Шабаз иманалиев өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Идіреді басын жергеКүздің селі құйылып кеп.Ұмтылды ол болмай желге,Жауын қалды ұйлығып тек.Көз байланған қысқы кеште,Табысына бастан сеніп;Иықтайды..

1Көктемім, жан тербейтін мол-ау шағың,Көлбейді көз ұшында жарау сағым.Елжіреп самал сүйді беттеріненДалада қызғалдақтың, балаусаның.Өткізген..

Алыста қалды ауылым,Алыста қалды мекенім.Серік қып жастық дауылын,Алысқа шырқап кетемін.Өкпелі қыз да бір маған,Көңілсіз достар, таныс та.Кәрі қолын..

Толқын, барып келе қойшы,Ақ шашағың төгілдіріп.Еркем, алып келе қойшы,Жаныма бір көңілділік.Қайығыма жанап өтіп,Неге үнсіз келеді екен?Атын оның маяк..

Жайығым, жарқын өзенім,Жарқылдай күліп ағасың.Жаныммен әркез сеземін,Өзіңнен жайлы жарасым.Ойнасам шалқып төсіңде,Шаттығым қанша бір менің.Кей сәтте..

Бала едік, бәріміз балғын ек те,Арманы толып тұрған жан-жүректе.Бұл күнде біреулерге аға боппыз,Дос боппыз шын ниетпен сан жүрекке.Шұбырып соңымызда..

Алдында іздегені, не керегі,Мәз ұшты қырдың қызыл көбелегі.Ерекше қуанышпен келем жүріп,Іздеп қойға шүйгінді төбедегі.Досым ең, кішкентайдан бірге..

Уа, дос, кетіпті ғой «кием» қонып,Өзіңді енді достар сүйер неғып?!Ойнасаң жолдас болып – жарасымды,Қайткенің ойнағаның «жиен» болып?!

Қалқатай, бұрылмадың, неғылғаның?Таныдың, әлде мені танымадың.Әлде сен ұмыттың ба сол күндерді,Есіңе түсірейін бәрін, бәрін.Әнеки, көзің салшы қара..

Шалқар дала, ақ айдын,Төсіңе толқып қараймын.Жаныма сырлар құйшы бір,Сырласуға жараймын.Қайда әлгі тентек бораның?Құмар боп саған барамын.Тынымсыз..

Білмеймін күйініштің қанша барын,Сен бердің соның бәрін, аңсағаным.Сен бірақ түсінбедің, елемедің,Жүректің аңсағанын, шаршағанын.Көрмедім сенен тәтті..

Қараймын үнсіз қағазға,Көңілім әсте толмайды.Жалғыз ғана Шабаз ба,Талайлар жыр толғайды.Бірден озық, бірден кем,Келе жатқан жайым бар.Тұлпар болар..

Күндер, неткен жүйрік ең зырылдаған,Қалайша еленбеген бұрын маған?Доп қуған бала едік қой кеше ғана,Япырмау, сол мезгілді кім ұрлаған?!Кей ғажап..

Білмеймін қуаныштың қанша барын,Тұрды ғой құшағымда аңсағаным.Аспанның ақ шолпанын бірге ұзатып,Құмартып бірге жұттық таң самалын.

Күйіндей домбыраның саңқылдаған,Үніңді мендей сүйіп кім тыңдаған?!Әсем би көрінетін әр қимылың,Ән болып естілетін күлкің маған.Нұр емес, қар жауды..

Ауылым, көп сағынып, көп аңсаған,Құлшынып еркең келді, сәлем саған!Қоярға сезімімді жер таппаймын,Ой қанатты болғанмен, өлең шабан.Мекені..

Мен – бұлбұлмын гүл аңсаған,Тек бір өзің үшін, қалқа!Жолаушыдай су аңсаған,Сені аңсаймын, түсін, қалқа!Гүл болшы сен жұлынбаған,Күн боп нұрды..

Қандай жайлы қылықтарың,Сүйісіндей жас баланың.Үнсіз ғана қызықтадым,Тіл қатуға жасқанамын.

Мен қыңқылдап қоймадым,Апам кәмпит әперді.Бірақ жеуге қимадым,Сүйтіп үйге әкелдім.Ағам маған өзі кеп:«Біреуі де ас саған», –деді-дағы өзі жеп,Бәрін..

Қол көтермей сабаққаЖұрттың бәрі қалмапты.Оқымаған мен-ақ па?!Қарай бердім жан-жаққа.Дейсіздер ғой: «О несі?» –Кешегі ойын пәлесі!Қол көтерді-ау бәрі..

О, жаным, жүрегімнің күн-айнасы,Қуаншы, мен тұрғанда мұңаймашы.Ақ еркем, бұрынғыша асыр салып,Шаттанып, жарқыл қағып, күл, ойнашы!От мөлдір..

Қора қой – бұйра бұлттар өріп кетті,Көп жұлдыз Ай-анаға еріп кепті.Наз қимыл, әсем ажар, ерке мінезАй ерке көк әлемін көрікті етті.Қалқаның қой..

Өмірде біздің өлең көп,Бәрі де жақсы, бәрі де.Бірақ та осы өлең-отБәріне ыстық, бәріне....Қаралы түн тырс етпей,Түнеріп тұрды тас құрсау.Жас гүлге..

Шығарып естен ғажап көп күндерді,Сен кеттің махаббатты лақтырып.Еске алып жүрек тербер өткендерді,Ол қалды-ау нәзік жаны жылап тұрып.Кербез қыз..

О, өлең – жанашырым, жұбанышым,Көңілдің саған берем қуанышын.Мұңымды саған шағам жан білмейтін,Өзіңмен жүзем өмір – жыр ағысын.