Ахмет өмірзақов туралы Өлеңдер ✍️

Өлең – Менен,Мен – Өлеңнен алыстап,Біраз болды кеткелі.Өйткені –Тағдырына Ол да, Мен де өкпелі…Неліктен?Бұл бір сұрақ ауыр тіпті өліктен.Соны ойласам..

Əрең тапқан Ардағымды баға алмай,Жанарына ҮмітШырақ жаға алмай;Жер бетінен Жынсыз Мекен таба алмай,Бəйітстан қақпасынан қағам жəй.Төбелердің жаныма..

Бек Сенімнің бурасы еді мінгенім,Жетпей күні күйретті екен кім белін?…Мəңгі елеске барады енді айналып,Блок болып бəйіт жазған түндерім.Ділсіз пенде..

Ширықтырған шаттығыммен –Қайғыммен,Аласұрып көкке қолды жайдым мен.Сонда –Тұман арасынан серледім,Қылаңдаған қансыз жүзін Айдың мен…Ол тірі еді,Мен..

Жан нұрымның қоймалары босады,Отсыз қалды өлеңімнің ошағы!Есім ауып айқай салсам, Біреулер,Əн салды ма деп құлағын тосады!…Бір теуіп ем – жердің шаңы..

Қиянаттың жоқ Ұрғашы, Еркегі,Ғайбат сөйлеу – ғаріптердің келтегі.Кектің дағын кешіріммен өшіру –Айналайын,Бізден қалған Ертегі!Тірлігіңде қиялда да..

Біз оқитын жырдың дені – Сарабдал,Ажарына қол созымнан қарап қал.Жапырақтай желге өкпелеп жоғалған,Бір күндері таптырмас бұл Парақтар!Тағдыр-Бидің..

Сезіміне шындықтың қозғау салып,Аруаналар ботасыз боздауда анық.Мына дымқыл тұманның қалыңын-ай,Шаңқай түсте барады көз байланып!…«Өтті… кетті…»..

Желкесін жауыр қылған дұғалықпен,Сұрайсың қандай өлең бұ ғаріптен?Болғанда:Қайғым – қайрақ, жаным – пышақ,Бір күні таусылам ба жұқарып мен?…Су төгіп..

Тəрк етіп Сезім мен Төзімді,Қашқанда бойдан күш – бүгінгі:Алартып шарасыз көзімді,Ажал кеп оқиды-ау үкімді.Жеңілсем өзімнің үйімде,Не істеймін, не..

Алға асыққаныңмен шыдамай,Жанарды жаулайтын мұнар көп.Жалқы боп келгенмен ұлы Абай,Қайғы оған таңылды сыңар боп.Алысып қайғымен – мыңдармен,Абай да..

Кең барлап қарасаңТірліктіңАрнасы – кернеген запыран.Жасанды тойында Бірліктің,Шырқалмай, шырқырап жатыр Əн.Өйткені уланған дүние,Шалдығып арсыздық..

Шыққанда өнердің жолына,Армандап едім мен нақ төрді.Тағдырым жынданып,СорымаБұлыңғыр бір заман тап келді.Қараймын түкке де түсінбей,ТүнеккеЖанды жеп..

Өлеңім үшін селігіп жауынға талай,Шыдап-ақ едім ызғарлы дауылға талай.Ал, бүгін болса айрылдым тежегішімнен,Асықтыруда бір сезім ауылға..

...Қорқа күтіп жүргеніңдеАйтылып –Тағдыр деген қаталдыққа тəн кесім;Ұлы АНА-МЕЙІРІМНЕН айрылып,Ет жүрегің езілді ме, жан досым?..Əбден қажап..

Шақырғанда түсі суық, ұйқыдағы басқа ауыл,Қарамайды-ау бір жан сірə, жанардағы жасқа – ауыр.Мойыныңа Жалғыздықтың киген кезде қамытын,Бүкіл дүние –..

Тағдыр баста жаратқасын қамсыз ғып,Тар соқпақта түпке жетер аңсыздық.Қайда барсаң қыр соңыңнан қалмайды,Рухыңның көлеңкесі – Жалғыздық.Миллиондармен..

Қойғанмен тағдыр көкіректен жырды ағылтып,Сергелдең сезім сыйдырмай жерге сабылтып;Əрбір жүректі өз уыменен улайтын,Қайталанбайтын қасірет қой бұл..

Еңсесін езіп көп күннің,Өткесін бастан қиын Ай, –Сəлемге саған кеп тұрмын,Шапағаты мол, Дүние-ай!Ұғыса алмадым жалғанмен,Асыл бір сөзім тапшыдай..

Көзімдегі жасымдыкүн нұрынан жасырып,Тасқа тиген басымдысипай салып асығып;Ұлы Көшке қараймынұстын іздеп сөзіме,Ойдың шашын тараймынтүскім кеп сын..

Дүрсілдейсің, Жүрегім,Күлсін дейсің қуанып.Жүрсін дейсің жəй басып,Білсін дейсің қайғыра.Сезсін дейсің қатерді,Безсін дейсің тобырдан.Кезсін дейсің..

Бауырын тас парша-парша ғып,Жылауық мына көктемде;Аяныштарды шаршатып,Алқына бұлақ жеткенде;Қақпасын жанның таң қағып,Шақырғанда анау көк белге..

Тынбай тұр мынау жылап күн,Көктемнің сиқы – былғаныш!..…Қалтырап тұрған құрақтың,Болмапты-ау бойы бір қарыс.Жел бұлтқа –«Шүу, шүу, шүулейді»,Шығысты..

…Бағым ба екен бұл менің,Сорым ба екен бұл менің,–Жыр үшін жырақ сендерден,Ұмытып шаттық, күлкіні,Бұл күні сыртта жүргенім?!Алыстағаны іргенің..

Қолыма тимей бүтін оңашалық,Алдым-ау арманымды аласа қып.Мен өлең бастар кезде, омыраулапТөнеді тереземе таласа бұлт.Күзде осылай, көктемде тағы..