Жанат әскербекқызы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Түлен түлеген түн,Күлкі жүдеген түн...Менен түңілдің бе?!Түңілме,Маған келіп мұң шағасың түбінде.Арманым бар ұға алмайтын пенделерКүбірлескен..

Таңым ызғар, тәнім мұздай,Қадалды уақыт заңын бұзбай...Мен емес – олҚалғыған.Терезем де телміреді,Кіре алмасын жел біледі,Бәрі мені аңдыған.Әйнегімде..

Қараша,Несін тебіренесің,Жетпек ем,“Күттім сені” дегесін.Өкпелетті ғой,Сеземін, сені,Мен емеспін. Ол –Менің Елесім...Сезімді тастап, таңдады..

Түн. Жапырақ түс көрді......Айнала – жасыл, жадырап тұр маң,Шуақ пен шаттық шаңырақ құрған.Шақырды мұны ойынға кел деп,Жапырақ біткен... жамырап..

Шарап ішіп шалқыған кешШығарды естен құдайды.Буын босап балқыған кешБүгін ғана шырайлы.Құшағында тұншығады,Көшелердің күлкісі,Тыныштық та..

Таңым сұрғылт,Маңым жым-жырт,Аспан үнсіз қарады,Ашылмады қабағы.Тәнім – тулақ,Жанымды улапТамырдан шер ағады,Жанымнан сөл алады.Күнім – күрең,Түнім –..

Тереземнен түн қарайды,Тереземнен күн қарайды,Бозғылт бөлмем көп іздейді,Жүзіне мұң тұнған айды.Көңіл нені сезіп еді,Күлкі сорлы көзігеді,Ай жүзінен..

Озбырлықтан бір өзін ала қашқан,Аласұрар ақ қарда жалаңаш тән.“Адасқан ба есінен” дегендей-ақСықпытына шошынып қарады аспан.Лыпасы жоқ, жабатын..

Жалықтым суық күндерденЖабырқау шағым көп менің.Төсіне жұпар гүлді өргенТезірек жетші, көктемім!Сендегі жылы шуаққаЖаураған жүрек шомылсын.Бозарып..

...Бақсының сарыны –аспан астындағы бұл сарын...Алты қаз ұшты қаңқылдап,Аңыра қарадым.Кетер ем бірге ән тыңдап –Соңыра барамын...Білгенмен мына..

Мыстан мен шайтан ымдасып,Мазақ қылғандай түнді бұл.Аулақта... бұдан тым қашықАңғардан жетер бір күбір...Су перісінің қызы ма,Жұлдызға қарап бал..

Көктем оған шырайлы көрік берген,Сырлы үні де көктеммен еріп келген.Таңдай қаққан найзағай дауысыменҚорғасын-бұлт төбеден төніп көрген.Аппақ тәні күн..

Әйелден ақын шықпайдыЕсенғалиКүдік боп арбап күндізім,Жанымды жеді түндерім.Қазақтың таны бір қызын –Ғайша Бибідей мұңлы едім.Түңіліп тұрып түн..

Ақ гүл де тердім,Қызыл гүл көрдім. Ал, мұныКөргенім осы, қозғалып кетті жан мұңы.Қара гүл тұрды қауызы тұнып тамшығаГүлдің де сірә,болады екен-ау..

Түнекке кірдім...Іші –нұр,Жалғанның нағыз түсі бұл.Іздесең бәрі осында –Таң сәрі, сәске түс, іңір...Түнекке сүңгіп, таң, әні,Тірліктің көзін..

Шығыстан күлімдеп шыққан күн,Шырайлы жүзіңе сұқтандым.Шыққанда төгілген күлкің менБатқанда...Егілген мұңыңды ұққанмын.Тірліктің ып-ыстық демі..

Бұлт болып төбесінен көшкен өлең,Алтайда арман қала – Өскемен ең.Қимайсың жат көздерге қадіріңді,Жимайсың айылыңды ештемеден.Ертіске етегіңді малып..

Жүзі – қайғы, мұң бітімі,Тас қаланың мұңды түні.Қабағына қырау қатып,Келіспеді-ау бір күтімі...Санасында сыздайды арман,Ертіс анау мұзға..

Үлбі ағады баяу ғана үлбіреп,Жағасында терек біткен тұр жүдеп.Өмір де өтер баяу-баяу осылай –Сезеді ғой, сезеді ғой сұм жүрек...Көктемі өтіп, жазы..

Ертіске қарай асығады Үлбі,Әлдебір сырды жасырады Үлбі,Қадым заманнан... бағзы уақыттанЕртіс-жігітке ғашық әлі Үлбі.Тентек Ертіске телміреді..

Жалғыз дауыс дегенім – менің үнім...ЕсенғалиЖырым менің жатырқап бұл қаланы,Өзегіне дарытты кіл наланы.Толқынына өксігім оратылыпҮнсіз ғана үлбіреп..

Ертістің бойы ертегі ме еді,Жезтырнағы бар жез жүрек.Үрейлі күйді шертеді желіСұмдық бар жалғыз көзді деп.Толықсып тоғай тербелер баяуШайылып тәні..

Дидахмет ӘшімханұлынаКөне Ғұн тауын аңсадым бүгін,Өтүкен сонда дейді ғой.Біледі жұмбақ қанша сырды кім?!Түйсікті түртер кейбір ой.Көнеден жеткен..

Сіңілім ЛәззатқаПенденің сәттік ғұмырынБір Аллам білер, сіңілім.Жылатты-ау сені бейуақҚұлыныңды ұрлап ұры күн…Жалған да жалған, жалған-ай!Құлыныңды..

Сексеуілге «аға» дедім. Ол үнсізТіл қатпастан тұра берді көңілсіз.Тобылғыға «көке» дедім, түнерді,Түсінеді мына мені кім енді?!Қарт еменге «баба»..