Жанат әскербекқызы туралы Өлеңдер ✍️

Өртеңге өскен гүл едім,Өксумен семіп, жүдедім.Тірліктің уын татумен,Қуарып кетті реңім.Түнерген мұңлы түн едім,Түнере жүріп, түледім.Жұлдызға жанып..

Жауқазын шақ жалт етті,Қызғалдақ күн қылт етті.Мұнарланған көгімдіКүңгірлетіп бұлт өтті.Жанарымда түн қалды,Жүрегімде мұң қалды,Несіне Аллам..

Бұлтқа қарай аяқ бастым,ЖалғыздықҚұтқармады бәрібір.Шөлдегенде үмітімді жалбыз қып,Аспан жаққа егіп кеттім сары гүл.Ғарыш мені тылсымына сіңірді..

Тымық түнде күбірлейді не деп қыр,Қытықтайды қойнындағы бөбек-гүл.Боз сәулесін пейілімен ақтараТолған айды зәулім терек демеп тұр.Балғын қайың..

Тәнін бүркеген жапырақ еді,Пәршалап кетті қараша.Қараша неткен ақымақ еді,Сұрайды қайың араша.Лыпалық біреу тастамады да,Қалғандай болып көз..

Жошыны жұтқан ШыңғыстайӨлтіріп алдым өлеңді.Ақыретке дейін мұң құспайЖүре алмаспын-ау мен енді.Көз жасымменен тізген ем,Мөлтілдетіп-ақ әр..

Қап-қара түнге қадалып,Қап-қара көзге мұң тұнар.Қапалы үміт жоғалып,Қаралы көңіл бұлқынар.Жабығып жатқан қырқағаЖабырқай қарап тұр аспан.Жағасын..

Құдірет деген құс бар депАйтатын апам бір аңыз.Құс болса көкке ұшқан деп,Ұғынған едік мына біз.Жаралған қанат сыңар боп,“Құдырет-ау” деп тек..

Анау жұлдыз...Мазақтады,Тірлік қандай о жақтағы.Тәнімді түн еркелетіп,Ал, жанымды азаптады.Анау ай даМіз бақпады,Жүрегімді сыздатқаны,Сыртым –..

Ақиқатты құндақтаған,Жалғанға бір тіл қатпаған,Үнсіздікпен үстем болып,Күнді жеңіп, түнді аттағанТылсым...Жұлдыз болып жымыңдаған,Ұстатпаған сырын..

Қар үстіне гүл өстіҚарып түсті үскірік.Қатігездік тіресті,Нәзіктіке күш қылып.Қырау шалды желегін,Қызыл түсін оңдырып.Тиесілі - өр өлімТағдырында..

Күн мүлгіп тұрып алды,Күл – тірлік ыңыранды,Қадалып кеудесінеСұмдықтың сұғы қалды.Өмірдің жүрегі – шер,Жарыққа түнегі – шел,Кересін керең..

Ей жүргінші...тоқташы...сәл құлақ түрЖолыңдағы жалғыз қайың жылап тұр....Мына тірлік қалай еді, жазған-ай,Зәрлі мизам қашан жеткен жазды..

Сен сыңсытқан күйге егілем,Неткен нәзік, күйреуік ең,Үлбірейсің үнсіз ғанаАқындардың сүйгені ме ең...гүл...Жүрегі ақын ер егілген,Сезіміне сенемін..

Мың жапырақ- мың үміт,Жатыр жерге жығылып.Жалғыз... жаяу келеді,Жапыраққа сүрініп.Күн реңі бір түрлі –Күңгірт бояу іркілді.Жағаласып..

Түпсіз-түпсіз құрдымға,Шошынғандай түсіненШың құлады өкіріп.Ал, жалғаншы дүниеСақ-сақ күліп ішінен,Алақайлап көмейі,Шыңғырады өтірік.Көзінен жас..

Күн тілінен нәр тамды,Түн тілінен бал тамды.Бірақ... тағдыр – мыстанныңСұм тілінен зәр тамды.Күннің нәрі сұйылды,Түннің балы сұйылды.Таңдайыма..

Иманы – күмән, кілең жат,Мүрит боламыз кімге енді.Түркістандағы түмен бапТүрегелетін кез келді.Қаласа төрткүл дүние,Дән қауызыга сыя алған.Ғаламға..

Тереземнен күн қарайды,Тереземнен түн қарайды.Бозғылт бөлмем көп іздейді,Жүзіне мұң тұнған айды.Көңіл нені сезіп еді,Күлкі сорлы көзігеді.Ай жүзінен..

Қазымыр қаңтар.Көктайғақ.Көліктер жолдан өтті ойнап.Жалаңаяқ жүгірдіңТабаныңа шоқ байлап.Қаңтар ғой, қаңтар.Қаңтар бұл.Аяздың зілін артар кіл.Ақ..

Ар арбасты жаламен,Қара албасты соңымда.Маңдайымда - қара мең,Таңбаланған сорым да...Жыламаймын шыршаға,Естімейді, себебі.Мөлдірлігін кір шала,Жаным..

Бойым тарттым бүгіннен,Бетіме көп үңілген.Мен күтпеген сөз шықты,Ыңыранған іңірден.“Сен кімсің” деп, сызданды,Көңілде сыз – із қалды.Аспандағы Ай..

Жұмақ бар да, тозақ бар,Білгің келсе сөз ақтар.Жұмағында ғажап бар,Тозағында азаптар.Дейді, дейді, дейді екен,Жоқ-ау бізде ой бөтен.Естір едім..

Сары ала қаз-ау,Сағыныш па едің?!Алып ұш менің жанымды,Жаныққан желді жарып ұш дедім,Қаңқылдай айтып әніңді.Қанатың нені,Ауырсынулы...Қауырсыныңды..

...Бәрі де баяғының садағасы...Оралхан БөкейАнығырақ көрмек едім ай меңін,Қырау шалды тереземнің әйнегін.Жат денеге көз қадаған немді алған,Теңбіл..