Өлеңдер

Еңбек етіп езіліп жатқан еліне,
Жеміс егіп қазақтың ескі жеріне,
Жетім зарын, елдің қамын баяндап,
Үлгі берген еңбекші қазақ еліне.
Битке тәні, байга жаны құл болған,
Өмірі өксіп, үміті өшіп тұл болған.
Бейуаздардың көңіліне күн беріп,
Біздің еңбек жауыздарға.....

Мінекей, біздің тұлпар жаны темір,
Осымен гүлденеді барлық өмір.
Сарымай жемі, суы қазанатым
Тіркеп ап қанша жүкті, ей, тарта бер!
Үн қоссам шарылыңа шырқап әнді,
Құба жон күңіреніп болар сәнді.
Еркіндеп үкіметтің.....

Қайнаған қалың байлық Қарағанды,
Маңына жайып отыр миллион жанды
Байқасаң Қара алтынды кенін көріп,
Маңызы табысының өте мәнді.

Күн сайын мың сан тонна көмір беріп
Үйілген маяланып.....

Күндей боп қара нөсер төккен күзде,
Саңқылдап ақын үні жеткен бізге.
Жарқылдап толқынмен бір көтерілген,
Жалтылдап жалғыз желкен көк теңізде.
Даусынан алай-дүлей дауыл борап,
Жиһанды от қиялы алған орап.
Жіберіп ойлы көзін.....

Арымас аттар мiнетiн,
Тозбас тондар киетiн;
Қара тастарды қақ жарып
Қарағайлардай
Қаптап өсетiн;
Қара нарлары
Шудалары......

Азаттықтың арайлы жаңа таңында,
Бір құдірет тулайды дара қаңымда.
Қазақ деген өр рухты қайсар халық қой,
Тағдырының жазуы алақанында.

Тарихымыз бар еске алар кеткендерінде.
Тәуелсіздік бұл – талайдың төккен терінде.
Алтындай боп жарқырар......

1969 жылдың ерте көктемі. Қазақ Алатауын бетке алып, Ол қашып келеді... Артында мұздай қаруланған қуғыншы шеріктер... Алдында – бейтаныс Атамекен. Астында – арындаған ақбоз ат. Қасында – күшігінен асыраған көк төбет. Қараңғы түнде ақ алмастай қақ жарып, ақбозды сипай қамшылап, маңдайынан суық тері тамшылап, Ол қашып келеді...

... Жарқыратып мынау түнек жан-жақты,
Ақбоз аттай алабұртып таң да атты.
Шыққан күннің шұғыласына.......

Өзі жайлы ойланғасын туғалы
Өлең жолы болғандықтан қуғаны,
Өмір жайлы ойламайтын ақын аз,
Ойламайтын өлімі де туралы.

Армансыз жан көгере ме көктей ме?
Көз алдында жүрген мынау көп бейне
Ақынымыз, ардағымыз.....

Ешкімге мұндай мінез берілмеген,
Күнім ең көптен бері көрінбеген.
Ойымда ештеме жоқ, домбыра ойнап
Жатыр ем нағашымның үйінде мен.

Үстіне артылған соң дара білек,
Шанақта бір оқшау.....

Жаз өтті бастан, қыс қалды дедім,
Жерідің менен мүлде сен.
Ғұмырым бірден қысқарды менің,
Не үшін, не деп күн кешем?

Кеудемде мейірім, ар-намыс барын
Көремін дағы.......