Алмахан мұхаметқалиқызы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

(Әнге жазылған)Ертiстi жайлаған,Көк тоғай айналам.Шектелген екi елменСемейiм – бай далам.Қайырмасы:Батыр ел – бұл өлке,Ақын ел – бұл өлке.Тiл бiтсе..

Тағдыр ғой сенiң маған жолыққаның,Құптадым жақсылыққа жорып бәрiн.Мен сенiң өткенiңе мән бермей-ақСоншалық жақсы көрдiм, соны ұқпадың.Өмiрде..

Маңдайымнан неге сүйдiң,Маңдайымда бағым жоқ.Сенсiз өмiр күйбiң-күйбiң,Барады әнi сағым боп.Мен бір ордан қашып едiм,Құзға барып құладым.Бiр белестен..

Күшiк көңiлiм күйгелек,Кетемiн кейде кимелеп.Самалдан құрап әуендi,Отырмын қоңыр күй бөлеп.Жамайын деп ем жеңiмдi,Қолтығым қайта сөгiлдi.Тiзiп ем..

Беттегi меңдi нысана дейдi бақыттың,Болса болар-ау, бiрақ мен кейде жасықпын.Кешегi жазған өлеңiм бүгiн тозып қап,Белгiсiз жаққа асықтым.Ең күнәсiз..

Қаншама рет алданғанбыз екеумiз,Ендi бiздер кездеспеймiз. Бөтенбiз.Табиғаттың жарық-қараңғысындайМахаббатқа ендi оралған екенбiз.Сүрең тартқан күре..

Түсiмде ажырасқан қолдар көрем,Алыстап бара жатыр жолдар немен?Жабысып бара жатқан құшақпенен,Айқасып, қалғып кеткен қолдарменен.Жапанмен жағаласып..

Көкiректi нала түндер қопарып,Махаббаттың оғы тиiп, от алып,Тәңiрiммен тамырластым тiкелей,Мысқылдардың түтiнiне қақалып.Мен өзiмдi бала күннен..

Уақыттан озып келiп күзгi шық,Күн көрiгiн бiлдiртпей-ақ үзгiзiп.Самайыма сәл ертерек қоныпты,Маңдай шаштар бiр-бiрiне «көз қысып».Мойындамай есеюдiң..

Толғақсыз түннен жұтап таң,Сәбисiз төстен сүт аққан.Қураған тамыр елестерАқ сөңке болған бұтақтан.Бүлiнiп бақыт сабырдан,Анаша көңiл сан..

Жанымды шағып ерсiлеу сөздiң өсегi,Ұйықтамай шықтым, салқындау тартып төсегiм.Қан ұйып қапты қызыл тiлiмнiң ұшындаАйтылмай қалған бiр ауыз сөзден..

Бұралаң боп белгiсiздеу соқпағым,Бақыт iздеп шығып едiм, таппадым.Жыр суарып суатына ақылдың,«Бақыт деген не?» дегенге тоқтадым.Бақыт деген –..

Қайтсем екен жүректiң мына заңын,Қайтсем екен қайқайған жыр азабын.Мәдениеттiң емшегiн сорып жатыпКөрдiм бақыт жолының бұралаңын.Бiлмейсiң ғой сен..

Таулар! Таулар!Қара жердiң қыртысының қысымынан жаралған,Шыңырау шың арай күннiң айнасына таранған.Мынау күллi дүниенi бiр тасыңа сиғызып,Батар..

Ғашық жандар өкпелессе мұң дейтiн,Ренжiссе, табыстырар түн дейтiн.Екеуара татуласқан жандардыЖаңбырдан соң бұлттан шыққан күн дейтiн.Сен де, мен де..

Жерге жақын баба рухы жетектеп,Шешелер-ай! «Абыройым кетед»депКиген екен көйлектерiн ұзын ғып,Көргенсiздiк басталар деп етектен.«О, жасаған! Күнәм..

Бiрде жұтап, отырамын бiр түлеп,Кеше жылап, бүгiн түртiп бiр тiлек.Көз жасым да опасыздық жасады-ау,Айырбастап кете барды күлкiге.Күнкөрiстiң күйбеңi..

Сенемiн деп тағы үнiне ғасырдың,Амалсыздың айласына асылдым.Қара базар қамшысынан қаймығып,Өлмес күндi өгейсітпей жасырдым.Тиын-тебен тамсандырып..

Бағым деп ем, барым деп ем, сенбедiң,Мен де әйтеуiр өзiмдi-өзiм жеңбедiм.Көктемеде үсiк соққан ағаштыңКөрдiңдер ме күзде жемiс бергенiн?Бар қиындық..

Маңдайымды мұңға малып жан уы,Кейде налып, кейде кетем адуын.Өзiмдi-өзiм тани алмай жүргендеМүмкiн емес өзгелердi тануым.Мен ойлардың ойранында..

Қызықсың-ау сен де кейде, ей, көңiл,Арманымды ай мұздатып бейне бiр.Қара жердiң кiндiгiндей боп тұрып,Айға асылып құмар қуам кейде бiр.Мендiк көңiл..

Мен тұрған үй – жатақхана, өмiрiмнiң өткенi,Керегемдi сонда керiп, сонда үмiтiм көктедi.Бала сүйiп, жар жетектеп, құрсағымды кеңейттiм,Осында ғой..

Нардай патша көңілді бұзып өтер,Қара түгіл хан өзі күдік етер.Ақылға, миға мина тастағандай,Бүлікшіл өсек, қандай құдірет ең?!Сен жоқ жерде қашанда..

Абай! Абай!Бабам менiң! Жұмбақ жүрек, жаны арман,Шыңғыстаудың шығысынан шыға келген таң алдан.Мынау күллi дүниенi түйiн сөзге сиғызып, «Жүрегiнiң..

Қала, қала...Таспен құйған сағым мұң,Тас тамырлы тас төбеге табындым.Шығып келе жатқан күнге сүйсінбей,Мен даламды, кең даламды сағындым.Үйлер..