Есләм зікібаев туралы Өлеңдер ✍️

Жан жазбаған бір өлең жазғым келіпМидың мың сан қатпарын қаздым келіп.Тарихпенен өлшесең бұл ғұмырдыСейілдей қайтқан аз күнді көріп.Сол аз күннің..

Табиғат, өзім саған өкпелі емен,Келеді, міне, тағы көктеп өлең.Бір ауық құйып өтсе жыр нөсеріӨзімнің борышымды өткерер ме ем.Кейде рас, жерде де..

Елін сүйіп, жерін сүйіп жасынан,Ерлік даңқын алты қырдан асырған.Он жетіде мұздай темір құрсаныпЖауға шапса жай ойнатқан жасыннан.Ер Жəнібек, Өр..

Өлеңің де, өнерің де саудағатүсіп кетті...Жоқ бұл дерттен сау бала.Азған елдің ала бөтен тірлігінТілемеймін досым түгіл, жауға да.Айта алмаймын..

Мен өлем, сен де өлесің, ол да өледіМəпелеп көмесіңдер көрге меніӨлмей-ақ жүре тұрсам дей бередіКөңілдің құйқылжытып көк дөненін.Мен де өлем, сен де..

Қаздар қайтып барады –Думандатып соңғы рет көктің жүзін.Дегендей:Өттің жазым.Жеттің күзім.Жылы жақты бетке алған бейбақтардай.Ең болмаса тежеген жоқ..

1Бетін бұлт бүркейді екен күннің дағыКенеттен тына қалды жыр бұлағы.Арадан кете барды абзал адамЖанарын жайлап қана жұмды дағы.Япырай, сазды əуені..

Сені іздедімЖаным бір жабыққанда,Сені іздедім –Жалғыз қап жалыққанда.Сені іздедім –Шынымды айтайын деп,Сырымды сенен басқа жан ұққан ба?Кей сəттерде..

Сағындым сонау жылдарды,Сағындым жыра, жылғамды...Сол жерде қалған балалықКел дей ме,Қолын бұлғайды.Бұлғайды қолын қайтадан,Үнсізбін,Не деп айта..

Қап-қара жер бір күнде аппақ болды,Теректерге ұлпа қар қаптап қонды.Алматыны ғажайып түске бөлеп,Ақ күміспен табиғат аптап болды.Кеше қандай,Қарашы..

Өмір деген бəз қалпында тұрмайды –Алмасады бір қуаныш, бір қайғы.Күндеріңді, гүлдеріңді ұрлайды,Шапқан аттай, атқан оқтай зырлайды,Өмір деген бəз..

Мінезім де, ісім де көзге қанық,Жетпегендей осында өзге халық,Мені несін қасыңа шақырасың –Алабөтен қайтесің сөзге қалып.Айту – парыз!Құтылдың..

Сағынып кеп ем,Сағынған сол бір қалпымдаҰрынып қарға, дауылды күзгі салқынға,Жаутаңдап тағы кетем-ау, жаным, қия алмай,Жəудіреп сен де қаласың қимай..

Қойғандай құрастырып шөмшектерден,Тұрамын ұсақ-түйек бөлшектерден.Жақсыны, жаманды да тал бойымаТабиғат таразылап өлшеп берген.Алдымнан армандардың..

Көгершін көңіл ұшады бірде, қонады –Құлдилап төмен, шырқайды қайта жоғары.Шалғайда –Шалғын төсінде қалған жастығынІздейді тынбай,Таба алмай жүр-ау..

Ол кезде мен де шырын ем,Бір күнім қызық бірінен.«Жаныммен сүйген сұлуға,Сыйласам таудың гүлінен»Деген бір ғажап қиялменҚияға беттеп шығып..

Бір басыма жететін бар шаттығым, бар мұңым –Қайшылықтан тұрады əр сағатым, əр күнім.Жұдырықтай жүрекке соның бəрін сыйғызып,Елшідейін күн кешем..

Күн жауып тұр –Аспанды қара бұлтТорлап алған,Алыстап барады үміт.Əлдеқандай күй мені мазалайды,Ет жүректі тырнайды нала-бүлік.Күн жауып тұр –Көңілім..

Бар шығар биігім де, еңісім де,Жұрт айтар жақсылығым, кем ісім де...Əйтеуір көзге түрткі кесел болып,«Əй, кəпір!» атанғам жоқ ел ішінде.Құп көріп қай..

Сен кеткелі бүгін, міне, бір апта,Жолың тосып шықтым талай қыратқа.Мың сан адам өтіп жатыр жосылып,Арасында өзің жоқсың бірақта.Бір-ақ апта,Айтуға..

Бір күн өтті,Бір күнге ғұмырым да қысқарды,Қиялыммен ұшырып арман – аққу құстарды,Шет-шегі жоқ ойлардың ұшпағына жете алмай,Мен отырмын,Қанша асу..

Екеуміз де құс көңілді серіміз,Жалғаны жоқ жарым мысқыл,Сеніңіз!Жан аяспас достар едік,бірақ таБөлісе алмай қиналдық-ау сені біз.Ақиқатым айтқан..

Неге екенін білмеймін,Сұрама сен,Дəурені өтсе, гүл-көктем тұра ма əсем.Соңғы кезде алапат дауыл ұрып,Көшер болды көңілімнен күнара сең.Өзім дағы..

Даладағы қызғалдақтар – даладағы арулардай,Күміс шығы жанға түскен кір-кірбеңді жуғандай.Шалқып тұрған шағым мынау,Мақтанады дей көрмеңдер,Қызығы мол..

Қызығың шығып,Қылығың ашылып үлгермей,Тосыннан жеткен ғаламат болды бұл нендей?Қырық күн тұрмай бақилық ғұмыр кешкенің –Қырқыңнан енді шығарамыз деп..