеде тапшы ма?«Арманы көп ақын» дейді сені жұрт,Арманы жоқ ақын болу жақсы ма?Арманы аздың аздау болар..

Адамның тіршілікте көп құмары,Болады атаққұмар, баққұмары.Шылымға құмар болма сəн екен деп,Түбінде қос өкпені жеп тынады.Жүзеге асқандай-ақ түгел..

Тыңдауға құмар болған əнін ғалам,Көңілі шапқан аттай арындаған,Ақ көңіл, аңқау мінез қазағым-ай,Қасын да қонағым деп қабылдаған.Пəк тілек, тура..

Көлбеңдете қағып әсем қанатын,Көбелектей гүлден ләззәт алатын.Мен сияқты есі кете елітіп,Сұлулыққа құмар шығар, бар ақын.Байқайсың ба, әдемілік – жан..