Қалижан Бекқожин (Бақташы достары)

Шығандап қарды, жамылып сағым,
Бақташы жүрді қаптатып малын.
Алдынан жалын аптайды желмен,
Қайырып малын, асады белден,
Шолады кейде қолбасы сынды.
Жапанды бейне тұйық жау сырлы.
Кейде асау құмы құйындап, тулап,
Түтіліп түгі, көмілер бұлақ.
Шөліркеп малы, бата ма құмға?—
Кім ашып жаны — келеді мұнда?
Сұр жапан дүлей, жалыны — түтек.
Салады үрей, дауылы түтеп.
Түлегі қырдың далада дара,
— Мал бағып жүрмін, — дейді, — мен ғана.
Малымен көшіп, асты бір белден,
Cap құмды кешіп, анау кім келген?
Қалпағы шаң-шаң, жас жігіт нұрлы,
Адымдап шапшаң, қырқада жүрді.
Ұстап көріп қоламта құмын,
Алып жүр теріп даланың түгін.
Көрді де жігіт бақташы шалды,
Жүгірді күліп, көтеріп шаңды.
Малшы ата, сәлем! Аман ба малың?
Білуге келем малшымның халін.
Малшының жері — бұл жапан дүзге,
Москва мені жіберді сізге.
Зерттейміз сырын, түлейді бұл жер,
Қуамыз құмын, қонады гүлдер.
Малыңыз сонда... — Ол рас, достым.
Айталық соңыра, ішінде қостың...
Естілді дүбір, тағы бір жақтан,
— Тақырды кім бұл бұрғылап жатқан?
Қозғалып қоймен тұспалап түгін,
Терең бір оймен толғанған бұл кім?
— Мені де мұнда, жұмсады ғылым...
Өзіндей қырда малшымын бүгін...
Қостары — дала, аясы — кең кеш,
Достармен жаңа қозғады кеңес.
Бір малшы — ғалым, инженер — бірі,
Тербеткен бәрін малшының жыры.
Шуыл сап жапан, шертеді құм күй,
Тыңдайды сырын малшылар ылғи.
Жаңарып жапан, кең жайлап малы,
Ескендей шат ән, шалқиды бәрі