Сағи жиенбаев туралы Өлеңдер ✍️

Сырларын көкірегіне түйіп алып,Көк теңіз дөңбекшиді ыңыранып.Тентегім, тынба деймін, тула деймін,Тәкаппар кеудесіне тұрып алып.Оның да өрлігі сай..

Әдейі мынау қыр үшінОянып таңның алдында,Даланың сансыз дыбысынКөмейге құйып алдың ба?Самалдың жұтып мөлдірін,Шаншылып көкке шыққанда,Далаңның мына..

Біздің ел, әттең қашықтау,Көрсең-ау барып бір рет,Күннің де көзі ашықтау,Гүлдердің онда түрі көп.Жүреді заулап киіктер,Жағасы майса, көлі көп.Аспаны..

Атырдық таңды көз ілмей,Арылдық біраз кірбіңнен.Сонау бір –Сәби кезімдей,Қолыңнан ұстап тұрдым мен.Көрінді жүдеу маған ол,Қалды ма келіп құрғыр..

Жыр десе,көңілі тасатын,Желпінтіп дүйім халықты, –Бәйгеден келген жас ақын,Қыз туфлиін алыпты.Не керек алтын,күмісің,Қыз деген бір сөз..

Көктемде –Бұлттар асығып,Селдетіп өте шығатын,Артынан шайдай ашылып,Дүние балқып тұратын.Малшынып шилер нөпірге,Қайтадан гүрлеп ошақтар,Аспанға шығар..

Сыртта боран ұлып тұр,Қырық жамау терезені ұрып тұр.Қоңыр кештеқоңыр үйдің ішіндеҚарсыласар пенде жоғын біліп тұр.Пеш түбінде бүрісіп,Төрт балапан..

Қанатым болды ақ тұйғын,Қалықтап келем көкте мен.Арындап ұшқан аққудыңАлдына түссем деп келем.Аспанда шырқап келемін,Асулар жатыр алдымда...Айтулы..

Айналып қызыл жалынға,Қақ айырып қара түнекті,Жарқ ете қалған шағында,Жартастың төсі дір етті.Қауқиып тұрған жаңағы –Қалмады зәре түк талда.Түнеріп..

МұстайғаҚартаң әйел–қаралы,Көзінде жас,Көкірегі жаралы,Жол үстіндекездесіп қап ақынғаАйтып жатыр көңіліндегі наланы.– Қарағым-ай,Қанатымнан..

Күтіп тұр аппақ арайды,Кеудесі көктің ашылып.Эльбрус жаққа қарайды,Бір тауға бір тау асылып.Жарығы да әлі жалғанныңТүскен жоқ түгел ой-қырға,Тәкаппар..

Табиғаттың осындай бір қастығынКөрмейін деп бұлт астына қашты күн.Жаңа ғана енесіне жай түсіп,Жапан дүзде қала берді жас құлын.Нөсер жаңбыр..

Ақеділім,жан Еділім,армысың,Аруымсың ақ періште,әнбісің?!Сар даланы сазды әуенге бөлегенСалауаттың сандуғашы,бармысың?!Қосылшы онда,Қосылшы..

Балғын гүлдерЖатушы еді далада,Балғын гүлдерСатушы еді қалада.Балбыраған, бәрі сондай әдемі –Қызғылт еді,Сарғылт еді,Ақ еді....Көп еді оның,Көп еді..

Мен қашанда жалғыз өзім жүрмеймін,Жалғыз жүріп, жалғыз өмір сүрмеймін.Жер-жердегі достарымды санасам,Аспандағы жұлдызыңмен бірдеймін.Достарымның бәрі..

Тірлікте мынау қым-қуытПенденің ісі бітер ме?Көшеде жүріп, бір жігітКірді кеп ашық дүкенге.Қарады байқап жан-жағын,Дүкеннің іші – құс..

Күн ұзаққа шөп шауып,малды бағып,Таң алдында жантайып қалғып алып,Отыратын бір мезгіл кілең жесірҚұйттай-құйттай сәбиін алдына алып.Жадау жүрген..

Бір уыс бұлттай бал денеСуырылып шығып ақ нұрдан,Көзімнен ұшқан сәуледейЗу ете түсті-ау, алдымнан.Жөнелді-ау, желмен өбісіп,Тұңғиық түпсіз..

Мөлдіреп тұр Алматының аспаны,Жан-жағыңның жасыл бәрі,Жас бәрі.Оянды ерте жас көктемнің лебіменОрбитасы,Микроаудан,Тастағы.Тас көшелер таңғы нұрмен..

Аспаның да аман, жер де аман,Ардағым, қалған артыңда...Баяғы далаң – сол далаңДүние – көрген қалпыңда.Келеді өсіп ұрпағыңКөктемгі гүлдей қаулаған.Қия..

Көгілдір таулар, көк белдер,Көруге ғана жаралған, –Сиқырлы сұлу көктем менКөктемгі балғын самалдан.Қайғысыз, мұңсыз жалғанның,Қызығын жиған тау..

Жылы жел есіп тау жақтан,Бұлттардың өзі бусанып,Қабағын қалың қар жапқанЖартастың жүзі жұмсарып.Өзендер ойға жөңкіліп,Толқынын тартып ұзаққа,Аспанды..

Есіңде бар ма, бауырым,Сол күнгі таңның атқаны.Ауылдың бәрі ағылып,Төбеге шұбап жатқаны.Ұштық-ау сонда ақ таңның,Сәулесіменен жуынып.Абдырап жүрген..

Жап-жасыл...Дүниенің жасыл бәрі.Жап-жасыл –Бұлттар да анау асудағы.Осынау кереметті көргісі кеп,Дертіп тұржасыл бүршік ашылғалы.Жас өрім –Жасыл..

Армысың, аға ардақты!Арада қанша өтті жыл.Тауларда қанша қар жатты,Бауларда да қанша төкті гүл.Қаулады көктеп талай бел,Қоштастық талай..