Төлеген жанғалиев туралы Өлеңдер ✍️

Қызыл жалау, қызыл билет, қызылсөз,Бұғалық боп бұқтыратын бұрын тез.Қызыл қаннан қорқатұғын адамдай,Қызыл көрсе «дір» етеді бүгін көз.Айырбастап..

Шыңғыстауда теңіз жоқ тепсінетін,Көл де жоқ қаз, үйректер көз сүзетін.Алатаудың ақ қарын аңсап жүрген,Қара сирақ қара ұл да көш түзесін.Көш түзеймін..

Балдан тәтті сүтінің мөлшері жоқ,Қара-сиыр қазынаны емшегі көп.Еріншектер ұялмай еркін еміп,Тегін сорып жатады тентегі кеп.Қора-қопсы тұрса да малға..

Көлеңкесі көңілдің ұзарады,Айықпайды күдіктің тұманы әлі.Күн шуағы түспеген мына жұрттың,Шүберектей бозарып тұр ажары!Қызылшырай қызыл күн..

Қайда барсам, тәнді қиды қыл арқан,Қайда барсам, қайғы менен мұң артам.Еңлік боп тоқтады сабырлық,Кебек болып жауға жалғыз сыбансам!«Жауы» несі мына..

Қара құрт қаптап барады,Қаңқұрттай кеулеп даланы.Сар маса талап тастаған,Сар далам еді жаралы.Кейпейіл еді, кең еді,Кеңдіктің бар ма берері.Өлмейтін..

Кім қысылмас кездейсоқ келсе қысым,Сиыр итке емізер емшек ұшын.Жолбарыссып жолыңды кесіп өтер,Тарғыл мысық жастанған қой терісін.Арыстанның аңысын аю..

Жаутаңдап жас іркілген қос жанары,Жануар қасапшыға көп қарады.Айылы босамаған тұлпар еді,Айыбы енді міне, ақсағаны.Жел жетпей, шабысынан шаң да..

Бозала таңнан тұрып,Оятам қыр гүлдерін.Айнала алған тығып,Алқызыл бүлдіргенін.Самалға еркелетіп,Самайды сүйгіземін.Санама ертелетіп,Сан ойды..

Ренжіме, бауырым, ренжіме,Сөйтіп жанды жаралар бұл ел міне.Қарсы алады шылбырға оратылып,Тас кенеше жабысып үзеңгіге.Үш жығылып, алдыңда үш..

Асығамын, ал сонда, қайда асығам,Артта боран ұйтқыған, алда тұман.Мен де бір кәрі құлжа сияқтымын,Мергенге тап болатын тау басынан.Үйірі үйіріліп..

Найман да емес, Тобықты, Арғын да емен,Ата-текті сұраса болдым керең.Ұлы Абайдың елінің баласымын,Уысынан шықпайтын айбынды өлең. Ру деген ұғым жоқ..

Біздің елде бәрі дайын, бәрі бар,Бір адам жоқ жорғасынан жаңылар.Ашынатын аңқаулар да жоқ емес,Ақсақ саулық түстен кейін маңырар.Біздің елде кедей де..

Қайран, Төке, көшпейсің бе, қалаға,Деп сөгеді дос, жаран да, бала да.Сол қалаға бара қалсам, таң ата,Қарауылға қайтып келем қонаға.Туған жердің саф..

Таң бозынан тағы да тұрып алдым,Ұрлығын аңдығандай ұры-қардың.Ұлы бардың үйінің шамы өшпейді,Иті үруін қоймайды қызы бардың.Таласып, тармасқандай таң..

«Өтірік» деген өрттің ішіндеміз,Қақалып, шашаламыз түтінге біз.Бұлт етіп, бұлт астынан шыққан күндей,Бір шындықтың боларын күтудеміз.Шал өтірік..

Нұры қайтты, көзімнің нұры қайтты,Нұры қайтқан жанардың күйі қайсы?«Жанар сөнсе жалғаның қоса сөнер»,Дегенді бұл қазағым, біліп айтты.Қараң тартса..

Бұл өмірдің несі қалды мен үшін,Артым-жайлау, алдым-күзек өрісім.Жалаңаяқ тасты үгіткен табаным,Кәріліктің киді бүгін кебісін!Соның өзі аяққа ауыр..

«Кісімісің» дейсің маған, дейсің-ау,Бұғақты інім, мұның осы қай сұрау?Текті атадан текті туған ұл десем,Бабалардың батасы ұрған жансың-ау!Кісіміз..

Қадірімді түсінбесең, түсінбе,Қабіріме жолай көрме, өтінем.Өмір бойы келе алмадық бітімге,Өлгеннен соң неменеге кешірем.Кешірімнің керегі не..

Тіліме шоқ түсті,Тілді едім, тісті едім.Жүректе от бітті,Жүрексіз нүктемін.Қай көздің сұғы еді,Қанжарша қадалған.Қызыл тіл күйеді,Қытығы..

Қара өлең төрін күзеттім,Қағбамдай көріп киелі.Оқталған оған бір оқтың,Бір ұшы маған тиеді.«Қарауыл» төрін мекендеп,Қалғаным содан шындығы.«Бөтен сөз..

Қиыннан қиысатын сөзді жаңа,Таппадым, таба алмаймын, енді баба.«Өлең сөздің патшасы» өзің құсап,Өлең жаздым дей алар қай ғұлама?!Айтылмаған сөз де..

Осы жұрт біле ме екен қандаланы,Қанша сорса, қанбайтын қанға жаны.Табиғат жәндігінен құп-құртымдай,Жамиғат қандаласы зор болады.Бірінің қан болған..

«Тәңіріме тәубә» деп,Тәуекелге көп бардым.Одан басқа жол да жоқ,Олжасына көкпардың!Көкпар – өмір, қан майдан,Жан алысып, жан берген.Алпыс жылғы..