Хамит есеман өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Бір жұлдыз ақты төбемнен,Көз жаздым ғажап өлеңнен.Мұңайып жалғыз келем мен,Қасіретті ғой дегенмен.Жарық Ай тартты жадағай,Баласы өлген Анадай.Жылады..

Жыр жаза алмай құсалымын,Жүрегімді тұсады мұң.Құрбаны боп кетер ме екем,Тағдырымның пышағының.Ой дейтін жоқ сөздерімде,Ісім – тағдыр..

Шартарапқа шашылып мұң көздегі,Шайқалып тағдырымның тұр безбені.Бақыттың жұлдызындай айнамкөзге,Ғашық болған ақын ем бір кездері.Сыйлап едім жанымның..

Келместің кемесіне мініп барам,Қарайды дүние бәрін біліп маған.Бізді жоқтан бар еткен құдіретті,Алланың Хақ екенін ұмытпағам.Бардан қайта жоқ қылды..

Бүгінгі кеш ауыр еді не деген,Жаным болды жалғыздықтан жыларман.Көкірегімде діріл қақты көп өлең,Тұла бойы қоңыр мұңнан құралған.Көз алдымда есі..

Жапырақ, қайран жапырақ,Көзіңнен бір мұң оқып ап – Кеткендей болды әуелі,Қырық қабырғам қақырап.Жапырақ, қайран жапырақ!Көктемде қайта..

Ешкім де қозғалта алмас мық тағынан,Хан болсам іргесіне құт дарыған.Қаһарланып өзімше жарлық қылсам,Ләззат алып бәрінің бұққанынан.Жұрттан асып..

Саған бүгін гүл сыйлайын алқызыл,Тағдырымда жолықтырған жалғызым.Саған теңеп әуре болып қайтемін,Жан көрмеген жұмақтағы хор қызын.Сен мен үшін..

Сол атайдың болмысы өзгеше-тін,Сөйлеп кетсе, шебердей сөзді есетін.Көнерген көшелердің жиегінде,Әр таңда құрдасымен кездесетін.Қос қария күнұзақ..

Құдай өзі қосақтаған қосағым,Жүрегімді саған ғана ашамын.Өзің барда кең екен ғой керегем,Өзің барда бүтін екен ошағым.Жүрегіңе түсті-ау сенің қоңыр..

Жазудан кім опа тапқан жалғанда,Біле тұра мен де жаздым өлеңді.Арманымды жалғап жүрмін арманға,Айлағынан айырсам да кемемді.Жүрегімнің басындағы..

Гүлдей бір қызды ұнаттым,Күндей бір қызды ұнаттым.Жалыны өртеп барады,Жанында жанған шырақтың.Көргенде бердім көз ақы,Арналды соған сөз аты.Құмарым..

Қадірім білінбей өзіңе,Сонау бір балауса көктемде.Тамшы жас іркілген көзіме,Ауылдан сен ұзап кеткенде.Әдемі қыз болды қаншама,Бірін де көзіме..

Көктемгі құстар салады бір ән,Құстар-ай мені жылаттың неге?!.Қағады Айдың жамалы бұлаң,Айдай аруды ұнаттым неге...Өлең арнасы тарылды, гүлім,Сұлу..

Мен кеңдіктен қорғандым,Көре де алмай дүниенің кеңдігін.Аңсатқаны жетпегендей арманның,Аңсаттың-ау сен бүгін.Ақшам түсті қалаға,Шамам жетсе қала..

Алматы әлпештелген әйбат қала,Айналама қарадым жәйлап қана.Шаһардың ен төсінде еркелейді,Бір күлімкөз еріні оймақтана.Сұлулығын-ай шіркін бұл..

Жазықтымын-ау,Жазығым сол ғой сені ылғи сағынатыным.Нәзіктігің-ау,Сағынбашы деп жалынатының.Өзекті тіліп өкініш өріліп түнде,Өкіндім өрелі..

Аялаумен ақ келбетін арманның,Жүрегіңе жүрек болып жалғандым.Сезіміңнің саусағына сүйріктей,Жарқыраған жырдан жүзік салғанмын.Күлліәлемдік жалғыз..

Дүниелік нәзіктігі – айыбы,Қандай ғажап гүл біткеннің ғұмыры!Оған ғашық шайырлардың шайыры,Оған ғашық құстардың да құмыры.Гүл, гүл ғажап періштесі..

Қарс айрылып тұр бүгін көкірегім,Өзіңе мені жақын етіп едің.Маған қиын болып тұр жалғыздығым,Күткен қыздай кешікпе, өтінемін.Сен келгенде қалайын..

Күттім, күте шайыр болып шайқадым,Оның бәрін әнеугүні байқадың.Гүлдер гүлге арзу айтып ашылса,Арзамды мен саған ғана айтамын.Күттім... келдің..

ТағдырымменЕгестім ғой,Өлеңіммен тел өстім ғой.Бірақ жаза баспайтұғынМен – Жаратқан емеспін ғой,Күнім!Тұлпар-тірлік тақымына – Басты...Айналдым..

Айылдан келген нәзік қыз,Ақынның болшы сырласы.Біз де бір өлең жазыппыз,Құлағың салып тыңдашы.Сөйлесем сөзім жете ма,Ал енді, тыңда өтінем.Қазақтар..

Жас жүрек ем жырға жүрген сиынып,Бір бақыт боп қалмап едің бұйырып.Іздеп сені бара қалсам үйіңе,Кері қарай жібермеуші ең қиылып.Кері қарай жібермеуші..

Махаббатсыз сәні келмес сазының – Ақ өлеңмін...сүйдім сол да жазығым.Тұмар қылып тағып алшы жырымды,Тұма сынды тұнық қана нәзігім.Сен түйсінсең..