Ақберен елгезек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жалығып мына түзден, мына маңнан,Жабығып тұмандар мен жылаулардан,Билеп жүр тас бетінде бейнелер мың,Ән аулап әуедегі тыраулардан.Жалыққан ғылыми..

Бір өмірім – пирамида қасында,Бір өмірім – қирандылар басында.Мен отырмын өкініштен опық жепҰмыт болған тарихымның асында.Көне шаһар мүрдесіне..

«Аспан!» десем,Теңіз толқып төбемнен,Тамшыларын шашыратар төменге.Жанарынан жанұшыра мың әріп,Жамырайды жазылмаған өлеңге!«Жұлдыз!» десем,Сәуле-үні..

Біздің жақта екі ауыл бар,Бірі – өлі,Біреуінде тіршілік бар,Тірі елі.Біреуінде ұйықтап жатыр жан әкем,Бұ дүниеге үні жетпей, түнеріп.Тірі ауылға..

Мына ауыл болды енді оңбайтын,Балалар аз асыр салып ойнайтын.Қайтем мына ойларымды зарлайтын,Кәрі миды құрттай тесіп қоймайтын.... Анау жерде ләңгілі..

Жер-суына ұқсап қалған түрлері,Біздің жақтың адамдары күрделі.Жүйкелері Күн нұрына күрмеліп...Күлкі орнына – иектегі дірдегі...Мен, әйтеуір, бұл..

Генералдар «қызыл түйме» басқанда,Тозақ оты көтерілді аспанға.Дегелеңнің қақ жарылып бүйрегі,Дала жатты жанарынан жас парлап.Ауылдарда алдын ала..

Тасы да мұңлы салар ән,Тауы да тірі әулие,Туған жерге оралам,Топырағында бар кие.Құстары – пері, сенсеңдер,Сусылдап көлге қонатын.Қайыршы түрде..

Қап-қара бояудан жалыққан,Бір сәуле сібірлер жасыннан.Бір дауыс күңгірлеп жарықтан,Көлеңке күбірлер қасымнан.Көлеңке көруді үйренген,Таңқалып түн..

Қайран Митра,Мейірімің шуақты,Қайырымың қуатты,Бүгін мені түлендер түн ішінде жылатты.Күрсініс те, күдік те бұрынғыдан қараңғы,Сірә, көктен біздерге..

Жер бетіне мың жыл бойы тұнжырлыАппақ жұлдыз сапар шекті мың жылдық.Тау мен тасты жарып өткен сәулесіЖүректерді тесе алмаcтан, қынжылды.Тәңір атты..

Сабыр берші, Тәңірім, сабыр ғана,Күйкі тірлік батып жүр қабырғама.Үміті көп бейбақ ем,Сандаламын,Сарыуайым санамды сағым қамап.Сабыр берші, Тәңірім..

Бәрі өтірік боп шықса –Хауа Анаң да,Қабылың да...Ең алғашқы Адамың да!Жердің бетін күл қылатын,Жарық Дүниемді түн қылатынАқырзаманың да.Бәрі де..

«Ең әуелі сөз болған,Сол сөз Құдай болған».ІнжілденАлдымен Сөз!Содан кейін барлығы,Солай еді Хақ-Тәңірдің жарлығы.Сөзден ғана пана тапқан..

Сарыауыз балғын балапанШырқырап іздер енесін.Жақ жүні қызыл ала таң,Жауратар әбден денесін.Күн-өктем ілезде бұрқаулы...Балапан жатыр қорексіз.Болды..

Жылады ма Тәңірім жалғыздықтан жабыққан?!.Көк аспанның түбінде жұлдыз ақты тамұқтан.Жер-Ананың жүрегі тоқтап қалды тас болып,Әділетке..

Қырық шырақ тұтатып, дұға оқып отырмын,От ішінде билеген сайтаным бар ақылды.Сақ-сақ күліп, құбылып, жайнаңдайды жанары,Жолатпайды маңына молдасынған..

Шылымымның көк демі боп шұбалғанСүрлеу-түтін сіңіп жатыр тұманға.Ауа ғана күрсіністен уланған,Талықсиды қасіретті құмардан.Сират-сүрлеу көз ұшында..

Айқасқанда кірпіктерім, көз жасымен бапталған,Қорқынышқа қозғау салып қараңғылық қатпарлы,Қайдағы бір әлемдерден (алтынменен апталған)Жұлыныма жұлдыз..

Жібек қылып отыр біреу түнді есіп,Орман демі керімсалдай тұрды есіп.Бір қуатты аппақ нұрға малына,Ғалам жатыр тыныштықпен тілдесіп.Бір мезетке аңырая..

Олар ұзақ сыр шертісіп отырды...Жаназа оқып, жанған Күнді батырды.Келер таңды азан ұшы атырды.Сүйкімді қос тентек бала, ақылды,Ұзақ-ұзақ сыр шертісіп..

Бұл жалғанда тоқтатар ажалды не?(Түсінбейді ешқашан тозаңды жел)...Қызыл парақ – жүрекке періштелерӨмір жайлы мазақтап жазады өлең.Тәңір демі –..

Сен кімсің, Періште?Дауыссың баСанамда жаңғыратын?Сен әлде, мейірсіз жауызсың ба,кезіксем, қан қылатын?Сен кімсің, Періште?Жалынсың ба ішіме түсіп..

Әлдекімнің көмейінен құбыла,Шашырап тұр дыбыстардың сәулесі.Көздерінен жарқ етердей шұғыла,Сөздерінен өртенердей бөлме іші.Бұл нендей үн,Арбап жатқан..

Түнгі қара сұлбамнан,Іштегі әлем шетіненМың-мың жазу түсірем жұлдыздардың бетіне.Қос дүниенің арасы жалғансыншы менімен,Жалған тәннің ішінде бөлінсем..