Жұмекен нәжімеденов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Көк теңіздің жағасында шал тұрды,иықты да балтырлы.«Қайран теңіз!– деп күрсінді қарт ойлы –Сені қайдам, мен мінекей, қартайдым».(Өткен күннен қартта..

Денсаулықты жөндеу үшін, көпшіктіжүректерге қою керек деп шықты.Инфарк па?Жүйке ауру ма?Бәрі осыауа мен су – бәрі осының бәлесі.Бұған біреу дау..

Ырымшыл ма,Құдайшыл ма сол кісі?Жақын ұғым алдыңғысы, соңғысы:ырымшылдық – қараңғылық деп ұқтық,құдайшылдық – қартайғанның белгісі.Көшерінде..

– Шығайбайлар, байбайлар,құлықты қой енді ұсақ?Ыққа қарай жүргенде арттан ескен жел құсапҚуып жетті бізді де Алдар көсе даңқы ұлы –тауға жауған..

Төрт аға бар,Қыз – жалғыз, өзі сұлу,сыйлы адамәкесі бай – жалғыз қыз асыл тастар жинаған,Көк гауһар бар,сұры бар,күлгіні бар, ағы бар –тағы, тағы..

Ғылым айтқан сөздің бізге бәрі ұлғат.Ғалымдар бір қызық жұрт:Сары қоңызды қорғап бірі ұзын мұрт,Жазды-ай келіп көптіріп.Уайым ойлап, қайғы шегіп..

Көкшіл төбе.Тау деген құр атағы,дала күні құсап күні батады.Өзіне тән бірақ аң, құс, даусы бар,кім біледі, бұ да содан тау шығар?!Айналасы қобыраған..

Кеңседегі біреудің кеңсірігін сөз еттік,ел сенетін біреудің кемшілігін сөз еттік.Жетпейтінін сөз еттік, әңгімеге өзек қып,біреуіне – ақыл-ой,біреуіне..

Самалға шық, жігіттер, саяға шық,Қолпаштасып алайық, аяласып.Көркі әңгіме көңілдің қоңыр-күңгір,Қоңыр бұлтта жүр малтып Ай адасып,Саяға шық..

Төрт жасымда қалып едім әкеден,бірақ жетім атанған жан емеспін:Өзім тұстас көп баламен тең өстім,Жетімсің деп кеміткен жоқ мені ешкім.Бір әке..

МонологЖаңбыр жаусын!Жаумай қойсын!Былай даҚатысым жоқ қара бұлтқа, құдайға.Сен – көктейсің,тұрған шақта мен аман,бұтақтарым, жапырақтарым..

Көкірегімнен қуат сездім сұрапыл –ақ көз-бұлақ, ақтарылмай тұра тұр.Тасқын алса жер мен көктің арасынМіз бақпаған қасиетті қара шың,Қалтырарсың сен..

Шамасы жоқТастайтұғын қар-мұзын да аунатып,Жылжи алмай қалыпты, әне, тау қатып.Әлемдегі мықтылықтар не түрліалыс, суық көрінуде секілді,Пайдасы жоқ..

Айсыз қара түндерге ат құлағын қақтырыпТәуекелдің қолына тағдырымды лақтырып,талай жорттым жолсызбен,айдалада ақ тымық,барабанын құлақтың тыныштыққа..

Жәрдем Тілековтың немересінеЖұбанбайды бала жылап беталды:«Атам қайда?Шақырыңдар атамды!»Ешқайсына көтертпейді еңіреп:«Атам өзі арқалайды мені»,–..

Ақын аға бір інісін, әй шөмитті-ау, шөмитті:– Қолдан адам жасап едім сен итті,білмедің сен кісілікті, ұятты,барлық қолдан жасалғандар..

Тұтап шығып сөзі ойдан,аһ дегенде пеш-демі,Жалын айдап шығатын –Уа, ақ жалын, кеш мені,Ұшқын ұшса жалыннанойып түсіп бір түрлі,бетіңе леп ұратынқағаз..

Міне, масақ – дұрыс сынды түр-түсі,күміс сын-ды күлкісі:Қауыз, қауыз!Сылдыры бар, жоқ дәні,О, құдайдың...О, құдайдың соққаны!Ал, сабақ сол... сол..

Көзің – мөлдір,көл – мөлдір, мөлдір, мөлдір,мөлдірлердің мөлдірі мен жүрген бір.Не қарайсың мөлдіреп мына маған,Кінәлаған кісіше..

Сұп-суық күзгі леп,Күзгі леп сүзгілепбұлтты бұлт тықсырды,тықсырды, сұп-сұр ғыпаспанды, бар маңды,мына ұлы жалғанды,Көңілді, сезімді,Үмітті..

Біздің дәурен баста ұзақ тұра алмады,тұра алмады,жас көңіл айныды ыстық:бір бүтін ек – екіге айрылыстық,екі бөліп жеген соң бір алманы.Тым жақын боп..

Жираф деген жануар,жануардан не түрліқырық құрап жасаған папурий-ән секілді.Табиғатты қанша бай,қанша жомарт десек те –сол жирафтың құйрығын алған..

Айтқым келді – айта алмадым – көсемсің депаспандағы жұлдызға,айта алмадым – айтқым келді – әсемсің депауылдағы бір қызға.Тал, қайыңның жасыл шашы..

Бәйек болам алдыңда, күтіп бағам,жатып төсек,аузыңа түтік болам.Жібіте алмай жүзіңді, әуремін менақ шуақтай көк тасты қытықтаған.Есеп үшін еткендей..

Жапырағын жел жұлқып ала қашса,Мұң шағады ақ қайың қара ағашқа.Мұңын шақты бір жігіт маған да кеп,шешем айтты:– Қой, балам, араласпа –кім кінәсіз..