Гүлманат әуелхан туралы Өлеңдер ✍️

Не сыйлайды тағдыр деген жол алдан,Жапырағы күз желіне тоналған.Қайың тұрды теңселіп,Құдіретіне жел сеніп.Кімге опа беріп едің О, жалған,Дәрияда..

Ен даланы,Елес кезіп қаңғырған.Ғасырлардың сарындары жаңғырған.Жартастардың, жақпарында бір сыр бар,Қырандардың,балапаны саңғырған.Шөліркейді..

Бір басқа жетер күнәм бар,Мінсіз емеспін.Тәңірден барып сұраңдар,Мұңсыз емеспін.Сәулелі жаным, біл, аңғар,Нұрсыз емеспін.Көңілім жауар..

Ол егіліп ішінен жылап тұрды,Тамшының тырсылына құлақ түрді.Қызыл-жасыл әлемді мұңға бояп,Сұм өмір, сырға толы сынап тұрды.Бауыр деп елжіремес..

Қыс өтіп, көктемім де оралады,Айдыныма аққулар қонады әлі.Жанымдағы түйіршік мұң мен нала,Қар суымен шайылып жоғалады...Кеудедегі сезімді..

Сағыныштың сал әнін салып өткен,Түнектерін көңілдің жарық еткен.Мұң торлаған жанымның терезесін,Сенің жасын жүрегің жарық өткен.Үнсіз ғана сырласам..

Ешбір ісім болмаған нала-мұңмен,Нелер есте сақталды бала күннен.Ақ әжемнің құшағын сағындырар,Қайран көктем, гүл жайнап, дала күлген.Алты қырдың..

Мен аңсаған ол көктем алыстады,Тағдыр солай таңдарға табыстады.Айдың көріп суретін су бетінен,Арманыма қол создым ғарыштағы.Нұрын үйіп төгеді, тағы..

Кімненде, неден қалмаған көңіл,Әбжылан болып арбаған көңіл.Түлкі бұлаңмен алдаған көңіл,Сонда да серттен танбаған көңіл.Аспанға ұшып өрлеген..

Көкжиекке қызарып, сіңіп кетті қарбыз күн,Өзегімді өртейді сағыныштай жалғыз мұң.Көшіңді жолда қалдырмас, қажыры бекем нар қызбын,Жанына дауа кім..

Шексіз сезім құшағында тербелдім,Қиялымның әлеміне сен келдің.Бозғылт тұман арасынан қол бұлғап,Боз үміттің соңына еріп сенделдім.Махаббаттың..

Күлімдеп қауашақ ашатын,Жұпарын жар сала шашатын.Гүлдердің қып-қысқа тағдыры,құшағын көктемге ашатын.Сән қосып даламның көркіне,Куә боп ғашықтар..

Болашаққа біздер солай жол алдық,Аппақ, адал сезімдерді обал ғып.Бұлдыр-бұлдыр елестерді қуалап,Бұйра-бұйра бұлтқа сіңіп жоғалдық.Сезбеппіз-ау,Көктем..

Ақ бұлттарға оранып ап түсімде,Шексіздіктің әлемнің ішінде.Жүрегімді шомылдырып шуаққа,Ғұмыр кешем бұлдыр қиял пішінде.Жұдырықтай жүрек деген..

Тазарсын мынау көңіл кір,Сіркіре көктем төгіл бір.Сағыныштан тұрады,Мендегі мұңлы өмір кіл.Сіркіре көктем жаңбыры,Жазылсын жалын жан жыры.Тағдырымды..

Қарсы алумен марғау әрбір таңымды,Тарпаң тағдыр талағанда тәнімді.Махаббат пен мейірімге бөледің,Жапырақтай қалтыраған жанымды.Көңілімнің гүл бақшасы..

Әлде неге іштей ғана елігем,Жүрегімді үнсіздікке телігем.Күз келгенде құлазиды көңілім,Аққу қаздай айдыннан жеріген.Бозғылт аспан жанарына мұң..

(Ертұрам Зейіпханның рухына)Әнмен әрлеп өмірін жырмен өрген,Кеудесіне тағынып гүлден өрден.Кетті Ерағам аттанып жұмағына,Ала алмай есебін күннен..

Жазуға телмірем көмескі,Ойларды парақтап мен ескі.Шимайға толы бұл маңдайды,Сүйіп бір жел есті.Бір әуен жетеді үздігіп,Шақыра береді күз күліп.Шағала..

О, арман-ай елесіңе арбалдым,Шақырады таңғажәйіп таңдар мыңЕн далада жалғыз жортып түн қатам,Менің бейбақ арманымды жалғар кім..О, арман –ай қолым..

Таңдарыма таң қалам да тағдырлы,Еңсеремін еңсе басар бар мұңды,Көңілімнің гүл бақшасы сарғайды,Күте-күте көктемдегі жаңбырды.Құштар көңіл елік сынды..

Кеудемнің қобыз мұңын тыңдап ғалам,Мелшиіп қара тау тұр тіл қатпаған.Кеудемде сағыныштың сазы еседі,Жанымның терезесін мұң қаптаған.Бабамның басы..

Жаны мен тәні бөлінген,Періште көрдім көгімнен.Төсіне сіңді даланың,Шуағы күннің төгілген.Өмірге көптеп үңілмей,Өрнексіз өтті күнім кей.Аңырайды..

Асау тағдыр қайшылаған құлағын,Мені ағызған аласұрған бір ағын.Долы дауыл домалатып басымды,Сенімімнің тарс өшіріп шырағын.Ғашық болу адамдарға ол..

Жүзін бүркеп тұрсада тұман айдың,Жүрсем мейлі біреуге ұнамай мың.Жарты бақыт жалғаннан сұрамаймын,Итерседе құрдымға құламаймын.Буынып өлсін мейлі..