Сабырхан асанов туралы Өлеңдер ✍️

Ажалдың кім құтылған өнерінен, ерте ме,кеш пе, әйтеуір, өлемін мен. Қолымнан кеп тұрғанда, өзіме-өзім ескерткіш орнайтын өлеңімнен.Қалсын ол аспан..

Дей алмаймын жұлдыздай алыссың, жарым, от кеудемде бір сән деп жарысты жалын. Кейбір кезде кеткенмен қиянға тартып, жүрегіме соншалық таныссың..

Жүйрік ойға жалын байлап жәй түннен, аққан жұлдыз– арманды мен қуыстым. Миллиардтап жыл көретін ай, Күнмен ажырамас ағайынмын, туыспын.Кәриядай..

Өлең аман тұрғанда мен өлмеймін, сондықтан да өлгенге теңелмеймін. Болғаныммен өзім жоқ, өлеңім бар, ұзақ ғұмыр, бір ғұмыр келер деймін.Бәрі өткінші..

Кеудемді қала қысып,барады ысып.Есіме шетсіз-шексіз дала түсіп.Қанаты жоқ жүрегім қасықтай боп,жазирамды бетке алып барады ұшып.Күн сайын кезбесем де..

Бітті ме ойнағаны, бітті ме тойлағаны, түнімен кірпік ілмей, жұлдыздар ойланады.Қанша мұң келіп қонып, кеудемді керіп, толып, көз ілмей жатам мен де..

Тойлай алмай қалыппын тойларымды,қызығатын,қимайтын қалып тұр не?!Жер бетіне сыймаған ойларымды,жер астына кетермін алып бірге.Қарсы келіп,қасарып..

Тойлай алмай қалыппын тойларымды,қызығатын,қимайтын қалып тұр не?!Жер бетіне сыймаған ойларымды,жер астына кетермін алып бірге.Қарсы келіп,қасарып..

Күз келді,бақтардан сән кетті,сән кетті жайнаған, әл кеттіАқырын әлемді кезген жел, жүдеулеу көңілмен әндетті.Күз келді,құстар да жатты ауып,жаз..

Табиғат– ана-ау, табиғат– ана-ау табиғат...Әкем өлді– жыладым, шешем өлді– жыладым, ағам өлді– жыладым, інім өлді– жыладым. Содан қалды суалып,екі..

Түнгі аспаннан от боп, шоқ боп тамардай, жарқыраса ұласып жаз таңына, жерде жүрген жұрттан дос-жар таба алмай, серік еттім жұлдыздарды..

Көп ойды ойлай беруге де шамам жоқ,ойламауға және бірақ амал жоқ.Менің ҚараАлатау бұл ойларым,қоршап алған төрт құбыламды қамал боп.Тұтанып қап кейде..

Азуы алты қарыс жас арыстан, секілді күндер мынау қасарысқан. Жалпылдап жасы құрғыр барады асып, жастан да жалындаған, жасамыстан.Белгісіз бір..

Жаныңа кесел батқанда, жетсе егер шамаң, елеме. Жұлдыздар сөніп жатқанда, бір өмір деген немене?!Жан да емес едің желөкпе, бір ғана жүрек сұраған...

Кесел қысып,қусырылсын күн ғажап, өтемін деп өксімейін бекерге. Абайсызда күнін көрген бұл қазақ, мен өлгеннен құрып сірә кетер ме?!Менен басқа жан..

Бітер істің мыңнан бірі біткен жоқ, бітпеді деп күндер оны күткен жоқ.Алып-ұрып алып келді алпысқа, қалған мына ғұмыр қысқа, жол..

Күн астындагүлдер өскен белде өстім,Күн астындасамал өскен белде өстім.Қысқа өмірдемына қысқа өмірде,мәңгілікпенкелер менің белдескім....Бір кеткен..

Бұл өмірден өту деген– бір қауіп, күнде менің тас төбемнен төнеді. Жасаураған жанарымнан нұр тамып адам түгіл, жұлдыздар да сөнеді.Көкірегіме басқа..

Әкесіз қалғалы– әкелілерге қызығам, шешесіз қалғалы– шешелілерге қызығам. Өмір деген өзгермейтін ешқашан, көз көрмейтін бас-аяғы қызық..

Әкемді алған, қара жер, шешемді алған, қара жер, қойныңа сенің қараңғы, кірместен әсте қала ма ер?!Қалды артта дала, бел, қалады артта қалалы ел...

Ақ мамық бұлттарақ мамық төстер секілді көгілдір көктем көгінде нұрмен жетілді. Биік те биікжерлерде сол бір жаралып, жерлерде сол бір қалуға және..

Жақсыларға жақсысың деп айта алмай, жамандарға жамансың деп айта алмай, арпылдаған иттің бетін қайтармай, өмір өтіп бара жатыр, Ой,Тауба-ай!Ұлыларға..

Өлді досым,басылды да аптығым,шашылды да кетті шалқар шаттығым.Қайтып келер ме екен кеткен адамдар,қайтып келу үшін барып батты күн.Зар шығады досыма..

Бұл қазақта біз санаулы «хан» едік, санаулы сол болсақтағы бар едік. Бұрынырақ кетіп еді біреуі, аз болғандай, қалды бірі және өліп.Қаза келсе,қайғы..

Әкем өлгендеағара қоймаған бұл шаш,шешем өлгендеағара қоймаған бұл шаш,сен кетеді екен деп ағара қоймайдымаған десең, күл шаш!Әкем өлгендежарыла..