Жұматай жақыпбаев өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

«Қатал бақыт» хан қызы ең,Қас кермедің: «Ар ма?» – деп.Сүйеуі жоқ жалғыз ем,Сүйегінде таңба көп.Басым істі дертті ойдан,Мұңды көзге ілмеспін.Инелі..

Қаншама арман болса елде,Соншама маған өптіргін.Қай күні, қашан келсең де,Күтіп жүр мені деп білгін.Түсінбес жәйім әлі бұл,Жүректің жықпыл..

Шығармай жүрдім бір де естен,Ұмытып ұйқы-күлкіні.Бір рет қана тілдескенБейнеңді сенің күн-түні.Қай жұмыс мейлі істесем,Қуат боп жүрдің көңілге.Көзіме..

Әуен қуған ессіз бе едім, есті ме ем,Құлағымды ән сөзіне кеш тігем,«Сағыныштан сарғайдым», – деп жылаған,Бала кезде бір мұңды әуез естіп ем.Жоқ..

Ұстамды ұлыға тән қылығыңды-ай,Оқырсың ұнатпасаң мұны қыңбай.Арусың, түсін, құсым, мүсіндісің,Арда емген ахалтеке құлынындай.Жатақтың шамы жаңа..

Көк түлкіше бұлғаңдаған көйлегі,Ұлы оқиға – бір тіл қатып сөйлеуі.Керік қас қыз, құм сағат бел, кермиық...Анау бақтан көруші едім кейде оны.Жас..

Еріді жер бетінің қанша қары,Көгерді жас балауса, арша кәрі.Басынан Сарноқайдың тоқымдай қар:«Мен ғана қалдым ғой», – деп жар салады.Сайлардан..

Бақыт шығар бір ғажайып ол-дағы,Басқа қонып, түспеген бір қолға әлі;Надан өсіп – адам болып кеткелі,Адам өсіп – композитор болғалы.Бақыт шығар күтіп..

Жуғам жоқ ащы жаңбырмен Жасыған, мұңды жанарды. Шашым да шәркез тағдырмен Шатыраш ойнап ағарды. Дүние сыртын бергенде, Мырс еттім бейбіт көңілмен,Боз..

Көмкеріп маусым біткенде қырқаны гүлмен,Көк суы – қымыз көп ішіп, жұрт әрі кірген.Сарноқай тауда той болды – жиренім менің,Кермеде тұрды қалмақтың..

«Айтамын жанның басқа әнін, – дедім де, – үміт жоқ енді», –Ыза боп отқа тастадым, Өзіңе жазған өлеңді. Қағазды баурап алды да, Жалын кеп шеттен..

Өзі жайлы ойланғасын туғалы ,Өлең жолы болғандықтан қуғаны, Өмір жайлы ойламайтын ақын аз, Ойламайтын өлімі де туралы. Армансыз жан көгере ме, көктей..

Айтқызбай қоймады ғой мұны ұятым,Күш те жоқ сыр бүгіп қап, жымиятын.Жаным, сен – ақ кітапсың екі мың жыл,Толғанып тудыра алған Дүние – ақын.Түрім жоқ..

Қара алмас көзді, қасың да керік, Қадалмас саған жан қайда?! «Хамсадан» біздің ғасырға келіп қалып ең қалай паң Ләйлә?! Жүрегім бүйтіп бүлінбес еді..

Буыны мысқал мұңнан босай қалар,Шақырып құдіретімді осы айда бар,Берейін дастан жазып – оқығанның,Ғашығын сүйген жанша басы айналар –Сүйер ме екенсің..

Жанға айтпай жақсы ұрының бір өзі үптер,Сезілмес ауырлығы міне, жүктер:Ішінде шыны жайма, қызыл барқыт,Сары алтын: сақина, алқа, білезіктер.(Ұрының..

Бастан өткен ғажайып сәт көбі ұмыт!.. Жан кіретін кез қайда екен бақтарға. Ауызыңнан алқызыл гүл төгіліп, Анадайдан өзің келе жатқанда?! Өмір –..

Джоконда туралы енді кештерде,Ғайбат сөзін айта алмайды еш пенде.Сөздерден де ол, көздерден де ол жоғары,Жоғары енді ол – ақылдан да, естен де.Оның..

«– Ләйләң қайда?» – деді маған күліп күн, «– Ләйләң қайда?» – деді маған күліп түн. Дүниенің көріп жүрген күллі елін, Көрдім маған күннің қатты..

Ғажайып сәттің туарын сезіп те керім, Күн мінез Ләйлә, күлімдеп кезіккен едің... Ерке жүректі, ер кеуде, ессіз құсыңның Естімедің бе: «Ләй-лә», – деп..

Таңдай қызыл, құмдай сары, шымдай көк –Сан бояулар садақ сапша сынбай кеп,Жерге иілді – романтик ақынның,Қиялының траекториясындай боп – Кемпірқосақ..

Алдымнан менің жасыл тау, қызыл таң күлген,Өспірім күнім, тәуелсіз тентек шағымдаҚаратал жақта бетпе-бет келіп қалдым мен,Биқасап киген бетінде мең..

Көк аспан оқалы жіп төкті,Құйылтып көгілдір бақтарға.Алаңда билер де бітпепті,Көп қызық сол күні жатты алда.Тек сырлар кеудеге тұрды енбей,Уақытша..

Кермиығым, мен сені кеш аңсадым,Қаншама рет тоқтады десеңші әнім,Ен дәулеттен айырылған сияқтанам,Еске түссе ессіз күн, есер шағым.Жұтқызбаған..

Екеуіміз екі дай жолды өттік,Өрлерге жетелеп от кеуде.Көп жанға дарыған сергектік,О, Ләйлә, емге де жоқ менде.Сонда да сен үшін көнем де,Бұл басқа..