Рахат қосбармақ туралы Өлеңдер ✍️

Шындығыңды айт!Бір тынбай кеп,Ширатылып, шымшылап;Сталиннің мұртындай боп,Ысқырынған бір сұрақ.Оның аты – «Осы рас па?»,Омыраулап, өңмеңдеп;Төбесі..

Қайран көңіл қанша рет жем боп, талай жер соқты,Қасқа маңдай қаншама қауіп-қатер жол шекті!.....Кеше маған келді де, дәл өзімнен аумайтынКелімсекті..

«Айдыныңнан аққу ұшып, қаз қонып»,Алдағанға асыр салдық мәз болып.«Аһаһаулап», ал билейік кіл жынды,Ала құйқаң ағарғанша таз болып.Мәнсіз көзбен..

Көкжиегін сезімніңКөп тамшымен жуар Күн.«Көргіш бол» деп, көзімдіКөк теңізге суардым.Кеңіп кетті жер бірден,Керемет күйге ендім мен......Сорлап..

Ақымақтай әруақтан зат ұрлағанАқыр түбі жынданады бұл ғалам.Бақсы-биге басып сонда барлығы,Жақсы күнге жақындайды бір қадам.Мызғымайтын мрамордай..

Пенде неткен өзімшіл!Ісім – ірік, қылығым – қу, сөзім – шын.Ей, есалаң, есімі көп ессіз от!Мен түгілі, Сен деген –Сергейді де сенделдірген..

«Дүние-ай!» деймін –Дүниенің бәрін сол сөзгеСыйғызып жіберердей сызданып өңім, шіреніп.Пенденің бәрі қазіргісінен болса өзге,Тұрар еді әлем түнеріп..

Ай жалаңаш тәнін тосып алдыма,Шалқасынан жатыр, әне, шалжиып.Жалаңаш Ай жан салмағын салды да,Ауырлықтан әбден ақжем болды иық.Қап-қара бір қан..

Обалына қалған талай жас тәнніңО баста мен қара түннен қашқанмын.Жыпырлаған жұлдыз толды көзіме,Түнегіне қарай-қарай аспанның.Қара маған –«Бізге де..

Қақ маңдайға қара балта қадалды –Беу, тіршілік,Жан берісіп, жан алды.Елеп-ескер, ей, тәкаппар Дүние,Жатырыңды жарып шыққан балаңды!Күллі әлемге күле..

Салбөксе-ойдың арам қандарын ағызған,Сана төзімі – сарытап, көнбіс сағыздан;«Ғажайып нұрын шашам» деп келіп, шалдықты-ауҒарыштан келіп, ғаламға..

«Кем болмаспын кертартпа ойлар аманда,Керегі жоқ оның маған, саған да;Келіп-кетер пайда да аз ғой одан да» –Зымияндық зынданына қамадым,Жылт еткен..

Үшінші Көз...Үшкіл болып бітеді ол,Қашан бітеді?Ал күте бер, күте бер!..Жоқ, қарағым!Оны саған ешкім әкеп бермейді,Және тағы дөңгелек боп..

Мал өргенде тақта қырға,Маң даланы тез бояп от;Кесіп жолын жатқанындаКедергілер кез мая боп –Тұяғымен жара көкті,Тұрысы бір нар пішіндей;Ақ арғымақ..

Өзгерткіш һәм өшіргіш кіл кездерімӨз ізімен ұмыттырды өткенді.Көңілсізбін, көк мақта боп көздерім,Күте-күте Көктемді.Мықырайып, домаланған..

Жетіқарақшы, Темірқазық, ҮркерденБасқа жұлдыз танымайтын бала едік.Бата алдық та Үркерден де Үлкеннен,Көп жұлдызым сала берді көнеріп.Ашатаяқ «А»-дан..

Қасиетсізден хас таланттарға дарып дем,Тексізден тентек туғанда,Қасында, қалқам, болып па ең?!Өзің-ақ айтшы, жарқыным, жарқырап тұрған асылдыЖаман..

Ару-Күн тағы арайын төгіп үлгеріп,Ақша қар-сезім ағып та кетті су болып.Асфальт жолдарын Алматы деген шаһардыңАқкөңіл арық, аямай енді жу..

Ай мен Күннің арасында от тасып,Айла-түлкі «алжығанда» тоқтасып;Тартылғанда амалының арнасы,Тауық-шыдам тызақтады шоқ басып.Жер қозғалса қозғалмайтын..

Алау-аптап...Талықсиды тастарың,Солығын бір баса алмастан шошқа-Күн;Шатынайды жұлып сары шаштарын.Құшағына құлайды кеп сонан соңӨзі өртеніп жатқан..

Туғызған талай тарлан хас ақынын,Байтағым, дария боп тасатыным.Ойынан оркөз қоян ытырылса,Қырынан қызыл киік қашатұғын.Түнеріп қарауыл-шың нән..

Иранның гүлжазира кең алқабы,Көз ұшы көкжиегі мұнартады.Ен жайлап, еркін өскен ел тірлігінТағдырдың тағы қысты қыл арқаны.Қан исі қолқаны атып..

(О дүниеліктің ойлары)Қаны бойда қызынған,Көргеннің көңілі бұзылған;Қарш-қарш шайнап ауыздығын,Қара жерді қарпыған;От орнындай тұяқпенОйнақтап, тасты..

(Есенғали Раушановқа)Айтулы жүйрік сен едің,Алдыңа қара салмаған.Берешек күннің дерегінБеткейде тұрып барлаған.Сезімі терең сен едің –«Саяз ғой» деп..

Тәкаппар таумын –Жалауын қадап жақсылар жартастарыма жаны ізгі,Төсімнен тентек теңіздер тау-толқындарын ағызды.Ентікпей еркін шығатын елеусіз биік..