Жанат әскербекқызы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қара өлеңді түнеткен Қарқаралы –Қара бұлтты жүк қылып арқалады.Қара бұлттан Қасым боп өлең селдеп,Мәди салған сазды бір ән тамады.Қасым-өлең кезеді..

Азаттық деген оңай ма,Оңай боп келмес орайға.Бүлк ете қалған бұл жүрек –Желтоқсан деген сол айда...Жедінің айы – желді ай-ды,Желіне тұнған..

– Алтайдың асуын асқан кім?Ертістің кешуін кешкен кім?Балқан тау шалғынын басқан кім?Құрлықты айналып көшкен кім?– Тақымын ер қажап,Дидарын жел..

Көне дәуірдің күмбірі,Қоңыр шанақтың мұңлы үні,Қара қобыздың сарыны,Қаһармандардың арыны,Күлік біткеннің дүбірі,Әруақтардың күбірі –Тәуелсіздікке тәу..

Есіл мынау – сылаң қаққан,Толқынында нұр аунатқан.Еркелеген самал желгеЕлжіреумен сыр аулатқан.Есіл мынау – тұнып аққан,Ерек көркін Күн..

Анық-ау ғажап екені,Ей, шабыт, мені ерте жүр!Әулиелердің мекені –Маңғыстау деген өлке бұл!Жыраудың керіп көмейін,Толықсып шыққан ерке жырТолықсып мен..

Қайғысын жұтып қазақтың -Қарайды шерден жүрегім.Алашқа сұрап азат күнАлысқан ердің бірі едім.Он екі ата Байұлы –Серкесі – Адай – біз едік.Асқақтық..

Ұмай-ана, өзіңсің сыйынарым,Мен өмірден өзгеше күй ұғамын.Дана ақылшы тұрғанда Тоныкөктей,Халқымның білем сүттей ұйығанын.Қағанаттың асырдық талай..

Көк тастың тәніне қашалған,Көне сыр жұмбағын аша алман.Құлпытас, тіліңді тістейсің,Күрсінер шежіре тасыңнан,Уақыт өзіңе сүйеніп,Кеңістік көзіне жас..

Ақ ала ордам қонған жұрт...Қазтуған жырауШалкиіз жырау шалған жұрт,Қазтуғаннан қалған жұрт,Доспамбеттей қыршын ер,Соңғы демін алған жұрт.Ақтамберді..

Алты Алаштың ұлынанЖау алмақ боп қырқысқан,Жат көздердің сұғынанЖараланды Түркістан...Тебінгіге тер қатып,Қанжығаға қан қатып,Кетті алдаман.. шер..

Даладан сыр тыңдағым келеді. Даласөйлейтіндей. Дала... қан майданда шәйітболған хандар мен қаһармандар рухын мәңгісақтап қалған сияқты....* *..

Мәңгі тас қалаттым,жаздырдым.Бұл жазуыд жаздырғанның аты –Иоллығ-тегінКүлтегін (кіші жазу)... Даламның сыры мәлім,Таулардың мұңы қалың.Түркінің..

Түрк-сір жұрты үшінТүн ұйықтамадым,Күндіз отырмадым,Қызыл қанымды төктім,Қара терімді ағыздым...Тоныкөк жазуыКердең де кердең басқан күн,Кеудеміз..

Он жаста,Ұмай текті шешемнің бағынаІнім Күлтегін ер атанды...Күлтегін (Үлкен жазу)Алып шалшы* ақ ат міндім,Көк сүңгіні жарақ қылдым.Он жасымда..

Тарих қашаған көктастардың түркітіліндегі күбірін бүгінгі күнге жеткізгенДәуір желі бір қалыпты екпінмен Ғұмырағашты тербейді.Білге қағанның..

Қаңтарда қарға адым ұзадың менен,Ақпанда ат адым ұзадың менен.Кеудемде қалды өкпем мен мұңымАлысып төзім-тұзағымменен...Қаңтарда қаңтарылдың..

Өзіңді сағынар сол бірКезімді жоғалтып алдым.Дүниенің көзіндей мөлдірСезімді жоғалтып алдым,Сорыма бастайтын жол бұл –Төзімді жоғалтып алдым.Өзегелер..

Мен емес, қаңтар жылады -Сен емес, қаңтар кінәлі.Түсініп болмас бұл айды,Кімдерге артар кінәні.Қаңтардың жаны нәзік-ті,Болды ма тағы жазықты.Мың..

Қалғып тұрған қайыңныңҚабағынан жел өпті -Қызғандырып теректі.Желп етті де жапырақ,Аңтарылды атырап.Неменеге елітті,Ақымақ-ай, ақымақ!Таңдайы сор..

Желтоқсанның желді күніЖелегімді жұлқылайды.Сезімімнің сендік үніШыңыраудан шырқырайды.Жүрегімнен тамған қанғаҚап-қара боп гүл өсіпті.Шығысымнан таң..

Тереземді жел қағады,Сыр айтады сыбырлап маған,Күрсініп мен де мұңымды ақтарам,Боз жорға мініп, бозамық, түндеБозжігіт болып ұрынбақ маған,Қарт..

Сіз - ғұмырлық шер болдыңыз,Күлкі, мұңға тел болдыңыз.Көз жасымнан көл жасағам -Қайық болып тербелдіңіз.Біз бірігіп егілмедік,Арман кетті шөлімде..

Тәңір, сірә,Сізді аяды.Біз баяғы... керексіз.Жаңа туған айға қарап,Ақталасыз не деп, Сіз?!Түн кебініКөлбендейді,Шер меңдейді өн бойын.Сізді даттап..

Сезіміме сүйенішім ендігі –Сірә, жадтан шығара алман мен мұны,«Қарғам, сені ұмыта алман» дегендіӨзің емес, көзің айтты сол күні.Келмеп еді..