Жұмекен нәжімеденов туралы Өлеңдер ✍️

Ақыным-ай, сайраған топ алдында,Деуші ем шындап өлеңді доғардың ба?Аман-есен əйтеуір көз алдымдаҚара сөзден Ақ сөзге оралдың ба.Өлең шығар,Өзіңе..

Қаншама өлеңҚалды жердің астында,Енді айналыпТасымайтын тасқынға.«Мұнда сен бар» –Деген сөзді арқалап,Қайысып тұрҚабырғасы тастың да«Қай дүниедеРахат..

Жұмекеннің үйіне көрсем деп ем бір барып.Ақын жайын сұрасам, айта алмайды бұл халық.Бұрма-бұрма көшенің, қабат-қабат үйлердіңқай қуысында отырды..

Жіп иірді ол толғанып,Қолында – сол бір ұршық.Домбырамды қолға алып,Мен – күй шерттім ыңырсып.Қартайды анам – толды ұршық –Саусағынан әл кетіп.Сыршыл..

Шәйі етегі сусырап аулада жүр Күншуақ,Суырады көк сабақ әр жерді бір шымшылап.Сары қаншық қыңсылап, қашқан болып арланнан,Қапқан болып шаңқ..

Саңлақ ердің салмағыӨнерінде деп еді –Сені көріп, саңлағым,Мансұқ еттім мен оны.Тұла бойым дір етті,ток ұрды ғой бір құйын...Кесек ет қып жүректііліп..

Әр бұтаның тасасында жүр ықтап,асау дыбыс ілінбеген құрыққа;Әлдекімнің делебесін қоздырып,Не бояу боп бір жалт етпей көзге ұрып,Көкірегіңде ыстық..

Әйел жылап булығып,Жиі-жиі ері ішіп,жиі-жиі шығатын таң атқанша керісіп.Көрші болды ғажап бір – қарапайым жан асаері бізді көргенде елпілдейтін..

Жорға еді ғой жалбыр торы ақ қаптал,Әттең разы емес еді иесі:Салып алып талай құмға, батпаққа,бұзды дейтін бір көршінің биесі.Жорғалықтың қырсығы..

Қырқа, төбе, қыраттар,Көтермеңдер иықты,біз көргенбіз,КөргенбізСендерден де биікті,Шаңқай түстің шағындабастан бөрік құлап бір,біз..

Адамды адам қорқытып болған емес жақсы атты,Қорқытам деп қырғандар – бала өлтіріп, бақ сатты,Менмен пиғылдан гөрі болам деген жалғыз менартық көрем..

Әкелері тірі қайтқан майданнанҚұрбылардың шаттығынан қайғы алғам:Сары тоғалы белбеу буынған балаМәз боп келді,Менің тілім байланды, ал:Мен де ол..

Ұстаз ғып Абай, Қасым, Исаны менӨзімше бір қабаққа үй салып ем.Мыңқ етпес бұршақ ұрсын, жау ырғасын –Ұйқастан қалап едім қабырғасын.Қырқып ап тастың..

Жалғызбын деп көкіректі шіреп сіз,айдала деп айқай салма ретсіз:Тау – киесіз,дала болмас иесіз,Кеуде болмайтыны сынды жүрексіз.Сыбырласам – жан..

Бейнетқорым, шылым сор,түтіндет бір, түтіндетшылым сорғаннан басқа табарың аз, күтім жоқ,Желге қарап кісінеразбан-желік жоқ сенде –Өзіңді-өзің..

Аспан нұры секілді алдымдағы ақ парақ.Қайырайын қандай ой,қандай сөзді қақпалапалып келсем екен мен,Қиналған бір кезімді суреттесем бе екен..

Жалғыз ұлы кемпірдің жігіт еді өткір бірСөйлеп кетсе – сөзінің өткірлігі бет тілді.Анасына бір күні:– Ырзамысың балаңа,ақтадым ба сүтіңді, тек..

Не жетпеді аңыз-атаға сонда«Қайғы» деген сөз қостыртып Асанға?Кісілікті кемітуге келгендебір есебін тапқан-ау жұрт қашанда.Мықтылықты мұқатып бер..

Өлеңіне қазақтың күпі кигізер едім,күпісі бар өзінің – керегі не, керегі.Өлеңіне қазақтың шекпен кигізер едім,Шекпені де бар оның – керегі не..

Әбіш КекілбаевқаЖапан түздің желін аңсап жан қызды, ал,арман, үміт – бізді айдында алғызған.Біз – флотпыз жекелерден..

Бұйра құмның ортасы – бұйырғынды төбе жай,Күнге жайған терідей сор қоршаған жағалай.Сол төбенің басынан жөнеліп ем мен алғаш,Пайғамбарға көкке ұшқан..

Күні кеше көктем еді, япыр-ау,ұзақ күндер өтпеп еді, япыр-ау.Мұнша жылдам жапырақ қалай сарғайды,Соған түскен секілді –айтуға ауыз бармайды..

Мен бар екем,Ояу екем бүгін де.Шүкір, шүкір бүгін де естіп отырмынҚұстар даусын,Жапырақтың сыбдырын.Тереземнен күн түседі бір қырын –Сайра, сайра..

Қай хиссадан оқып ем,Қай ауыздан естіп ем?Әйтеуір, бір әңгіме келе жатқан ескіден.Ескіліктен сәл алсаң үзіп-жұлып, тартқылап,Сәл алғаның жаңаға сай..

Мақтауға әуес жұртпыз-ау біз өткенді:Ырысты еді деп күзді,кірісті еді деп қысты,көгі, суы мол еді деп көктемді.Қошалақта,қоян жортқан шағылда,сол..