Бекен әбдіразақов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Алтынмен аптап шыңдарды, Күміспенен күптеп шатқалды, Алатау таңы гүл жарды, Жарылмай жүрек шақ қалды!Атадан қалған мұрадай, Тәкаппар қарап тұр қазақ...

Арманым жеткені ме деңгейіне, Сенем бе, замандастар, сенбейін бе, Жетіпті-ау айт дейтін күн інілерге Өкпеңді Қазынаштай жеңгейіңе.Құлаққа кәрі әженің..

Отыз жылдай дәуренім босқа өткен бе? О, жүрегім, сен енді: «Қош, көктем!» де. Жылайды ғой еңіреп тірі пенде, Оралмайтын сапарға дос кеткенде.Көз..

Сен күллі қазынам ең, алтыным ең, Бағалар жүрегімнің жан құнымен. Қаныммен суарылған сезімімді Бір остың ашуыңның жарқылымен.Жүрегім саған әлі..

Арманым деп айналмаймын мен сені, Жалғаны көп сөз ғой басар еңсені.Бақытым деп бәйек болып тұрмаймын, Жалтырақтап жаныңа тор құрмаймын.Жұлдызым боп..

Жан Қазынам, атыңа ылайықсың, Шындықты айтып, мас жаным бір айықсын. Дүниеде жебеушім өзің ғана, Адам түгіл, бұл сөзді Құдай ұқсын!Мен қызығын..

Қайдам, бекер болды ма жолыққаным, Қуанышқа аңсаған молықпадым. Адасып қап тып-тыныш тірлігімнен, Жұбана алмай, түнімен солықтадым.Түсімді де пендеге..

Таң келеді сәулесін сібірлетіп, Жүрегіме қайдағы дүбір жетіп. Тәтті ұйқысын ұрлап ап тәтті қиял Қойдың, гүлім, ақынды күбірлетіп.Түсіме ендің тағы да..

Рақмет тағдырға кездестірген, Ұмыт қалған бақытпен кездестірген! Мен жүзіңе қараймын есім кетіп, Мүмкін, аппақ көңілің сезбес бірден!Ыстық жүрек..

Кей-кейде көгім ашылып, Шабытым шырақ жаққанда, Жұлдыздай өлең шашылып, Көз ілмес жүрек ақ таңға.Моншақтай мөлдір тізіліп, Арудың алма мойнына Ілетін..

Өмір маған бар уын сарқып берді, Сірә, мені өзгеден артық көрді?! О дүниеге шынығып барсын дей ме, Суға тастап, отқа сап, тарпып көрді.Кезім еді құл..

Заман қайда барғанда жұмысым не? Басты шатпай, аулақ жүр, құрысын де! Оттың басын жүргенде ондыра алмай, Қай атамның құны бар бұл ісіңде?!Бұйырғаны..

Әлемнің төгілгендей құздан нұры, Басталды баданадай күз жаңбыры! Шараптың иісі бар бұрқыраған, Үнінде – тоқшылық пен тұз-дәм жыры!Бірақ та дауа қайсы..

Заман қайда барады, мен білмедім, Жүрісімен жүректі желдірмедім. Көріп ем ғой бұрын да ел дүрмегін, Кешіріңдер, жанымды сендірмедім!Жетпіс жыл ғой..

Жарқырап киім киіп, ат мінбедім, Құмарлық жымын қуып, қатты індедім. Қойнына бір сұлудың қонып шығып, Кеудемді қағып елге: «Шатпын!» - дедім.Өткен..

Өкініштің қара тасын зіл-батпан, Өз жанымда айлап емес, жыл жатқан, Жылжыта алмас жер көтерген өгіз де, Қасарысып жабысқан дерт құндақтан!Күз айында..

Күз жанары жасаураған, Жалынышпен қарай ма –Қыз әлемін жасаулаған Көзі қимай қалайда?Алай-түлей асау ғалам, Сырын бұзар сәт туды. Жүрегімен тас..

Қайырыммен күтемін қазан айын, Өткен жазды несіне азалайын. Қазан ұрған бау-бақша шіріндісін Топырағыма сіңірмей, тазалайын!Жаңбырлатып жуайын жарық..

Кайда екенсің, қоңыр жүзді қой көздім, Қоңыр күзгі қоңыр кеште ой кездім. Жанындағы майда қоңыр махаббат Салмағымен бүгін мықтап бойды..

Жақұт жанар, аққу мойын, шие ерін, Етің мамық, талшыбықтай сүйегің. Арам астай адырайып қараймын, Дәм татам деп қышымайды иегім. Сонда да мен..

«Жау кеткен соң, қылышыңды боққа шап Қуырып же, қу жаныңды отқа сап!» деген гәбің туды бүгін басыма, Жүрген жігіт секілді едім шоқты асап!Ауызыммен..

Сертке қайрап жігіттіктің семсерін, Бөріктің де киіп едім сеңсеңін, Шынымен-ақ қалғаны ма мұқалып Көк сүңгідей көкке айбарлы еңсенің?!Қия берсе..

Күмісбегім, жүрегіңді ап қолыңа, Тілегіңді жайып салып жолыма, Жетіпсің-ау, қарлығаштай, бауырым, Жығылғанда ағаң азап орына!Аңдамадым жібергенін..

Апыр-ау, несі сонша күйе кетті, Бұ тағдыр тегіс жерде-ақ үйелетті! Сығымдап сөлді сорып, жүрелетіп, Боршалап боліп қойды сүйек-етті.Тән жүдеп, жан..

Өмірдегі құлауың – құз емес қой, Көңілдегі жылауың – қыз емес қой. Күл-талқаны шығатын қолдан түссе, Бір жапырақ жүрегің – мұз емес қой.Кернеуі отпен..