Нұрлан оразалин өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Аз күндердi өткерiп сөз құраумен,дүниенi бояппыз боз қыраумен.Не берерiн Тәңiрдiң кiм бiледi,тағдырыңды iшектей созғылаумен?!.Көкжиек пен шақырып..

Ақиқат ауылына ойыс, демiм,өзiмнен өзiм көрем кей iсте мiн;жасық сөз айтқан күнi – «тамұқ» кешем,жақсы жыр жазған күнi – «пейiштемiн»…Жүректi тулатып..

Мұңға батпа, жә, досым, бекiнелiк!(Кетер бiр күн мұңға да етiң өлiп)…Ауық-ауық арбай ма желiктiрiпзаман атты кеудеңдi жетiм елiк?!Сыймай кейде ақ..

Көрген сәтте адамдардың «ғарiбiн»,шамырқанып, жыр жазамын, жарығым;айтар сөздi айта алмасаң, асылы,ақындықтың жоғы да – мұң, бары – мұң…Өтiрiктi..

Айлар, жылдар жеткiзбейдi, зырлайды,саған – мансап, маған, бiлсең, жыр – қайғы.Екеумiздi алып-қашып екi жол,ессiз күннiң елестерiн ұрлайды.Бiрде..

Жырақтадың…Сен менен жырақтадың,кетпей қойды кеудемнен бiрақ та мұң;жаным бүгiн жауынды көшедейiн,шашын жайып жылауда құрақ-талым.Жауынды түн...

Жүрегiм – жыр…Шалқығанән-ғаламым,сен арқылы сезiм боп жалғанамын.Жалын-оты басылмас, бiр суымасқұдыретке сендегi таң қаламын?!.Мың жылғадан, сезiм..

Өмiр ылғи тәттi арман, шекер емес,Өтер күндер…Өтер ән…Өтер елес…«Абызсынып» кеттi деп сөкпе, досым,өтетiнi күндердiң бекер емес.Ақпан да өтер…Тыйылар..

Айқыш-ұйқыш ақ қағазды сызатын,алаңы жоқ болдық па деп бiз әкiм?!Ауық-ауық Ай астынан сығалап,сана төрiн жұлмалайды жүз ақын...Бiрi атылып арыстандай..

Жаралғандай бiр ғажайып қиялдан,қолын бұлғап әкем соққан үй алдан,бала күнiм жиi енедi түсiмеәжелерден алғыс алған, сый алған.Бұлқан-талқан тау өзенi..

Күнәһардың қылмысын түн жасырған,ақындардың азабын мұң жасырған.Көкке сауып емшегiн талай ана,тағдырына налыған мың ғасырдан.Күш көрсетсе қаталдық..

Бiр жаңа жыр «шыр» етсе жөргектегi,бас көтерер бiр сұмдық жер-көктегi;ақылыма сыймайды қанiшердiаналардың бесiкте тербеткенi.Бiр жаңа әуен шырқалса..

Махмұт Дервишке***Серпiл, ақын!Түннен соң таң атады,Таңмен үмiт оянар жаңа тағы.Күрес,Ерлiк,Қайғы,Шер –өлмес өмiр…Өзгеше ғып табиғат..

Ақ жаңбыр жауып қырға өткесiн кеп,жанады түнде жасыл көк төсiнде от.Жасыл от – аспандағы мың сан жұлдыз,бiздерге қарайтындай тектесiм..

Күлiп жүрiп күндерiммен кездестiм,тынып жүрiп түндерiммен кездестiм.Қуансам да, мұңайсам да,Тәңiрiм!Теңi болды түзегенiм сөз-көштiң.Озған сәтте – өз..

Мәкен МолдабайұлынаИiсiн аңсап қарағай мен аршаның,қонақтады кеудеме кеп барша мұң.Мұқаңдайын Қарасазын сағынғанБақағашты – бала күндi..

Жәлел СадықовқаӨртенердей өзегi сағыныштан,боз тауларым, бозарып сағым ұшқан,Ыстықкөлге мұнарта сұғын қадап,көк айдынға көз тiгер шағылысқан.Қолын..

Ойым сергек… Қиялым, сергек денем,Қарқараның жазығын тербеп келем.Шаранасын тепкiлеп шарқ ұрып ой,бұлқынады нәресте – жөргекте өлең.Қарсы алдымда –..

Алыстың ба? Мықтап алыс (Басқа – сын),тастай ғып өр «өлең-сөздiң» таспасын.Әр жолыңды, әр сөзiңдi салмақта,ордалы ойдың берекесi қашпасын.Сезiм жоқта..

Жанарыңда көлеңке, жарық барда,құр бекерге алқынба, арып-талма.«Сабыр түбi – сары алтын»… сарсылмағын,сонда ғана ұқсарсың алыптарға.Шабар тұста –..

Ескi таныс, мен саған өкпелiмiн,кеудеңнен ғайыпқа ұшып кеткелi мұң.Жалған неге сөйлейсiң, жалған күлiп,кебiн киiп алғандай «көк перiнiң»?!.Әзiлiң де..

Қолдан жасап тiрлiгiнiң «шабысын»,мансап үшiн,билiк үшiн,бақ үшiнмiнетiндер кездесiп жүр (жоқ дер кiм?)баптап кейде жорға санап жабысын.Жалған..

Бойды билеп бөтен ой, басқа қылық,иiн алып, сезiмдi таспа қылып;менен қашып бара ма шабыт шiркiн,жұмыр басын тауға ұрып, тасқа да ұрып?!Жел таба..

Басқа түссе, баспақшыл ғой…Көнбес кiм?Жетер!Жетер!Сел кештiм…Тәттi сөздер таңдайыма татымай,ащы сөздi айта алмай жүр жөндi ешкiм.Өттi уақыт…Өттi..

 Қиқарлығым жетедi бiр басыма,сөзiм де айтар аз емес сырласыма.Дос болып көп есiктi қақсаң егер,еңсе көтер, ағайын,Кiр!..Жасыма!..Құшақ жайып..