Тұрсынхан әбдірахманова шығармашылығы туралы Өлеңдер ✍️

Үндемедің, бірақ та көп қарадың,Көп қарадың жанымды ноқталадың.Көңіліңді ақтарып көзің айтса,Соқырмын ба, сезбейтін жоқ па жаным!Көп қарадың күйдірді..

Ылғи менің қасымда едің, бірге едің.Еркеледің, қойшы әрі жүр дедім.Әзіліңе жауап қатпай бұртиып,Тысырайдым, тосырайдым, күлмедім.Сен алыста, мен..

Сүйе білсең,Сүйсіндіре білер ем.Сен жымисаң,Балаша мәз күлер ем.Сыйлай білсең,Көтерер ем төбеме,Көз жұмғаншаҚадір тұтып жүрер ем.Жанар болсаң,Болар..

Заты сұйық болған соң,Су мәңгіге қата ма?Адамдікі болған соңСыр ашылмай жата ма!

Жарқылдаған жан нұрыңдыЖабықпастай көрген ем.Тыймай төгіп жаңбырыңдыЖабырқадың сен неден?Неге керек нұрмен өсерЖан гүліне жаңбырын!Жаңбыр емес..

Тепсініп кеп, поэзия,Есігіңді ашпадың.Осқырынып, өлеңінеКрест қойып басқанын.Елеусіз-ақ елмен біргеЕре келдім үйіңе:Жақсы жырды сәбиімдейСүйгеннен..

Неге екен, неге бұлайҚарыс қабақ түйіледі.Жанында дос жанын улай,Қалын қасын иіледі.Неге екен, неге бұлай,От жанарың тайсалады.Жүзіндегі толқын..

Аяздан жылы үйге кіргендейЖылы еді жымиып қарауың.Жасырын жан сырын білгендей,Ұққандай жүректің қалауын.Сыбырлап лып етті суық ой...Күрмелді ә деуге..

Тілеймін дүлей дауылды,Демеймін жаным ауырды.Сонымен қуғым келедіКүндерді бастан жауынды.Көтердім бәрін, көтердім,Бөгетті бұзып өтермін.Тайынар..

Сәбидей таза көңілді,Шуақты ғана сүйесін.Бұлт көрсең бұзып өңіңді.Қабағыңды түйесің.Өмір тек шуақ қана ма?Өмір бар жерде бұлт бар.Бұлтты да мәңгі..

Оқулығын ашып қойып алдына,Бір нүктеге қараудан көз талды ма,Әлде іркілген жасын тыйып алды ма,Кірпіктерін жиі қағып қалды да,Сырлы сұлу ауыр басып..

Қинаушы еді бір кешің...Жылжиды күндер – жыл, апта,Өзіммен ылғи біргесің,Жүрсең де менен жырақта. Түндерде қатып қабағын.,Кітапты бірге оқисыңҰғынып..

Айнала жым-жырт, шаңқай түс кезі.Мөлдіреп тұнық қарақат көзіАлысты кезіп, сағыныш билеп,Биікте бикеш тұрды бір өзі.Еліктей үркіп естілсе сыбыс,Еліге..

Жүрегімнің төріне егіп,Өсіріп ем бір нәзік гүл.Саған ғана қидым сеніп,Сақта, өзімдей ұғына біл.Күте білсең гүл құлпырар,Сыйлар сені жұпар..

Жалғыз сөз айттың,Лүп етті менің жүрегім,Жалт қарауымменҚайта бір айт деп тіледім.Қиылып қанаСабырлы жүзбен қарадыңЖан жүрегіңдіАқтарып маған тұр..

Бөлмеме айдың төгіліп нұрыПердені самал желпиді баяу.Ұялап жанға сағыныш мұныЖатырмын жалғыз мен ғана ояу.Отымның басы құлазып мүлде,Тәрізді орның ел..

Бұл күндері өзін болдың аңсарым,Сұлу көктем, қадірмені баршаның!Ойхой дүние, оралып бір тазартып,Кетер ме едің көңілімнің бар шаңын.Білемін ғой..

Еркін жел сәбидей еркелеп оятқанТаң гүлімісің!Көктемнің әлемді жасылға боялтқанЖаңбырымысың!Жандыға нәр болып құйылғанКүн Нұрымысың!Бұлбұлдың..

Бойымнан сабыр-қайрат қайда қаштың,Неліктен ұмыт сезім тай-таластың?«Тағдыр» деп тарс жабылған асау жүрек,Сен не ғып есігіңді айқара аштың?Сен неге..

Алдыңа адалдықпен жайған жанын,Үйренген ірікпей айтып ойға алғанынКеліп тұр зиярат етіп қазақ қызы,О, Пушкин, сыйынатын пайғамбарым!Сонау кез..

Сырласым да,Мұңдасым да,Шын досым да —Ән мен елең,Сендер болсаң,Кіл қасымда,Жалқы жанымЕтпейді елең.Сендер болсаң,Күй бабындаШалқиды асқақТолғап..

Өмір шіркін жел тәріздіҚұбылатын жылына мың.Тоңсам, өлең жазамын да,Қызуына жылынамын.Күйсем, желпіп тағы өлеңненСая табам, суынамын.Көңіл байғұс..

Төгіліп, бірде зарлап, бірде боздап,Құйылып, жанды жұлып, жүрек қозғап.Сорғалап, иірімге түсіріп бір,Шымырлап шым батырып кете жаздап.Ауыр бір мұңға..

Қоңыр кеште, қоңыр үйде мақпал ән,Не сыр қалды саған, сірә, шақпаған!Жазғыр мені, мейлің тіпті жазала,Бейшара деп жаны тыным таппаған.Жанға жалғыз..

Жақсы ғой шіркінКөктемнің келіп қақпаныАйқара ашып,Адымдап кіріп жатқаны.Көктем боп күндеКірсең сен үйге, аяулым,Саясын табарЖанымның алау қаққаны.