Әділбек ыбырайымұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Ұлым-ай менің құлдыраңдаған,Жабыңқы түннің бұрымы алдаған.Түспесең екен арбауға сен де,Өзіңсіз ғұмыр тұлдыр ал, маған.Әкеңде мұң көп – шерменде..

Ырыққа көнбейді:Теперіш тірлікте көп мүлдем.Қасірет меңдейді,Жүнжідім, ынжық боп кеттім мен.Пұшайман ғұмырдан,Жалықтым, қаңғырып өлем бе?Қайнайды..

Жаңғырық сен де,Найзағай сынды бір сәттік ғұмыр кешесің,Елеңдеп қалар дегенмен бірақ, неше шың.Тастарды жанап, шатқалға оқыс..

Ызың-ызың, жарықшағы ағаштың,Естіледі үні сынды алаштың.Тыр жалаңаш далам қалды лыпасыз,Неге заман, тәлейімен таластың?Құлақтанды қаңтарда емес..

Қу шұнақ құдай, қарадың шапыраштанып,Жоғалған иман – жұрт кеткен батыраштанып.Құла ауыз неме сырқынды – қулыққа бейім, Монтаны момын көшеде жатыр аш..

Алай-түлей құйқылжыған сан алап,Алпауыттар көрді тесті сабалап.Аспанның да көзін ашты жыртитып,Қара ниет, ал өңдері – шамалы ақ.Күн кешіп жүр..

Тасынған көңіл сап тынды,Қорғасын сынды құйылған.Қарашығыма қақ тұнды,Қара су ағып миымнан.Мына әлем сол сәт шаңытты,Бәлекеттермен маталған.Шеше..

Қос өкпемді қысты менің түнек дым,Дімкәстікпен айлар жылжып, жыл өттің.Денсаулығым ештеме емес, азғаным,Езіп-жаншып, жан дүниемді жүдеттің.Іңір түссе..

Қалмады мүлде тамтығым,Дал-дұлы шықты арманның.Қолымнан түсті алтыным,Дәртесі сынып арбамның.Жете алмай барам, қарлы шың,Дәрменім құрып, үздігіп.Не..

Түнде – өлімен, күндіз тірі пенделермен тілдесем,Бірде – тірі, бірде – өлікпін. Екі жақты күн кешем.Мұхаммедтің сұлбасына тәуеп етем түнде ылғи,Ал..

Еңкіш тартқан, ал самайы саркідір,Қияңқылау қариямыз бар-ды бір.Салдырлаған дашай арба көлігі,Аты ерғашты болып біткен, шал – қыңыр.Таусылмайды..

Бақыт «сыйлап» соңына шекпенді ағам,Беріп кетті қолыма кетпен маған.Ойланбады темірде заһар барын, Үстемдігін жүргізді өктем ғалам.Кетпен келді –..

Құмарымнан шыға алмадым, Жарық Күн,Шытырманын тірлігімнің жаңа ұқтым.Тырнап ашып көздерімді қарап ем,Бір салқындық қабағыңмен таныттың.Аямашы ақ..

Ойнап жүрген бір сәби: «Ұшқыш болам» деп күледі,Қажетінше суғарсақ, солдырмаспыз көп гүлді.«Болам, – деді, – ғарышкер».Тампыш танау кекілді..

Кетті «қонақ» келді шашып үйді,Істі болды сосын ол басы қилы....Көп ұзамай етігін қолына алып,Аяғына жаңалап мәсі киді.Құрып қалмас тұқымы – қарға..

«Сексентауды» жайлаған,Бастан бағы таймаған.Тұрыпты бір қария,Тұрмысты өзі жайлаған.Айтатұғын жыр да ептеп,Сыйлады елі құрметтеп.Наурыз келсе..

Бір саласы Ақсудың Сағабүйен,Иілмеген басымды саған ием.Ілиястай ағамды есіме алып,Жапа-жалғыз мен тұрмын жағада иен.Елти берем толассыз..

Қара ат көрдім жапанда лаға безген,Сәйгүлікке құмар ем бала кезден.Ұлытауды кісінеп үш айналды,Мөлт-мөлт етіп ыстық жас тана көзден.Жоғалтты ма иесін..

Қуандым қатты жайлаудың көpiп төбесiн, Қарсы алды менi туған жер, қоңыр белесiң. Мауқымды бастым құшақтап қара тасыңды, Сылдырап ақты бұлақтар маған..

Көлеңкем ұзын тұрқымнан, Қораш-ау сыртқы сүдiнім. Шығармай уақыт ырқыңнан, Түбiне тықтың күбiнiң.Мен болдым бiлем салдамаң, Сақал-мұрт ұзын барақы...

Тұрмыс ауыр, күн кештiм iлдебайлап,Қатты, қатты сөз айттың мүлде ғайбат. Тiрлiк – осы, көз iлсем түсімде ылғи,Жәбiрейiл жүредi мүрдеге айдап.Затым –..

Көзiме менiң ыстық жас толып, үзiлер, Жүрегiм – сүзгi, шерiм мен мұңым сүзiлер. Таппадым қада жағалаулардың маңынан, Тоқтасам түсiп, қайықтың жiбiн..

Ахмет Байтұрсыновтың аруағынаБозжорға, жорғаңа бас, алдыңда ел жоқ.(Халық әнінен)Бозжорға, жорғаңа бас төгiлдiрiп, Жарасып алқымыңа өмiлдiрiк.Көз..

Тал түсте күреңітіп, тұтылған күн,Жер әлем алакеуім,Құтымды алдың.Жоғалды сүңгі-сәулең: дәрменсізсің,Бақиға қоздаған шоқ, тұқылдандың.Басыңа..

Күн кешеміз: көңіл күпті, дызығып,Әжептарқы күлкілерге қызығып. Кереленіп, кердеңдейді кейбіреу,Баққа оранып, түсінбейтін біз ұғып.Пақырана пенделер..