Жерлеу туралы Өлеңдер ✍️

Қалың қауым қаралы,Күңiрентiп қаланы,Перзентiмен жарқ еткенҚоштасуға қатар түзеп барады.Жаныңды езе лаулайды екен қарда мұң.Айналайын күн дидарлы..

– Жақсы адам ба еді?– Жақсы адам еді – деді жұрт,– Жақсы адам! – деді жамағат түгел егіліп.– Қарызы жоқ па?– Құтылған барлық қарыздан,Құтылған барлық..

Ай жалаңаш тәнін тосып алдыма,Шалқасынан жатыр, әне, шалжиып.Жалаңаш Ай жан салмағын салды да,Ауырлықтан әбден ақжем болды иық.Қап-қара бір қан..

Жерлеме мені, жерлеме,Сезімге маспын жалындап тұрған.Тартылмай қалған пернеде,Күй едім, қалқам, дамылдап тұрған.Мұң-құрсау мүлде..

Ақын өлді, тағы да, тағы да бір,Өледі ақын көргенде жаны жәбір.Тағы да бір құшағын жайды ақынға,Талайларды қарсы алған Кәрі Қабір.Ал, аңыра бабаурап..

Өзіңді жерлеп келіп,жапа-жалғыз отырмын. Меңіреумін.Айналамда қыстыққан еңіреулі үн...Әлем деген қап-қара бұлтқа оранып,жердің бетін кеткен бе-ау..