Фариза оңғарсынова өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Сөз мүжіп, не жыным бар ақылды үгіп –өзгелер қызық кешіп жатыр күліп.Адамдар «ойнап-күлген күнə,» – дейді,өздері сол күнəға батып жүріп.Батсам деп..

Қайран менің тарланым!Қарақшының тақымында кеттің бе,аш арланның алқымында кеттің бе –жер-көк кезіп шарладым,із-түзіңді біле алмастан сарнадым.Кеттің..

Біреуді жақсы көрсем деп, құдайдай соған сенсем деп, жанымды тордай шырмағанқасаңдықтарды жеңсем деп, өзіммен өзім күрестім.Ақылым тартса ілгері..

Өмірден ылғи нұр күттім, кешсем де талай өткелін. Таңданам бүгін, тірліктіңқұпиясы, мұнша көп пе едің? Мол екен жұмбақтары да, зардаймын ойсыз..

Жер ортасына келгендепайда болды бір құзыр:өңешім бе, кеудем бе – өртейді кеп бір қыжыл.Артық тамақ та ішпеймін,жүріс те жоқ мезгілсіз.Машинадан..

Сеңсең тон, саптама етік, түлкі тымақ,тазы ертіп аңшы шықты, бүркітін ап.Омбы қар. Қыстау маңы жайбарақат.Қарайды айналаға Күн шытынап.Жеңілдеу шыға..

Келіннің күлкі етеміз ұяңдығын,қайныға ат қою да – зиянды ұғым.Үлкеннің жолын кеспеу,тезек теріп,қазанға от жағу да – қиял бүгін. Иісі таба нанның..

Жаз. Жайлау. Көлбейді алыс бел керіліп,Қарасаң кернейтіндей кеудені үміт.Еңкейіп жерге үңілген көк аспанныңалқасы тұр қол созым жерде ілініп.Мал..

Хабарым жоқ қасіретті шаң-күдіктен,атырушы ем қырымда таңды үмітпен.Табанымды сүйетін құм қытықтап,жалғастырып жанымды мəңгілікпен.Қозы айдасам..

Өзбекəлі аға дүние салғанда...Маңдайына біткен халқымныңдара тұлға едің, жан аға.Сөнгендей көкте алтын Күн,түнерді бүгін дала да. Жайсаңдар кетті...

Қурай сазы сіңірген дала мұңын,Жалаң аяқ, жамаулы балалығым!Сенің үнің аспанға самғаушы еді,шықпайды енді қарлығып қалада үнім.Туған жерім қала емес..

Киелі өлке, құтты аймақ,көлбеген маңғаз тауларыбасына əппақ бұлт байлап,көркімен жанды баурады.Ақбоз үй тіккен ауылдаркілемін төсеп..

Əди Шəріповтың рухынаАрдақты əке, асыл жар жанұяға,сіздей адам болса ғой əр ұяда...Біз қиналсақ, «қарағым» деуші едіңіз,жүрмін Сізді сағынып, Əди..

Дүниеден өтті бір алып,дүниеден өтті дара аға,көсем боп, сосын сыналып,жайсаңдықтан таймай сонда да,кешірімді бізге мұра ғып,мəңгіге кетіп бара..

Өмір деген сынақтакүн кештім күліп, жылап та.Тұрсам да сайдың түбінде,ұмтылдым тау деп қыратқа.Құлағымды салып бір үнге,көзімді тіктім жыраққа.Жүрер..

Балалық кезім бүр атып,түндерде қиял қамаған,Өзін де, мені жұбатып,ертегі айтатын жан анам.Ертегі – жанымның жақыны,өтетіндеймін мұң көрмей.Қазақтың..

Шетімізден білгіш, батылмыз,ұстаз жоқ біздер «женбейтін».Тек одан жыпырылатынбыз,көргенде сабырлы өр кейпін.Кездескен сайын мұңданам,арқама артардай..

Қандай ғажап біреуді жақсы көрген,жақсы көріп, сенделген тасты жолмен;рақаттың уымен өлең жазған;бала өсірген немесе бас жіп өрген!Күліп сайран..

Өмір сүру дегенің – қорғау өзің өзіңді.Өмір бойы келемінқалқан етіп сөзімді.Мидай жазық – жан-жағыбекінісім – кең дала.Əскерімнің сардары,сырбазы да..

Дүниенің болады өлшемі – өлшеусіз нəрсе бар деме.Керелендірер түбі ол сені – араныңды ашпа əрнеге.Улайды қарғыс көз көре,жебедей түзу жолы..

ӨмірғалиғаЖүзі қоңыр болғанмен,əппақ оның жүрегі,күлсе шындап күледі,ал, күрсінсе – түн еді.Шындық пенен əділдік – оның жалғыз тілегі,қиындықты көрсе..

Жезқазған – жыр қайнарым,мыс балқып қойнауында тулайды ағын.Көзіндей батыр мінез бабалардыңұлы – мəрт, қызы –көркем нұрлы аймағым!Тағып ап ұлы дала..

Жаның бір күміс үнге тамсанғанда,балбырап бөленесің қанша арманға!Бар дүние бұлбұл болып сайрайтындайНұрғали əн салғанда!Нұрғали əн салғанда:жұрт..

Ей, жарық күн, нұрыңды шаш далама,шаш нұрыңды қарттарға, жас балаға,ызғар сіңген жеріме шуақ керек,мұқтаж оған ауыл да, астана да.Сəулеңменен себеле..

Ауылдың сол бір-кезі-ай самала күн.Жасаңмын, көңілім шат. Дала жаным.Бетіме шаң тигізбей жүруші едіқырандай қайран менің ағаларым.Бұл өмір өтеді екен..