Сабырхан асанов туралы Өлеңдер ✍️

Елеңдеме, елеңде, қыздар гүлдей өнеді-ау, сенікі емес дегенде, көңілім қалай көнеді-ау.Қуанышым, «Күнім» дер, қыздар,қыздар күліндер, қимай жүрген..

Көңілім, алып қашпа, алып қашпа,хал басқа,қазір менде қалып басқа.Қыз, қыз деп өмір бойы қылқылдаудан,бұл адам жаңылмас па, жалықпас па?!Есімде гүлді..

Болғандардың бәрі де болмағандай, кім бар оны болды деп қолдағандай. Су секілді бәрі де сусып өтті, бір дәлелі көрініп қолда қалмай.Соны ойласам..

Дей көрмендер: бұл ештеңе ұқпайды,жасаураған жанарымнан шық тайды.Қыз өзі кеп кіретұғын құшаққа,шақырсам да,ешкім басын сұқпайды.Күндер мынау – бәрі..

Кім білген,күнде сайран құрмаспыз деп,көктемдейгүл ырғалтып тұрмас па із көп......Жалт қарап,жанарымды жарқ еткізіп,жастық шақөте шықты-ау бір жас..

Қолыма мен алған сайын қаламды, көкірекке қанша ойлар қаланды... қала, дала, өзен, теңіз, тауымен, таңғалдырмақ едім мына ғаламды.Салтанат қып..

Білем, білем, қалады жұрт қаламай, өзге түгіл, деп білемін мін– өзім;елуден де асқаныма қарамай, қыз таңдаймын, қызық тіпті мінезім.Бетім– быж-тыж..

Балапандар барады мамаларымен бірге, көпті көрген көне көз даналарымен бірге Кейін қалып барады кең жазира өлке, үлкен-кіші қаптаған қалаларымен..

Күн жауып түніменен, күн жауып күніменен, жапырақ жерге құлап, күз келді шыныменен.Түн суып кетті мүлдем, күн суып кетті мүлдем. Жаз бойы жалын..

Неге азайып кетті аспанда құстар бұл,жылы жаққа барып ыңғай қыстар бір.Бомбей ме еді,барар жері Дели ме,әлде, әлде,аңыздай бір Стамбул.Неге азайып..

Ағаштар тұр көктем-нұрға жете алмай, қар мен мұздың қыспағынан өте алмай. Жапырағын жаю деген арман боп, бүршіктерін жаруға да бата алмай.Қыс та..

Нұрлы Алматым қала берді айналды да туыма, ұшып кеттім ердім дағы арманның аққуына. Денсаулықтың арқасында шипалы, түсе алмадым Алакөлдің мөлдіреген..

Ағады тау өзені айқай салып, таң қалып басын көктен шайқаса бұлт. Бір өлең көкірегіме күркіреп кеп,деп тұрам: ал, кәнеки, байқасалық!Көрмедім тау..

Алматыда нөсер төкті, жел тұрды, қуып кетті ықтасынды ел түрлі. сабаласқан құшақтасқан ағаштар. жас күнімді көз алдыма келтірді.Алматыда нөсер..

Биік үйлер қалада бара жатыр көбейіп. Қала түгіл далада қаптаса олар не дейік.Жұлдыздар көз ашқанда, бірге жанар үстінде от. Тіреуі жоқ аспанға..

Ағаштар да адамдардай екен-ау қар басқанға қалыпты сәл мұңайып. Жақсы күнін жазғы– медет етеді-ау, қысқа мына тағатындай мың айып.Қатуланып қарау да..

Ақ қар басқан далада, аппақ ойлар ойлаймын. Қайтпай сонау қалаға, қалып неге қоймаймын.Таныс үні құлаққа,тыңдай қалсаң тұра қап.Қала– жақсы,бірақ..

Қар жауады,қар борайды теп-тегін,құшағынақыстың сүңгіп кетті елім.Ай әлемгеәппақ болып қарайды,опаланыпалған таулар беттерін.Күн нұрынашағылысқан..

Жапырақ сарғайып, желге ұша бастады-ау, тағы да күз келіп, жанымды жасқады-ау.Бау сұлық кешегі, қуантқан күлдіріп, өмірдің өтерін бітерін..

Ауа таза қылаудан,жөн де жоқ дабыл қағарлық.Ағаш пен талдыңқырауданкеткендей шашы ағарып.Шарт аяз бетті шымшыған, тымаудан дем де айықтым. Бораннан..

Биылғы күз жаз секілді, тауқыметі аз секілді.Қартаймайтын көңілдей боп, өзіне өзі мәз секілді.Қаншама артта қалдырды..

Іріген бұлттар төмендеп, төгіліп кетер секілді. Әйтеуір менің төбемде, тұрмауға тыныш бекінді.аяқты жылдам басты да, сезді ме соны адам көп. Қол..

Тағы дасалқын тартып күз келеді,көңілді бір бөледі,жүз бөледі.Біреулеркелбетінен көрсе қарттық,біреулеркүлім көзді қыз көреді.Дегендейжұртты естен..

Айрылып жапырақтан селдіреген, ағаштар, арандағы мен бір емен. Қарамай арып-талған түрімізге, келіңдер, жыр жазайық мөлдіреген.Дүние десе дағы толған..

Ұшады жапырақ, төгеді суық жаңбыр, айнадай жарқырап, асфальттар жуылған бір.Арыстанша атылып, жел қатты, жел екпінді. Мұң-шерге батырып, күз жатыр..