Ғафу қайырбеков туралы Өлеңдер ✍️

Көктем, сенің бар-ау бір кереметің,Адамды ұмытшақ қып жіберетін.Өйткені сендегінің бəрі жаңа,Көктегі жаңартады күн де көркін.Бəрін де көргендейсің..

Сексеуілді құмайттаӨмір бар, – деп кім айтқан?Бар, – деп соны естідімЕртеде бір суайттан.Суайт та жоқ бүгіндеӨз сөзіне сүрінген,Ақ көңілді жан еді,Ел..

Кел, көктем, келші көктем, кеудеңді тос,Сен едің ежелгі дос, беделді дос,Алысқа, əкет мені бір сапарға,Қасыма ескі серік өлеңді қос!Баяғы есіңде ме..

Көктем, əлі тастамапсың сен мені,Таусылмайтын рахаттай жердегі,Тағы да бір құлағыма келеді,Алыс қалған жас дəуреннің əндері.Əлде сенің атың ба екен –..

Дегенмен...Дегенмен елміз əлі біз,Сақталған салттың жұрнағы.«Əу» десіп кетсек бəріміз,Жығылған жерден тұрғалы.Ұтыламыз, талап бар,Болса да əзір күш..

Нан жоқ болса – табылар,Ар жоқ болса – Аштық сол.Көбейіп сансыз жабылар,Едəуір бізді басты сор.Ата-баба көрмегенҚорлықты кештік кіл қорқақ.Үрейден..

Сондағы мақсат не дейсіңНамысы – найза, күші – кек,Өмірге келіп енгесін,Ұяттан өлмеу үшін ед!Туған соң болып ер-кіндік,«Еңку де еңку жер..

Ал, «Елім» деген бір ұлан,«Жерім» деген бір тарлан,Ат алдырып Қырымнан,Ер алдырып Бұхардан.Бұла да бойын бекітіп,Намыспен мүше шегелеп,Ақтабан тұлпар..

Ал содан кейін алмасар,(Нанбасаң барлап білші өзің),«Өзім» деген бір сезім,«Елім» деген бір сезім.Алмаспай қалар кезі бар, –Алланың ол да..

Өмірге келіп енген соң,Ондағы арман, мақсат не?Оянар ойың сəлдең сон,Анашың берген ақ сүтпен.Ой дегенің – ми болмақ,Домалап түсіп жөргектен,Міндетің..

Мен шыр етіп түскен жер,Қайран қопа Шұбалаң.Қозғалады іштен шер,Тағдырыңа мен алаң.Ат қып мінген мен талайАйналайын нар қамыс.Дəуреніңде..

Заманай, сені қайтейін,Ұстатпайтын сынапсың,Бір ілгері, бір кейінТолқисың да тұрасың.Үйлесуге сеніменЖүрек қайдан шыдасын,Арман, үміт, сенімменБос..

Əдеті, адам көз ілсе,Түсіне кірер баяғы,Əр уақыт өзіншеБасы да бар, аяғы.Жаңа мезгіл, əр кезең,Қиналып туар сəбидей,Немесе бейне долы өзенӨткелі..

Ой тағдырын түк түсінбейМінезіңнен бүгінгіТөрт аяғын тік түсірмей,Арғымағым сүрінді.Жолың тайғақ, таға кетік,Алдымда жар тұрғандай,Баяғыдан баға..

– Ақын, неге үндемейсің?Шабыт қайда? Шалт қайда?Күбірлейсің, күрмелесіңШабан қиял шаппай ма?

Ойлай, бойлай өмірді,Жақсы, жаман көп көрдім,Ауырды да, жеңілдіБəрін бастан өткердім.Енді аллаға мың шүкір,Жалғыз жанға көп сауға.Жатар жерің бір..

Өлеңді жазбай кеткен көптен бергіОятып, міне тағы көктем келді.Боятып жеті түске бар өлемді,Тағы бір сүйістіріп көк пен жерді.Тағы бір алып мені..

«Маржандай асыл сөзді айға айтушы ем,Көк бұлттан түскен жайдай жайнатушы ем,Сəбидей жаңа туған хош иістіƏлдилеп тіл ұшында ойнатушы ем» –Деп ем мен..

Ай бір күміс ақ табақ,Күн бір алтын от шанақ,Көзің барда қарап қал,Беліңді бу, көкке бақ!О, құдірет табиғат!Сен ғанасың ақиқат,Сенен өзге құбылысБəрі..

Дүние дүрмегіненАдасып қалған шақта,Өтетін жүрегіңненБір жол бар – аман сақта.Жалғыздық өкпегіненЖанды алып қалатын сол,Əмəнда төте жүргенАбайға..

Сол Мағжан соны білген неткен дана.Дүниеде шеккен азап, көрген нала,Сүйген жар, тапқан бала – бəрі қалып,Көрге де бірге түсер өлең ғана..

«Жоқпын» деп өлең болса, айтпас ақын,Өзгедей бақыт жолын бақпас ақын.Бақыты өлеңі боп қоса туған,Зардабын жалғыздықтың тартпас ақын.Тамаша айтып..

Ақынның өлең-жыры – өмірлесі,Емес ол ойнай салар көңілдесі.Отына ғашықтықтың күйеді оларСүйеді бірін-бірі қалмай есі.Дүниеге нұр сəулесін жаяды..

Ойлай, бойлай өмірді,Біраз жүрген сапарда,Ауырды да, жеңілдіАлып бірдей қатарға.Анау – демей, бұл – демейӨткен күнге жоқ кінə,Қала алмадым..

Есімде Балқар тауларынБөктерлеп, одан көкке өрлеп,Чегемнің миуа бауларынШілдеде сая көкпеңбек,Кезгенмін сері Қайсынмен.Ғажайып бақыт күн кешіп,Күн..