Кеңшілік мырзабеков өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Хас қайрақтың да тас нәті,Қанжарың болса – жанып ал.Қайысың болса – таспа тіл,Қайыңың болса – қабық ал.Қайрағың барда қылпымайТемірің қайда..

Он сегіз жасар қыз едіңОн сегіз жасар өрімдей.Ойда жоқта бой түзедің,Қайда жүр едің көрінбей?..Махаббат дейтін ауылғаСалған жоқ па едің..

Қау етіп құныс тамыр, бел көгеріп,Қаз-үйрек қазоты өскен көлге қонып.Көз ұшы – қара қырдан қайырамыз,Қозы-лақ көкке құмар желдеп өріп.Артынан ақ..

(Зинураға)Күнім шыққан сәскеге, мезгіл шаңқан,...Сені сүйеді екенмін, сездім, қалқам.Мені сүйсең, «жоқ-барға» мойындамай,Уайымдамай, уақытша төзгін..

Табиғат құдіретінен жаралып тән,Астынан бір аспанның ауа жұтқан.Ей, адам, сен досымсың кім де болсаң,Еңбекпен ертелі-кеш алабұртқан.Ағымнан жарыламын..

Жолдас жиырма бес,Саған не дейін?..Сенің жолыңды қайтіп бөгейін?Дәм-тұз жарасқан тату күндердіЕгер тіл жетсе, айтып көрейін.Жолдас жиырма бес, сенсің..

Жазға салым жер жіпсіп бу шығады,Жауыр қырға жауқазын гүл шығады.Ала баспақ албарда оқыра боп,Тай-жабағы тебіндеп ту шығады.Таң алдында тобарсып қара..

IБейшара кемпір ән салған:– Домбырам басы дың-дың-ау,Фашистер өлсін мың-мың-ау,Ақ түңдігімнің желбауынЖел үзіп кетсе сұмдық-ау.Бозала таңда..

Қабағың кіреукелеу солғын, аға,Жүзіңнен мұң көргендей болдым, аға.Кермеңнен кетіп қалса бабы болмай,Бақ деген кейи көрме Керқұлаңа.Ол рас, шандоз..

Мектептен бірге қайтқан ақ сары қыз,Әжімсіз ашық еді аспанымыз.Әлдилеп әз көңілді сәби сезім,Домалап өрге қарай тастарымыз.Қайтқанда мінгесіп ап..

Майысып алтыбақан тепкен апам,Дауысы алты қырға жеткен апам.Толысып қызыл күрең тобылғыдай,Жат жұртқа жаратылып кеткен апам.Біздің үй қонған кезде..

Ақ төбетке әр мезгіл ас құй, апа,Аңға салдық, қалды ма қасқыр ілмей?Арлан төбет көкжалға тік қиядаАңдап тұрып қадалған тас бүйідей.Ауыз салған..

Қыз отырды қасымда қарақаттай,Маған жазым жабысқан жарақаттай,Әлде менен қымсынып отыр ма екен,Әлде мені қомсынып отыр ма екен,Көбелектей көкті іздеп..

Бозала таңда бозторғай әлі шыр етпей,Тып-тыныш дала тұмшанып шыққа сүмектей,Жылыстап алып, жарығы налып жұлдыздыңҚалтырайды кеп баяу бір соққан..

Сіздің ауыл аспанындаӘлде жаңбыр, әлде қар.Қалың тұман қас-қағымдаТүсті ме екен жолды орар?..Сіздің ауыл ат байлай маБелдеуіне боз..

Соңғы салқындар созылып тұрып сіңірдей,Шарт сынды бұтақ шағырмақтарға ілінбей.Жаз келді, міне, жапырағын жайқап сол терек,Желкілдейді енді..

Саған, апа, сағынып хат жазайын,Сағынышым сарғайған мақтадайын.Сарғайған зат лап етіп жанып кетсе,Шақпақ көңілім шағынып шаққан уайым.Жүрегімді жылуы..

Он бестен он алтыға жеткен кезім,Өндірдей өлкем де өзім, көктем де өзім.Жүйткіген жүйрік сезім – өкпек желім,Масаты мақпал майса, көк пен жерім!Мен –..

Өліара мезгіл...Он алты жаста едік біз,Өліара өтсе, өруге жүрген елікпіз.Сансыз табандар сарсылған дүние, сені бізТауыса алмаспыз, «армансыз кезсек»..

Махаббат бір дерт емес пе еді, қарағым?!Өрті емес пе еді назырқану менен наланың?!Енді ушықса емі болмас бұл ауру,Аузын тырнап ала көрме..

Қорланға ғашық болған есіл Естай,Көңілінің қаңтарылған көші жастай.Ойлаушы ем:«Қолы жетпей ҚорланынаЖер басып жүрді екен деп несіне Естай».Ойлаушы..

Кешкілікте көлден самал соқты ғой,Шабандап есіп, сараң соқты ғой,Тыншу мезгілде тыпыршып тұрмын,Самал бола алмай, амал жоқтық-ай!Жағасы көлдің..

Көктемнің кезі...Көлдерге құйған қар суы,Бал-құрақ қамыс қозғалып кетсе – бал шуы,Бойыңды кейде дір еткізеді, дүние-ай,Байқатпай ғана аяулы сезім..

Көкжиекке бір ымырт қонды келіп,Жарық дүние тағы бір күнді ұрлатты.Жалқын сәуле жарығы жонды бөліп,Сәл қозғалған селеулер діріл қақты.Бозторғайлар..

Кешегі қанды майдандаХабар-ошарсыз кеткендерҚайтып келер ме еді бір?!Туған ауылдарын,Тума бауырларынТабысып көрер ме еді бір?!Жыламау мүмкін..