Нұрлан мәукен өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Мен көзiмдi құрттым,Сөзi қалды жұрттың.Жақсыларға сыймағанӨзiм де бiр қыртпын.Нойыс мiнез ұртпын,Жағамды сан жырттым.Жақынымнан жау тауып,Сөзiн..

Айдай екен – аңтарылдым,Күндей екен – күлiмдедiм.Ассыз-сусыз қаңтарылдым,Барым-жоғым… бiлiнбедiм.Ай астында алтын екенКүн астында күмiс екен.Жұтқаны..

Жарты аспанның астында,Жəрендiктiң үстiндеЖұлдыз жайнап төбемде,Бiр күш қайнап денемде,Көк балауса көмiлiп,Тұла бойым сөгiлiп,Асылға қол салып ем –..

Тас түссе де көтеретiн бұл тұман,Менi де ұстап қалады-ау деп бұлқынам.Айдың жүзiн аманында ұмыттым,Құмалағым сандырақтар сыртынан…Боздағымды шығарды..

Сен Махамбет емессiң!Самал желмен кеңестiң,Тəмəм елмен тең өстiң.Халық қамын емес,Халық нанын жеп өстiң.Сен Махамбет емессiң!Қилы заман ұлысың,Қиын..

Жер бетiнде,Жел өтiндеЖүр адам.Досы-дағы,Қасы-дағыДiн аман.ҚұдайынанҚұлатпауын сұраған.Тағдырынан жылатпауын сұраған…Жер бетiнде,Жел өтiндеЖүр..

Иманың тұр төгiлiпИланып сөйлей ғой.Инабатың сезiлiп,Сөйлегенде бүй дей ғой:«Инаяттар пендем жоқ,Қиянатты көргем жоқ.Айналайын ағажан,Отқа салдың –..

Тiрiнiң қамын тiрi жер,Тiрiлер бiрiн бiрi жер.Тiрлiкте қашқан қадiрiңӨлгенде ғана бiлiнер.Өлiнiң қамын тiрi жер,Жоқтауын салып жүгiнер.Жоғалтып алған..

Тоқырауын толқыныСылдыр-сылдыр шолпылы.Бүйiрiнде бұлкiлi,Буынында былқылы.Бауырында балығы,Ұйқысында шалығы.Таусылмасы – жарығы,Басылмасы –..

Жалғыз ауыл. Жалғыз жан.Көңiлге қайғы алғызған.Шыны боп қатқан шықардаҚызыл қолмен қар бұзған…Жалғыз ауыл.Жалғыз жан.Отынын кiмге жарғызған?Қолтықтан..

Сыбап салып құдайдың тас құлағын,Сағым сынып, ағыттым жас бұлағын.Теперiшiн көрсеткен өз тентегiм,Тентiреген мен кiмге қас қыламын?Кең далада..

Ұйқым да менiң бұзылды,Күлкiм де менiң бұзылды.Түндерiм келiп оятып,Күндерiм келiп тiзiлдi.Өмiрiм өтер осылай,Жығылар барып қосына Ай.Кеудеме түсер..

Көлденеңдеген көк аттыКеудемдi көздеп оқ атты.Өлiмдi жазып маңдайға,О баста тəңiр жаратты.Перiштем қаққан қорғасынЖұртыма тиер болмасын.Өзiм де кетем..

Қапталыма ер батты – Қажай-қажай қабырғамды алдырттым.Қыр арқама жер батты – Қабаттап көрпе салдырдым.Жыңғылдан шыңғақ оқ жондымОпырмалы мылтық қайда..

Бошалаған құба iнген,Құла түзден iздейiн.Қай түлiктен құның кем,Жоғалтпасқа тiздейiн…Аттың терiн үгейiн,Аққаптал боп бiтейiн.Басыңа қос..

Көңiлiң мүлдем қалды ма?Көре алмадым-ау қайтадан.Ар-ұятыңның алдынаБара алмай басым шайқадым…Қойныңа енген қоңыр түнҚоңыр əнiңдi құптаған.Жүрегi..

Жошыған көңiл шошыды,Жығылып жатыр қосыны.Тас-талқан еттi сенiмiнТағдырдың салған тосыны.Тасыған көңiл жосыды,Аңыртып кеттi асылы.Айғайы жетпес..

Бұ дүние оңай емес, оңай емес,Құбылғаны пендеге қолай емес.О ғып, бұ ғып сүретiн өмiр осы,Бекетi де бел шешер жолай емес.Бұ дүние қазекең «жалған»..

Сүмбiле туа су суыр, Таразы туа таң суыр.Шыбын жан тастай ұшқандаТаң алдында тəн суыр.Қараша туа қар түсер,Қара аспаннан зар түсер.Қамығып қайғы..

Жез Айдай жасып, тозайын,Күңiренген Күннен озайын.Күрсiнiп кеудем басылды,Бола алмай қалып көзайым…Көзiмнiң алды көк мұнар,Көгiлдiр қонған жоқ..

Шiркiн, дүние!Бiр күнгi күлкiм – дүние,Мың күнгi сүркiл – дүние,Құмайдан қашқан түлкiм – дүние,Шiркiн, дүние!Шiркiн, дүние!Өтерсiң бiр күн..

Перiштелер қонып жатыр,Оқиыншы бiр аят.Жерде думан болып жатыр,Барын қалсын кiм аяп…Қанаттарын қағып-қағып,Қонады кеп қолыма.Жанның отын жағып алып..

Күз екенiн бiлмедiм,Əлде көктем басталды?Мұңым ба екен бiр менiңКезген бұлттар аспанды…Сылбыраң ба күзгi бұл,Əлде көктем нөсерi?Сүрiп болдық бiз..

Алағай да бұлағай:Ықтырмада – қылағай.Ыңыршағын шығардыАзынаған бiр-ақ ай.Азынаған бiр-ақ айАқ боран боп құлады-ай!Қыр арқасын қатырып,Қаһарланып..

Күз келiп қалып, күмiлжiп тұрды аймағым,Қаз алды қалқып қарасуымның қаймағын.Қанаттарынан қараша демдi жел тұрып,Долана болып бүрiсiп тынды сайдағы..