Аманғазы кәріпжан өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қалғымадың, қиялым, көз ілмедің,Ойым да іліп алған ба өз ілгегін,Әділеттің айласын сезінбедім.Бекер маған қадалдың,БолмысымдыТұншықтырып барады..

Басым қатып барады, басым қатып...Жанашырым қалмапты қасымда түк.Домалатып барады дүниенiЕзуiне қан қатқан масыл бақыт.Кезiкпеппiн,Жүрегiм, тiрiсiң..

Естiмептi жанымды түн құлағы,Үнсiздiктен үрейлi үн құлады.Сорлы тарих санамда қабат-қабатСекундтарға қысылып шыңғырады.Киемiздi сүзем деп..

Өзiмдi келем өзiмнен қорғап,Мазмұнсыз күлген көзiмнен қорғап,Тәңірден биiк кезiмнен жәнеТәңірге бұққан төзiмнен қорғап,Санамды бөлген сынақтан..

Құдайға жетсе ғанибет үнi,Бақи да тiрi, Фәни де тiрi.Бiр-бiрiн алдап жеп тынар ма екенШексiздiк деген тар үйде түбi?...Екеуiн құшсам тыңайып..

Тағдырымнан ұрланып дара тыныс,Жата алмады жұтпаса нала тыныш.Тұғырларды қиялмен теңшесем деСатылауын қоймады жаратылыс.Ішті жеген көп сырқат, қалың..

Түзеген болдым сыртымды,Iшiмде әлi – төңкерiс...Көзiмнен ытқып жыртылдыIшектi жарған теңселiс.Жарым естердiң сарабыНамысты тағы бұрғылап,Жанымды..

Айыра алмай тағы да ақ-қараныБолмысымды болмысым ақтарады.Жаратылыс марқұм да мұрағат бопМенiң тозған жүйкемде қап барады.Өзiмдi өзiм тағы да..

Тылсым – ғажап, түбi – мұң,Бар ма осалы? –Әдiлеттiң әлсiреп қалды ошағы.Ғалам сыймай керiлiп кеткен санаШексiздiктiң қақпасын зорға ашады.Құпияның..

Қиялымның мінгеспей ұшағына,Кірді күннің көлеңкем құшағына.Ақыл-есім барады қидаланып,Шуақтардың ілініп пышағына.Жөргегінде тұншығып асыл..