Кеңшілік мырзабеков шығармашылығы туралы Өлеңдер ✍️

Боз жусанның түбірі әлі кетпеген,Көк бетонды илеп әлі төкпеген,Туған жердің құйттай әуе портынанҚазір, қазір көтерілем көкке мен.Қазір, қазір..

Баяғыда көп қазақ Мекке барған,Шығындалған, шашылған, көп тоналған.Байлық шашып қажылық атақ алған,Атақ болған ақылы жеткен арман.Қол тапсырып..

Арқалды – ар жағы құм, бер жағы қыр,Жолаушы құм жағында болған ығыр.Жотаға шыққан бетте айқай салып:«Арқаның басы ғой деп алдағы бұл».Жотаға шыға..

АлакөлдеАралтөбеНеге жалғыз, неге оқшау?Жалғыз қаларАдам-пенде,Төбе бірақ оған тең бе?Әттең, сыры көмексі-ау...Неге айрылған жотадан?Жау бөлді ме,Жел..

Алыс-алыс, алыс қалды...Туған ауыл қалды алыс...Сағыныш та сейілгендей балалықтай алданыш.Сары жотада біз иіскеген селдірепті боз жусан,Сары қопада..

Қайғырма, қалқам, беліңді енді бу бекем,Қазаға қабір қара жер деген қу мекен.Суытпай қоймас...Қырық күн қара жамылдың,Сыңсыды дауыс: «Сорлы боп неге..

Шығанақ десе шығанақ,Құп-құйттай мүйіс – шым қайрақ,Күн нұрыменен бірге ойнап,Жататын еді-ау жарықтықБір жағын Тосын құм жайлап,Бір жағын жазық қыр..

Адам еркі тағдырдың ырқында ма,Тағдыр қысып, қымқырып, қымтуда ма?Нала-мұңы жұғатын сыртында ма?Бақыт-бағы кілттеулі құлпында ма?Нала-мұңы неліктен..

Япыр-ай, біздер тірлікте қандай қаталмыз.Қағысамыз да, шабысамыз да жатамыз.Даулассақ, жеңсек,Жауласақ, жықсақ мәз болып,Жеңілсек егер, жығылсақ егер..

Талабы таудай, тағдыры түйткіл бір бала,Тағдырға, тәйірі, шырмала берме, шырмала!Болған соң тірлік кездеспей тұрмас мұң-нала,Болаттай болса, мұң-нала..

Шындық – сұмдық қаталсың да қаттысың,Шындық – сұмдық ащысың да тәттісің.Тусың – шындық.Символсың сен, шарттысың,Шынсың – шындық,Сондықтан да..

Құбатөбел әкемнің күрең атыСүрінбейтін жануар сірә қапы.Шана жегіп шаңытқан сары аяздаШөпке бару – дүниенің рахаты.Сары аязда ай сүттей болса..

Ұстараның жүзінде жүрсін, жаным,Бойжеткендей кінәмшіл қымсынғаның.Қысылғаның ұнайды, қымсынғаның,Қымсынуда білемін тылсым барын.От шарпыған қанатын..

Туыңды көтер, туыңды көтер, туыңды!Туыңды көтер, таптатпау үшін тұғырды.Неліктен ерлер көтеріп туын жығылды,Неліктен елдер астына тудың жиылды?Осыны..

Өле-өлгенше тигенше жерге басым,Менің темірқазығым сен боласың.Бағдарымның бір сәтке бұлжысаң-ақ,Тайып мен де кетемін, таң қаласың...Мен жердемін..

Махаббат деген – жүрек пен мидың «шаруасы»,Жүрек пен мидың бағасыз сиқыр саудасы.Келеді бітпей, келеді жүріп мәңгілікМәңгілік бітпес бітімнің басы..

Уақыт желіп жортып, желіп жортып,Жылдардың біраз-біраз белін көрдік.Өмір кейде айдардан желін «желпіп»,Талай-талай көрсетер «тегін» қорлық.Жә..

Сен қайдасың, мен қайдамын бұл күнде?(Мүмкін сенің келмес оны білгің де...)Жүрегіңде гүлмін, яки тікенмін,Кездессең де басы алтын бір..

Сезімімді сергелдеңге түсірдім,Сезінуден ұшықтым да, ұшындым.Сезімімнен ұшық алдым, тұшындым,Сезім, сенің құлыңмын да, құсыңмын,Сезім, сені жаңа-жаңа..

(баллада)Ашхабадта жерді сілкіп зардап жұт,Қас-қағымда қалды сол жыл зарлап жұрт.Көрші үйлерге тұтас келген апаттанТұтам өмір қалғанына таң..

Күз келді тағы, саудырап сары жапырақ,Сары ала сәуле сарғайды күллі атырап.Кешегі анау – желегі жалау көк терекСып-сида болды қаққанша қасты..

Өтеді де кетеді екен уақыт,Жылағанды алдарқатып, жұбатып.Мейманасы тасқандарды жылатып,Тауды тас қып, тозаңға оны уатып,Өтеді де кетеді екен..

Өмір – түйткіл.Жаңа-жаңа аңғардым,Көбі-көбі алдамшы екен арманның.Көбі-көбі көбік екен сезімнің,Көбі-көбі рас екен жалғанның.Олай деген дүниең кейде..

«Мынау – бақытты, мынау – бақытсыз»Деуге болмайды пайым-парықсыз.Дүмеп жатпайды тойың дамылсыз,Думан болмайды уайым-налусыз.Тойдың барлығы бақыт тойы..

Мертіге жаздап, мерт бола жаздап кенеттен,Қаламын аман қалтылдап құйттай себеппен.Соққанда дауыл солқылдап басын жерге ұрып,Айрылмай қалған айыр..