Шабаз иманалиев өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Аппақ ай, қарлы төңірек,Оранған өлкем кебінге.Орманда қайың еңіреп,Кім өлген? Әлде өзім бе?

О, өмір, сан асулы, бұраңдаған,Мен – ұлың сәттеріңнен сыр аңдаған.Жыр қуып, өлең жазып, қалам тербеп,Өткен жоқ жүргеніме жыл ондаған.Сары дала..

Көңілді ой тербеп,Ертеді «Жүр-жүрлеп».Кеудені күй кернеп,Кетеді күмбірлеп.Тыңдашы құлақ сап,Тыңдашы, сәулешім.Кеудеме тұрақтап,Тұрған ой..

Туған жер, топырағыңнан жаралғанмын,Өзіңнен бойға қуат, нәр алғанмын.Кәдімгі еркебұлан өз ұлыңмын,Бірімін қарапайым адамдардың.

Түн ұзап, таң шапағы шашырады,Қара жол ойдан қырға асылады.Тез жетсем өскен ауыл, туған үйге,Көкірек көтеріліп басылады.

Жаныма бір жақсы үміт күле кірді,Толтырып шат сезімге жүрегімді.Өзіңе жеткізе алмай жүрмін, әттең,Қалқашым, қара көзді, гүл ерінді.

Жатырсың тыныштанып, ерке Жайық,Төсіңде мұз қанатын ерте жайып.Жарқылдар жайраң жүзің қайда кеткен,Қайда әлгі сыңғыр күлкің қырға лайық?Күз-жігіт..

Өзіңсің жүрегіме балағаным,Аяулы ақ пейілді, анажаным.Ысытып көкірегімді бара жатыр,Аялап, мейірім төге қарағаның.Хат жазып тұрсам-дағы апта..

Қос жүрек қуанышты ала шапты,Армандап гүл-өмірді – болашақты.Дегендей дүниеде бәрі де егіз,Сызды мұң қуанышпен таласа ақты.Нұр бейнең көз алдымнан..

Жаныма жақсылықты өріп өстім,Жасымнан өмір сырын көріп өстім.Болмай ма біреу олпы, біреу солпы,Талайын көрдім есер, жарыместің.Мен аштым барлығына..

Алғаш рет бір өзіңе жыр еткемЖан сырымды қайнап шыққан жүректен.Бір өзіңе табынушы ем жастықпен,Бір өзіңе жас жүрегім дір еткен.Тыңдайсың сен..

Айтқанға, мейлі, ренжі, досым,Сүреңсіз қалаң, көңілсіз бүгін.Көтере алмай иіліп тосын,Табиғаттың тұрғандай жүгін.Ақ Жайық сылқым бұралып..

Көкжиек жерге үңіліп,Көңілді бүгін төңірек.Бұлтсыз аспан түріліп,Керілді дала кеңірек.Сұлудай дала назданып,Тартады жігіт жанарын.Сағымы сәнді..

О, дала, ыстық сенің қойның қандай,Тағы да жүгірер ме ем ойыным қанбай?!Әттең-ай, тебіндеген мына мұрттан,Кіші інім қарай берді-ау көзін алмай.Оқудан..

Тәтті елес қой адамның бала шағы,Ойын тек тап сол кезге жарасады.Адамды ескерусіз балалықтан,Әкетеді екен-ау болашағы.

Сәби де кезім, жас күнім,Ерке де кезім, шат күнім.Тентек те болып, ес кіріп,Өзіңде өткен, мектебім.

Түн тұрды бізді аялап,Құндақтап айдың сәулесі.Қалған жоқ барын аяп-ақДаланың жайлы бұл кеші.Ерке жел де тұр тынып,Тыңдауда бір өзіңді.Жүрегім кетті..

Тұрды көктем ән айтып,Бір жерде емес, әр жерде.Ақ Жайық суын молайтып,Сипатып төсін сал желге.Ағынмен айдың суретіЗулайды қалқып сәндене.Құшағын..

Жолдасым, жаным, өлеңім,Қиянат саған жасадым.Тастадым сені аз мезгіл,Астында ренжу – тасаның.Ренжідім қалқама,Өкпелі болдым өлеңге.Сүймеске кінә арта..

Мәз ғып гүлді,Көктем келді,Би биледі құрақ.Сыңсып ағып,Сылдыр қағып,Әнге салды бұлақ.Баяу ән сап,Бір сені аңсап,Мұңға батты жаным.Менің гүлім –Сенің..

Ішінде жастар думанды,Отырмын оймен алысып.Шаршады, көзім суланды,Көңілмен бәске жарысып.Естіген сөзім жаңағы,Жанымды өртеп кетті ме?Кеудемді жалын..

Түн еді салқын ғана, бірақ тыныш,Орынға отырған-ды ел тым-тырыс.Бораны, аязы бар – нөкерлері,Ауылға кіріп келді қаһарлы қыс.Жел ұйтқып, басқа-көзге..

О, дана! Күй атасы – Құрманғазы!Күйшінің саған соқпас бар ма лажы?!Буалдыр сонау көне заманыңнанКүңіреніп келіп жетті күйдің сазы.Толқынды, аласұрған..

Ол кезде екеуміз де жас бала едік,Дегенмен жүректерді қосқан едік.Сол бірге болуменен қол ұстасып,Асуын болашақтың асқан едік.Ерніме тәтті шырын..

Ауыр ой жас адамды ауру қылған,Серпілші әрменірек, ал, тұр жолдан.Бақытым, бір қарашы, сыр ұғайын,Көзіңнен жалын атып, жайнап тұрған.Бақытым, ал..