Жанат әскербекқызы туралы Өлеңдер ✍️

Ұмсынушы едім үздіге,Күдерін сезім үзді ме.Жоғалған күні үмітімЖоғалтып алдым Сізді де.Желегі ұшып жетті күз,Күз болып келіп өптіңіз.Тұнжырап әлем..

Тереземді кім қақты?Жұқа перде дір қақты.Түн көйлекті сұлбамызБір тұрды да бір жатты.Сіз бе десем, жел екен,Жел маған не дер екен.Сіздің жолды..

Ай сұп-суық.Үнсіз.Суықтықта сенделіп жүрсіз.Суық леппен шарпып,Жүрегімді мұздатқанКімсіз?Тереземнің алдында тұрсыз.Сізді білмеймін,Аспан..

Қараңғы түнге қамалып,Кімді іздеп жүрсіз... мені ме?Көмескі Ай көкте ағарып,Қарайды-ау Сізге егіле.Қайрылмай түнгі даусымаКүтумен жүрсіз кімді..

Тәнім – суық, жүрек – мұз,Дәтің жетсе, дір еткіз...Қараңғы мен жарықтыҚақ айырып, түлеппіз.Жарық деген қас-қағым,Таға алмаспыз басқа мін.Таң шапағы..

Үндемедің –Үйдей пәледен құтылдыңҚұрбы,Айтпаймын ендіЖанымды ауыртқан сырды,Мейлі, қарашығымнан қайғы бопСырғы.Үндемедің –Үніңді тылсым..

Шілдедегі сезім жайлыТанымайтын өзің жайлыНе деймін?!Айтылмайтын бір сыр еді,Сені ойлап жел күрсінедіДемеймін.Сені ойлап күн тұнжырады,Ай дидары..

Қырғауылдың қанатындайҚұбылады қызыл іңір,Құшағында қалатындайҚұба күннің қызығы жүр.Бұлттың жүзі шырайланыпБұла күнді бұғаулайды.Тентек толқын былай..

Қарашығын құпиямен астарлап,Тына қалды демін алып тымық түн.Жүрегімді қобалжытып, жас парлап,Өзіңді де, сөзіңді де ұмыттым.Күбіріңді естімеді..

Бұл түн –Сенен де,Менен де қалады,Бар болғаны – нәп-нәзік өлеңде қалады.Бұл түн –Сезіммен құндақталады,Бойында шешілмеген жұмбақ қалады.Бұл түн..

МаратқаКөкірегімде бұлқынған қайнар мұңға,Жанды ауыртқан шерімді сыр ғып төктім.Сен мәңгілік елеске айналдың да,Санамды арбар сағымға сүңгіп..

Мамырға ілесіп, қырқаға келгем.Құстардың әнішырқала берген,Гүлдің өңінен ұяты кетпей,Күннің жүзінен нұр тама берген.Жігіт-мамырдың пейілі..

Күндіз күнге егілдім,Түнде мұң боп төгілдім.Тырнақ салдым бетінеКөлгірсіген өмірдің.Бұл ісімді жөн көріп,Ашуға ақыл берді ерік.Өзегіне тірліктіңТамып..

Аудармайын өткенге есімді көп,Қыз-ғұмырым тым келте кесілді деп...Сырын жүрер әйтеуір өлеңге өріп,Жетім көңіл жар болған жесір жүрек...Өткен – өтті...

Тебіренсем періштелер тіліндеТас қаланың тас жүрегі жібір ме?Көшелерден өксіп өтті өлеңім,Керең дүние естімеді бірін де...Есіміңді сыбырладым..

Свершилось: мы умерли оба,Лежим с успокоенным взглядом...Н.С.ГумилевДүние-ай, дидар ғайыпЖалғанға сыймай налып.Кетпек боп... іркіліппізЖер үстін..

Сары ала қаз да қайтып барады,Сағынышты әнін айтып барады....Қаңқылдап қайда барасың, қазым,Мазамды несін аласың, қазым.Жүзесің сұрғылт көктің..

Жатсынып жылтсыз жапанды мынаЖалаңаш қалған жаным-ай!Тағдырдың тым-тым қаталдығынаАлыста тұрар налып Ай.Қара ағаш үнсіз тұр еді жылап,Қараңғы түнге..

Тереземнен қарайды қайың жүдеп,Жапырағымнан бұл мезгіл айырды деп.Білмейсің-ау, телміріп терезегеҚайыңдай боп жүдеген жайымды кеп...Сергелдең күй..

Сені бар дейді,Сені нар дейді...Барлығыңды қайтейін,Сұрамаған халімді.Нарлығыңды қайтейінДемемеген бір келіп тұралаған жанымды.Мендей жақын бар ма..

Аялайсың-ау үш тал гүліңді,Елемей менің құштарлығымдыөлеңге.Дертім – сол өлең, ұқсаң мұнымдыСезінсең мұңды құшқан күнімдіөлең боп туған сен..

Жүрек сыңар, өйткені өзім сыңар,Мені ұстаған бұғаулап төзім сынар.Жақсы көрем дегенсің, жай әншейінЖелеу қылып айтқан бір сөзің шығар...Кеуде-қапас..

Түнді кешіп белуарданАспан жаққа жүріп кеттім.Менсінбесе мені жалғанМен табалап күліп кеттім.Жұлдыз болды жол серігім,Қолың бұлғап қайда..

Мына қала –Сұп-суық, сұрғылт қала,Сен кезіктің бір кеште... жым-жырт дала.Бұлт боп маңып келдің де алабұртып,Бұлт боп қайта жөнелдің сырғып қана.Мына..

Сізді іздеумен сағынышым сабылып,Түнді кезді тынымсыз.Мендік үнмен ән салатын қамығып,Сеземісіз самал желдің мұңын Сіз?!Сізге деген сағыныштан..