Ақылбек шаяхмет өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жарға өрмелеп кей кезде, ойдан қарғып,Бұдан жаман күнде де тойға бардық.Ашқұрсақ боп жарымай жүрсек-дағы,«Қазақ неге тойшыл?» – деп ойға..

Той боп жатыр қалада, даңғырлаған дабырданІшке кіріп барады бір бүйірден қабырғам.Сөйлеп жатыр шешендер асыл сөзін шығындап,Елдің көбі құлағын..

Ұзатылған қыздай қып жолға салған ағалар, Намысымды қамшылап, алға салған ағалар, Серілердің еріккен шаңын қаққан ағалар, Жеңгейлердің желіккен бабын..

Санассаң көппен,Айта алсаң еппен,Он үшің – бақша,Гүлдейтін, ексең.Жиырма бес – көктем,Отызың өктем,Қырықта қызықКүндерің өткен.Ер жасы –..

Беу, Алматы!Пешіндегі тандырдыңЖанған оттай жүрегімді жандырдың.Бұрып саған тұрушы еді бүйрегім,Ақыр келіп бір бүйректі қалдырдым.Ер жігіттің берік..

Айтылған сөз ақыры расқа айналды,Бүйрегімнің түбіне тас байланды.Мезгіл де болып кетті созылмалы,Уақыттың ұршығы босқа айналды.Быламық суға піскен..

Күттім таңның жанға жайлы самалын,Бай боп жүрдім киімінде жарлының.Жаздың күні төбесінде қораныңЖұлдыздарға қарап жатып қалғыдым.Таба нанға жағып..

Тағы да бір түн өтті...Қаламыздың берекесін қашырған,Жиналмапты əлі қоқыс шашылған.Сақшылар жүр, ал бұзық тұр тасада,Екеуі де бірін бірі..

Жыл сайын алатын кəрлі қыс үрейін, Наурызда мұз еріп, көк тас та жібіген, Ал, Бақыт, сандықты аш, барымды киейін, Бар болса, үстіме бір сабақ жіп..

Басталарда жұмсақ жылы қоянның, Шырт ұйқымнан түнде шошып ояндым. Қоян жылғы əппақ ұлпа қыс қандай?! Ақ көжекті бауырына қысқандай. Сол ақ қарды қара..

Шанағындай домбыраның əлі ешкім қақпаған, Тостағандай шүпілдеген қымызынан əлі ешкім татпаған, Асыл халқым, алтын сандық – күмбірлеген кеудемде..

Есімде, шешем сақтайтын үйде құмалақ, Құмалақ, шіркін, сөйлеуге кейде құмар-ақ. Жиылып бəрі жататын еді бал ашып, Көрші кемпірлер бірінен бірі сұрап..

Бұл жалғаннан іздеп жүрген мұратын,Сөзін берсе уəдеде тұратын,Адалдықты жүрегінде сақтаған,Біздің қазақ əлімсақтан шын ақын.Дүнияда қала алмаған бос..

Біздің қазақ өрге тасы өрлеген,Шыққан текті ер, əйел деп бөлмеген.Тек жоқ қазақ сөйлемі мен сөзде де,Ерді əйелден олар артық көрмеген.Біздің қазақ..

Біздің қала жұртының иті семіз, жаны арық, Төрт қабырға ішінде отырғаны қамалып. Үйі толған жиһаздар, бұйымдары шет елдің, Жан-дүниесі алайда..

Астананың аты биік,Одан биік келешегі,Төбем бүгін көкке тиіп,Бойым жұртпен теңеседі.Түркі жұрты берекелі,Ту көтерген Түркістанда.Білген дұшпан ер..

Жыл сайын жайнап, нұрланып жатқан гүл-өңі,Астана – елдің дүрсілдеп соққан жүрегі,Бəйтерек – оның қуатты, мықты білегі,Болсын де қабыл жұртымның жақсы..

Қас қағым сəтте Арқаға мынау ғажайып қала орнады,Астана сəні, сəулеті, шамы жанарды бірден арбады. Астана дəмін татқанға мен де шүкірлік қылдым:..

Көш-керуен Сарыарқаға сабылған күн, Қарыны ақ түйенің жарылған күн. Ақ туын Абылайдың көтергендей, Астана болар күнді сағынған күн.Болса да жол..

Ата-баба атын атап, көпіргеннен не пайда, Бармақ шайнап, өткен іске өкінгеннен не пайда?! «Алғанға иман, қалғанына қайыр болсын!» –..

Ер қаруы болса егер де бес қару, Аузымдағы тілден басқа қолымда жоқ еш қару. Жақсы лебіз – жүрегімнің қалқаны. Ар-намысым шойын шоқпарШығаратын қас..

Көкте шалқып тұрған кезде «жетілік»,«Бестік» жатар болған іске өкініп.«Төрттік», «үштік» аузын жауып еріксіз,Бойын тіктеп шыға келер «екілік»,Бар..

Абзал аға,Інің едім ізетті,Əппақ арым намысымды қарауылдай күзетті.Саған айтар сөзім көп-ті мылтықтайын оқтаулы,Не айта алмай, не қайта алмай,Талай..

Кеткен керуен, өшкен іздер, көшкен құм... Асыл арман көкейлерді тескен күн. Долы дауыл, қызыл қырғын, абақты, Арасында азап сапар кешкенмін.Тікенек..

Атамекен – бірлігімнің айғағы, Ана тілім – тірлігімнің қайнары. Адам азып, бірлік тозса, сол жер деБоп кетпей ме көрінгеннің ойнағы.Төрде отырған..