Ұлықбек есдәулетов туралы Өлеңдер ✍️

Ақындар құмар бақшаға, әкімдер құмар ақшаға, біреуі жақын құдайға, біреуі жақын патшаға.Ақындар, ойхой, оңбайды, әкімге тиісіп сорлайды, басынан бірі..

О, жаратқан,сен ақынсың мен білсем,бар әлемді ұйқастырып бердің сен, шүкір Алла, таң келеді сібірлеп, қайтер едік мәңгі түнді төндірсең?!.Тіршілікті..

Сүйіктіммен кездесуге кешіктім,өкпесін де,өзгесін де есіттім, «Сағат бұзық, бұзық сағат...» — дей бердім, тұтқасынан қолымды алмай есіктің.Жетіп..

Елеуішке су құямын —толмайды,көңіл түбі — шұрық тесік, сор қайғы,мен не болсам ол болайын, пәтшағар, жырым, сенің жасың ұзақ болғай-ды.Терезеңді..

Әділдік өлді, көндің бе?өз қолыңмен көмдің бе? өлгенмен бірге өлмек боп, қабіріне төндің бе?Өлімнің өңі жасарды, шаш алу үшін бас алды, тағдырдың..

Кімге кең едің, кімге тар едің, Өмір-ау, нені үйреттің? Жыр жазып бұрын түн қатар едім, Оны да бүгін сиреттім.Тіршілік деген, жыр емес екен, Түсіне..

Өлім деген іс болды үйреншікті: бүгін де бір жас қыршын үйден шықты, жыламсырап тірлік тұр жасты көзбен ішкен сәби секілді күйген сүтті.Танымаққа..

Не қажет қара басыма? түкірдім-дағы түңілдім! бір қарап шаранасына дүниеге келген жырымның, барамын дар ағашына, осыны бүгін ұғындым.Мен дағы асық..

Біз өткенде жылама да жоқтама,«Ақын еді!» — десең, — жетер жоқ баға.Күнәмізді құдай өзі кешірер,Кешпей жатса ара түсіп,ақтама.Бөлеу артық үлде менен..

Есенғали РаушановқаАзап шекті-ауАқын деген бір ұлт-ай, Аттан салып, Ашайықшы құрылтай. Басында жүр бозторғайлар баз кешіп, Тұсында отыр темір тұяқ..

Күнәсіз жерді таптап жүр күнаһар адамой салар ма екен қылаудаймына қар оған,ақсүйек болсам дейді ол бұратанадан.сарайға барсам дейді ол..

Жан едім салмақты айналдым қырсыққа, сан рет бармақты шайнадым қыршып та, сонда да келмеді тағдырдың ермегі —айналғым ұршыққа.Морға еріп, тез..

Аямейіз — алты күн, алағаншыққа айналды. Қыстың тулақ — тамтығын қанжығасына байланды.Құс қанаты сызылып, қысастық қылды кісәпір, бет-моншағы үзіліп..

Ей, Айвазовскийдің теңізі! Жуастан шыққан жуансың-ау, негізі? Қаныңды сенің қайнатқан анау, аспанның болар лебізі?Екіленген елірген, екі иығын..

Бір соқыр айтқан екен «көрерміз» деп, бастап ем бағбандық бір өнерді іздеп, мен еккенүш апельсин үсіп кетті...жемісін жей алмадық келер күз..

Көкірегімде дүрсілдегенБалғамдыАллатағаладан алғам-ды, қара төске қарсы салғам-ды, жалпағынан жаншып жалғанды.Талпынып жүріп арманға,темір етіктен..

Жұлдыз көкті жамайды, Түн көзінде — жарық бар. Маған аяп қарайды Аквариумда — балықтар.Дүниенің даңынан Мылқаулығы мың артық, Балықтарға табынам, Көз..

Өлеңім,өзің менің ақ періштем,өмірде тек өзіңмен тақ бөліскем,сен бардаәбілхаят суы екен ғойит ішпес атау керем жатпен ішкен.Сыланған сұлу емес сырға..

Өкініштен отырмын бармақ тістеп, өкінішсіз күндерім қалмақ түс боп, ыңыршағы айналған көкірегіме ұя салмай кетті ғой самғап құс кеп.Өкінемін...несіне..

О, мен нені өмірде ұрлатпадым: Жүрегімнің жоғалттым нұрлы оттарын, Жастығымның жоғалттым гүл бақтарын, Шаттығымның жоғалттым ырғақтарын.Махаббаттың..

Шабыт-жыным Бумай бойды, Өлең шіркін тумай қойды,Сақал-шашым қудай болдыой мүжіп...Тұрмыс қолды байлап алды, Түн меңдеді айналамды, Қай ауылда,Қайда..

Күндер еді бұл неткенәрі-сәрі?..Жапырақтың жердегі бәрі сары. Сынбаған ба ақынның әлі сағы —Қалам қысқан саусағы қарысады.Мылқау көктің көркі ме..

Бір мырза сатып алды хан қаламын... ...Мен қазір жыр жазбаймын, жан бағамын,Музаны тоқалындай жұмсайтұғын Мандытқыш кей ақынға таңқаламын.Өліара..

Сезім өлді, бойымда бір от сөніп,Ешкім көңіл айтпады тірек болып. Таба алмадым тал түсте жарық күндіІші-сыртым қараңғы,түнек толып.Сенім..

Сыздайды да мұздайды сұм жүрегім,Қаңылтырдай тот басқан тұнжыр өңім. Тебінгідей шіріген төзімім-ай, Тепсе үзілмес сен де бір шынжыр едің.Қыста оянған..